Γιατί ο φυτικός σίδηρος είναι καλύτερος

της Lee Jerome, MSc Nutrition(Μάστερ Διατροφής)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

http://www.vegetarian.org.uk/factsheets/iron.html

ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ

SITE:

Vegetarian and Vegan Foundation (VVF)

Ένας από τους παλαιότερους διατροφικούς μύθους είναι ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν μια χορτοφάγο ή vegan διατροφή ( απόλυτη χορτοφαγία χωρίς αυγά και γάλα) διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αναιμίας λόγω ανεπάρκειας σιδήρου! Ο λόγος; Επειδή δεν τρώνε το κόκκινο κρέας, που θεωρείται από πολλούς ότι είναι η καλύτερη και η μόνη πηγή αυτού του ζωτικής σημασίας μετάλλου. Αυτό απλά δεν ισχύει και όλες οι σημαντικότερες οργανώσεις υγείας συμφωνούν - η Βρετανική Ιατρική Ένωση, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και η Αμερικανική Διαιτητική Ένωση. Παρά το γεγονός αυτό, μερικοί δευτερεύοντες οργανισμοί υγείας, γιατροί και συγγραφείς υγείας εμμένουν στη σύσταση του κόκκινου κρέατος ως της καλύτερης πηγής σιδήρου. Συστηματικά παραλείπουν να αναφέρουν τους πιθανούς κινδύνους υγείας που συνδέονται με το σίδηρο από το κρέας και δεν αναφέρουν ποτέ τα οφέλη του σιδήρου από τα φυτά.Ο παλιός μύθος έχει αναπτύξει βαθιές ρίζες - αλλά δεν είναι παρά ένας μύθος. Αυτό το ενημερωτικό δελτίο τα εξηγεί όλα.

Τι είναι ο σίδηρος και γιατί τον χρειαζόμαστε;

Ο σίδηρος είναι ένα μέταλλο και είναι ένα ουσιαστικό συστατικό της αιμογλοβίνης, που βρίσκεται σε όλα τα ερυθρά αιμοσφαίρια(κόκκινα κύτταρα) του αίματος. Είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία των κυττάρων και για τη μεταφορά του οξυγόνου σε όλα τα μέρη του σώματος.

Πηγές και τύποι σιδήρου

Υπάρχουν δύο τύποι σιδήρου: σίδηρος haem (σίδηρος αίμης), πρώτιστα από πηγές κρέατος, και σίδηρος non-haem (σίδηρος μη αίμης) από φυτικές πηγές. Το μεγαλύτερο μέρος του σιδήρου σε όλη τη διατροφή μας, συμπεριλαμβανομένων αυτών που τρώνε κρέας, προέρχεται όχι από το κρέας αλλά από τις φυτικές πηγές (1, 2). Όσπρια, όπως τα φασόλια kidney, οι φακές και τα ρεβύθια, στάρπη φασολιών σόγιας (tofu), καρύδια, σπόροι, τα πλήρη σιτηρά και οι ξηροί καρποί, όπως σταφίδες, δαμάσκηνα, βερίκοκα και σύκα, είναι όλες οι άριστες πηγές σιδήρου. Παραδείγματος χάριν, οι φακές περιέχουν 3.5mg σίδηρο ανά 100g, τα αμύγδαλα 3mg, οι σπόροι σουσαμιού 10.4mg και τα σύκα 4.2mg. Πολλά δημητριακά για το πρωϊνό ενισχύονται με σίδηρο, που παρέχει μια άλλη κανονική πηγή που δεν είναι από κρέας(3). Η κυβερνητική Υπηρεσία Προτύπων στα Τροφίμα (FSA) εξέτασε τις πηγές σιδήρου στην πιό πρόσφατη έρευνα της βρετανικής εθνικής διατροφής και θρέψης και διαπίστωσε ότι μόνο το 17 τοις εκατό προέρχεται από κρέας, 3 τοις εκατό από ψάρια και ένα τρομερό 80 τοις εκατό από vegan τρόφιμα. Τα δημητριακά έχουν την ενιαία μεγαλύτερη συμβολή με 44 τοις εκατό (1). 

Στην Βρετανία η συστηνόμενη θρεπτική εισαγωγή (RNI) για το σίδηρο στους ενήλικους άντρες είναι 8,7 mg/ημέρα και για τις γυναίκες μέχρι την ηλικία 50 είναι 14,8 mg σίδηρου/ημέρα (4). Ο σίδηρος απορρίπτεται από το σώμα με τα αποβαλλόμενα κύτταρα του δέρματος, από τις εσωτερικές επιφάνειες του σώματος όπως ο αγωγός αέρα, η ουρική οδός και το έντερο. Στις γυναίκες, ο σίδηρος χάνεται κατά τη διάρκεια της εμμηνόρροιας και κατά συνέπεια έχουν ελαφρώς υψηλότερες απαιτήσεις. Παρά τις απώλειες αυτές, το σώμα είναι ένας πολύ αποδοτικός ανακυκλωτής και κατορθώνει να περιορίσει τις απώλειες στο ελάχιστο σε ακριβώς 1 - 1.5mg ημερησίως (2 ,5, 6).

Χρησιμοποίηση και απορρόφηση του σιδήρου από το σώμα

Και οι δύο τύποι σιδήρου είναι διαφορετικοί και το σώμα χειρίζεται κάθε ένα ελαφρώς διαφορετικά. Ο σίδηρος από το κρέας απορροφάται γρήγορα και συνεχίζει να απορροφάται και να αποθηκεύεται είτε το σώμα τον χρειάζεται είτε όχι. Ο σίδηρος από τα φυτά τείνει να είναι "δεσμευμένος" σε άλλες θρεπτικές ουσίες στα τρόφιμα και πρέπει να χωριστεί στο σώμα προτού μπορέσει να απορροφηθεί. Αυτό όχι μόνο επιβραδύνει τη διαδικασία της απορρόφησης αλλά επιτρέπει στο σώμα να περιορίσει τη γενική εισαγωγή του. Κατά συνέπεια, τα αποθέματα του non-haem σιδήρου είναι χαμηλά σε σύγκριση με τον haem σίδηρο καθώς το σώμα παίρνει μόνο ότι χρειάζεται, και η απορρόφηση μειώνεται καθώς τα αποθέματα σιδήρου αυξάνονται (2, 5). 

Τα χαμηλότερα ποσοστά απορρόφησης του non-haem σιδήρου και των υψηλότερων αποθεμάτων του haem σιδήρου στο σώμα παρουσιάζονται συχνά από τη βιομηχανία κρέατος και μερικούς γιατρούς ως μειονέκτημα. Αυτό δεν είναι σε καμμιά περίπτωση έτσι δεδομένου ότι ο σίδηρος από τα φυτά έχει μερικά ευδιάκριτα πλεονεκτήματα από το σίδηρο του κρέατος. Τα υψηλά αποθέματα του haem σιδήρου είναι ένας γνωστός παράγοντας κινδύνου για τις καρδιακές παθήσεις και τον διαβήτη (13). Η απορρόφηση του σιδήρου από φυτά μπορεί να βελτιωθεί πολύ απλά με τη συμπερίληψη της βιταμίνης C με το ίδιο γεύμα, όπως ο φρέσκος χυμός από πορτοκάλι (2 ,7, 8). Η απορρόφηση του non-haem σιδήρου μπορεί να τετραπλασιαστεί εάν 75mg βιταμίνης C, περίπου 200ml φρέσκου χυμού από πορτοκάλι, καταναλώνονται μαζί του (9). Εντούτοις, η απορρόφηση μπορεί επίσης να επιβραδυνθεί από τις τανίνες στο τσάι και τον καφέ, τα phytates(ένα φυσικά παρόν συστατικό της ίνας των φυτών) στο πίτουρο και άλλα πλήρη σιτηρά, το οξαλικό οξύ στο σπανάκι, τα τεύτλα, τα μούρα, τη σοκολάτα και το τσάι και έτσι αυτά είναι καλύτερα να αποφεύγονται κατά το κατανάλωση των τροφίμων που είναι πλούσιες σε σίδηρο(2, 10).Τα γαλακτοκομικά και το ασβέστιο μπορούν να έχουν μια παρόμοια αρνητική επίπτωση (4, 11).

Μέτρηση του σιδήρου και της κατάστασης του σιδήρου

Η αιμογλοβίνη που βρίσκεται στα κόκκινα κύτταρα αίματος κρατά το μεγαλύτερο μέρος του σιδήρου του σώματος. Ο haem σίδηρος από το κρέας (και σε ένα μικρότερο βαθμό ο non-haem σίδηρος) είναι συνδεδεμένος στην αιμογλοβίνη και αποθηκεύεται σε πρωτεϊ'νες γνωστές ως φερριτίνες (4, 12). Δεδομένου ότι οι χορτοφάγοι καταναλώνουν μόνο τον non-haem σίδηρο, τα αποθέματα σιδήρου τους τείνουν φυσικά να είναι χαμηλότερα από των κρεατοφάγων αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτα ένδειξη αναιμίας. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να μετρήσουμε το σίδηρο του σώματος και να διαπιστώσουμε εάν ένα άτομο έχει τις διαταραχές ανεπάρκειας σιδήρου όπως η αναιμία και τις πιό βαριάς μορφής παθήσεις όπως η χρόνια φλεγμονή, η μόλυνση ή οι κακοήθεις ασθένειες (14). Οι πιό συνηθισμένοι μετρούν και την αιμογλοβίνη και την φερριτίνη ορού (14). 

Τα επίπεδα φερριτίνης καθορίζουν εάν ένα άτομο παίρνει πάρα πολύ, πάρα πολύ λίγο ή ακριβώς το σωστό ποσό σιδήρου. Τα επίπεδα αιμογλοβίνης μπορούν να δείξουν εάν η αναιμία ανεπάρκειας σιδήρου είναι παρούσα ως μια χαμηλή αρίθμηση φερριτίνης είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό αυτής (14).

Ανεπάρκειες σιδήρου

Όταν τα επίπεδα σιδήρου είναι πάρα πολύ χαμηλά, διάφορα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν, συμπεριλαμβανομένης της κούρασης, χλωμό δέρμα, ένα αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα και μια μειωμένη δυνατότητα συγκέντρωσης. Αυτό είναι αναιμία ανεπάρκειας -σιδήρου και για τα παιδιά μπορεί να οδηγήσει στην κακή απόδοση στο σχολείο (2, 15).

Η ανεπάρκεια σιδήρου είναι μια από τις μεγαλύτερες θρεπτικές ανεπάρκειες στον κόσμο, αν και μόνο ελαφρώς λιγότερο κοινή στις βιομηχανικές χώρες απ'ό,τι στον τρίτο κόσμο. Έχει επιπτώσεις εξ ίσου στους κρεατοφάγους και τους χορτοφάγους σε παρόμοιες αναλογίες. Αν και οι χορτοφάγοι τείνουν να έχουν χαμηλότερα αποθέματα σιδήρου (φερριτίνης ορού) από τους κρεατοφάγους δεν υπάρχει καμία διαφορά στα ποσοστά αναιμίας τους λόγω ανεπάρκειας σιδήρου (16). Δύο από τις πιο έγκυρες οργανώσεις υγείας παγκοσμίως - η Αμερικανική Διαιτητική Ένωση και η Βρετανική Ιατρική Ένωση - υποστηρίζουν αυτήν την άποψη. Η Αμερικανική Διαιτητική Ένωση δηλώνει: " Η εμφάνιση της αναιμίας ανεπάρκειας σιδήρου μεταξύ των χορτοφάγων και των vegans είναι παρόμοια με τους μη-χορτοφάγους επομένως οι vegans και οι χορτοφάγοι δεν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτήν την κατάσταση. Οι χορτοφάγοι και οι vegans έχουν χαμηλότερα αποθέματα σιδήρου έναντι των μη-χορτοφάγων εντούτοις η φερριτίνη ορού τους είναι συνήθως μέσα στα κανονικά υγιή επίπεδα "(16).

Θάνατος από το σίδηρο - haem σίδηρος και καρδιακές παθήσεις

Οι άνθρωποι με υψηλό επίπεδο σιδήρου - που προκαλείται συνήθως από την κρεατοφαγία αν και μπορεί επίσης να υπάρξει μια γενετική σύνδεση - είναι πιθανότερο να πεθάνουν από καρδιακές παθήσεις (17 ,18 ,19 ,20 ,21, 22). Μια άλλη αρνητική επίπτωση είναι η τάση του να βλάπτει (να οξειδώνει) τη κακή "μορφή" της χοληστερόλης που φράζει τις αρτηρίες (λιποπρωτεϊ'νες χαμηλής πυκνότητας, ή LDL). Όταν η χοληστερόλη LDL καταστρέφεται γίνεται ακόμα πιό επικίνδυνη από την κανονική καθώς η χημική αντίδραση που ενέχεται θεωρείται ότι βλάπτει άμεσα τα κύτταρα της καρδιάς, κάνοντας το έτσι αυτό μια διπλή επίθεση (20).

Τα στοιχεία ενάντια στον haem σίδηρο αυξάνονται και έχει αποδειχθεί ότι τα υψηλά αποθέματα σιδήρου από το κόκκινο κρέας αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, ιδιαίτερα στους ηληκιωμένους και τις γυναίκες (21). Μια άλλη μελέτη έχει παρουσιάσει ένα αυξημένο κίνδυνο καρδιακών προσβολών μεταξύ των ανδρών που είναι σαρκοφάγοι γενικά και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε μια άμεση σχέση μεταξύ της κατανάλωσης κρέατος, των υψηλών αποθεμάτων haem σιδήρου και των καρδιακών παθήσεων (22). Ακόμα περισσότερη έρευνα έχει δείξει ότι τα υψηλά αποθέματα σιδήρου και μια υψηλή διαιτητική εισαγωγή σιδήρου συνδέονται έντονα με τις καρδιακές παθήσεις (20).

Haem σίδηρος και διαβήτης

Τα υπερβολικά αποθέματα σιδήρου μπορεί επίσης να έχουν επιπτώσεις στη δυνατότητα του σώματος να ρυθμίσει την παραγωγή ινσουλίνης, η οποία είναι το πρώτο σημάδι προειδοποίησης του διαβήτη. Αυτή η "αντίσταση ινσουλίνης" μπορεί να συνεχίσει για να προκαλέσει τον πραγματικό ενήλικο αρχικό διαβήτη mellitus (τύπος 2 - διαβήτης μη εξαρτώμενος από ινσουλίνη). Υπάρχει τώρα ένα μεγάλο σώμα έρευνας που δείξει ότι η αντίσταση ινσουλίνης συσχετίζεται άμεσα με τα αποθέματα σιδήρου - όσο χαμηλότερα τα αποθέματα, τόσο λιγότερος ο κίνδυνος αντίστασης ινσουλίνης και τόσο λιγότερη η πιθανότητα ανάπτυξης διαβήτη. Είναι επίσης σαφές ότι οι χορτοφάγοι και οι vegans έχουν χαμηλότερη αντίσταση ινσουλίνης από τους κρεατοφάγους και χαμηλότερο κίνδυνο διαβήτη. Ο υψηλότερος κίνδυνος διαβήτη για τους κρεατοφάγους οφείλεται πρώτιστα στη διατροφή τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, το συμπέρασμα αυτών των μελετών είναι ότι θα υπήρχαν λιγότερες περιπτώσεις του ενήλικου διαβήτη αρχής στους κρεατοφάγους εάν χαμήλωναν τα αποθέματα σιδήρου τους. Είναι ένας επιστημονικός τρόπος να πεις " σταματά το κρέας "(23 ,24 ,25, 26).

Τα μπλουζ των μωρών

Η αναιμία στα νήπια είναι εκπληκτικά κοινή και δημιουργεί ένα σημαντικό πρόβλημα στη Βρετανία. Στην ηλικία των έξι μηνών, οι απαιτήσεις ενός νηπίου για ορισμένες θρεπτικές ουσίες αυξάνονται, επομένως οι συμβουλές από τους επαγγελματικούς οργανισμούς όπως η Βρετανική Διαιτητική Ένωση και το Υπουργείο Υγείας είναι ότι πρέπει να έχουν αρχίσει την απογαλάκτιση από αυτήν την ηλικία. Ένας λόγος είναι ότι ο όγκος του γάλακτος που απαιτείται για να καλύψει την ενέργεια ενός μωρού και των θρεπτικών αναγκών του, όπως ο σίδηρος, είναι πάρα πολύ μεγάλος για να τον παρέχει μόνο του το μητρικό γάλα. Από έξι μηνών, οι απαιτήσεις σιδήρου ενός νηπίου αυξάνονται από 4.3mg (4-6 μήνες) σε 7.8mg (6 μήνες). Τα αποθέματα σιδήρου του σώματος σε ένα μωρό μειώνονται από αυτήν την ηλικία και απαιτείται πρόσθετος σίδηρος. Η έρευνα και η πραγματική πρακτική δείχνουν ότι αυτό ισχύει για τα νήπια που έχουν ταϊστεί μητρικό γάλα ή τύπους γάλακτος αγελάδας. Η αρχική αιτία της αναιμίας στα νήπια είναι επομένως ακατάλληλη απογαλάκτιση - πάρα πολύ νωρίς, πάρα πολύ αργά ή μια μη ισορροπημένη διατροφή.

Δίνοντας στα μωρά του πλήρες γάλα αγελάδας είναι μέρος του προβλήματος λόγω της χαμηλής περιεκτικότητας του σε σίδηρο και του γεγονότος ότι οποιοσδήποτε σίδηρος υπάρχει, απορροφάται ελάχιστα. Το γάλα εμποδίζει επίσης την απορρόφηση του σιδήρου από άλλα τρόφιμα. Ακόμα χειρότερα, η αλλεργία στο γάλα της αγελάδας είναι ευρέως διαδεδομένη και οδηγεί συχνά σε απαρατήρητη εντερική αιμορραγία, με σημαντικές ποσότητες σιδήρου να χάνονται στο αίμα (2 ,27 ,28, 29). Είναι ένα σημαντικό πρόβλημα και στις ΗΠΑ, παραδείγματος χάριν, το 15 έως 20 τοις εκατό των νηπίων έχουν αναιμία, και περίπου το ένα δεύτερο της οποίας προκαλείται από το γάλα της αγελάδας.

Περίληψη

1. Ο σίδηρος είναι ένα μέταλλο που βρίσκεται στα μόρια αιμογλοβίνης όλων των κόκκινων κυττάρων του αίματος και είναι ουσιαστικός για υγιή κύτταρα και τη μεταφορά οξυγόνου σε όλο το σώμα.

2. Δεν υπάρχει καμία διαφορά στην εμφάνιση της αναιμίας ανεπάρκειας σιδήρου μεταξύ των χορτοφάγων/vegans και των κρεατοφάγων.

3. Οι πλούσιες πηγές φυτικού σιδήρου περιλαμβάνουν τα όσπρια (μπιζέλια, φασόλια και φακές), τη στάρπη φασολιών σόγιας (tofu), τα καρύδια, τους σπόρους, τα πλήρη σιτηρά και τους ξηρούς καρπούς. Πολλά δημητριακά πρωϊνού ενισχύονται με σίδηρο.

4. Η καθημερινή συνιστώμενη εισαγωγή για σίδηρο στη Βρετανία είναι 8.7mg/ημέρα για τους άνδρες και 14.8mg/ημέρα για τις γυναίκες μέχρι την ηλικία των 50.

5. Υπάρχουν δύο τύποι σιδήρου - haem από πηγές κρέατος και non-haem από τα φυτά.

6. Ο haem σίδηρος απορροφάται γρήγορα και συνεχίζει να απορροφάται και να αποθηκεύεται είτε το σώμα τον χρειάζεται είτε όχι. Ο σίδηρος από τα φυτά απορροφάται πιό αργά.

7. Το σώμα ρυθμίζει το ποσό του non-haem σιδήρου που απορροφά, παίρνοντας μόνο όσο χρειάζεται για να διατηρούνται τα υγιή επίπεδα.

8. Η απορρόφηση του φυτικού σιδήρου βελτιώνεται με τη συμπερίληψη της βιταμίνης C με το ίδιο γεύμα.

9. Τα υψηλά αποθέματα σιδήρου ως αποτέλεσμα της κατανάλωσης κρέατος είναι ένας γνωστός παράγοντας κινδύνου για τις καρδιακές παθήσεις και τον διαβήτη.

10. Η αναιμία στα νήπια είναι ένα σημαντικό πρόβλημα στη Βρετανία και ένα μεγάλο μέρος της συνδέεται με το γάλα αγελάδας και τους τύπους γάλακτος αγελάδας καθώς τα γαλακτοκομικά είναι χαμηλά σε σίδηρο και εμποδίζουν την απορρόφηση σιδήρου από άλλα τρόφιμα. Οι αλλεργίες στο γάλα της αγελάδας είναι κοινές παγκοσμίως και μπορούν να προκαλέσουν εντερική αιμορραγία στα νήπια - μια άλλη αιτία της αναιμίας στα μικρά παιδιά.

Δεν είναι απαραίτητο να τρώμε κρέας προκειμένου να προσλάβουμε σίδηρο - στην πραγματικότητα, ο σίδηρος από το κρέας μπορεί να είναι κακός για μας. Η φυτικά-βασισμένη διατροφή που περιλαμβάνει τα τρόφιμα που είναι πλούσια σε σίδηρο, και που υποστηρίζεται με φρούτα και λαχανικά πλούσια σε βιταμίνη C, θα εξασφαλίσουν τον αρκετό- αλλά όχι τον πάρα πολύ - σίδηρο και είναι ένας από τους λόγους που οι χορτοφάγοι έχουν ένα σαφές πλεονέκτημα υγείας από τους κρεατοφάγους.

Πηγές - References

1. National Diet and Nutrition Survey- Adults Aged 19-64 yrs, Food Standard Agency, 2003, Volume 3: Vitamin and Mineral Intakes, p 69-71

2. J L Groff, S S Gropper, and S M Hunt, 1995, Advanced Nutrition and Human Metabolism, Second Edition, Ch 12, p 353-366

3. McCance and Widdowson’s, 1998, The Composition of Foods, Fifth Edition, Royal Society of Chemistry and Ministry of Agriculture, Fisheries and Food

4. Department of Health, 41: Dietary Reference Values for Food Energy and Nutrients for the UK, Department of Health, First Edition, Ch 28, p 161-167

5. B Thomas (in conjunction with the British Dietetic Association), 2001, Manual of Dietetic Practice, 3rd Edition, Blackwell Science, Ch 3.3, p 231-46

6. S Walsh, 2003, Plant based nutrition and health, First Edition, The Vegan Society, Ch 11, p 122-125

7. D C Sharma et al, 1995, Correlation of anaemia and iron deficiency in vegetarians by administration of ascorbic acid, Indian J Physiol Pharmacol, 39, 4, p 403-406

8. J R Hunt et al, 1990, Ascorbic acid; effect on ongoing iron absorption and status in iron-depleted young women, American Journal of Clinical Nutrition, 51, p 649-655

9. W J Craig, 1994, Iron Status of Vegetarians, Am J Clin Nutr, 59, Suppl, p 1233S-7S

10. R F Hurrell et al, 1992, Soy protein, phytate and iron absorption in humans, Am J Clin Nutr, 56, p 573-578

11. L Hallberg et al, 1991, Calcium: effect of different amounts on non-heme and heme iron absorption in humans, Am J Clin Nutr, 53, p 112-119

12. J S Garrow, WPT James, 1996, Human Nutrition and Dietetics, Edition 9, Ch 12, p 174-208

13. Research Bulletin 7, Fe – Iron and Vegetarians: A Cause for Concern? The Vegetarian Society.

14. R S Gibson, 1990, Principles of nutritional assessment, First Edition, Oxford University Press, Ch 17, p 349-372

15. L Hambraeus, 1999, Animal- and plant-food-based diets and iron status: benefits and costs, Proc. Nutr. Soc, 58, p 235-242

16. ADA Report, 2003, Position of the American Dietetic Association and Dietitians of Canada: Vegetarian diets, 103, 6, p 748-765

17. Ma and Stampfer, 2002, Body Iron Stores and Coronary Heart Disease, Clinical Chemistry, 48, No 4, p 601-603

18. C T Sempas, 2002, Do body iron stores increase the risk of developing coronary heart disease? Am J Clin Nutr, 76, p 501-503

19. A L Heath et al, 2003, Health implications of iron overload: the role of diet and genotypes, Nutr Rev, 61, No 2, p 45-62

20. J T Salonen et al, 1992, High stored iron levels are associated with excess risk of myocardial infarction in Eastern Finnish men, Circulation, 86, No 3, p 803-811