05 December 2009

Πόσο βιολογικά θα είναι τα βιολογικά;


Βάλλονται τα βιολογικά στάνταρ
Στις αρχές του 2009 μπήκε σε ισχύ η νέα νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ) για τη βιολογική γεωργία (Κανονισμός 834/2007). Μια απαράδεκτη νομοθεσία, που επιτρέπει την επιμόλυνση των βιολογικών προϊόντων από μεταλλαγμένα!
Η ΕΕ, ως προαγωγός των μεγάλων παγκόσμιων εταιρειών βιοτεχνολογίας, προσπαθεί να διαβρώσει τα βιολογικά στάνταρ και να καθιερώσει τα μεταλλαγμένα στη συνείδηση του κόσμου και στην αγορά.
Η κίνηση αυτή εξισώνοντας τη βιολογική γεωργία με τη συμβατική και τα μεταλλαγμένα, επί της ουσίας την καταργεί.
Πολύ πρόσφατη είναι η είδηση ότι οι υπηρεσίες της ΕΕ (και ο ΕΦΕΤ) εντόπισαν μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες βιολογικών προϊόντων της Γερμανίας να διαθέτει στην αγορά λιναρόσπορο ο οποίος ήταν επιμολυσμένος με γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (μεταλλαγμένα) και μάλιστα μη εγκεκριμένους ούτε από το σύστημα της ΕΕ. Στην χώρα μας δεν καλλιεργούνται μεταλλαγμένα και αντικειμενικά δεν υπάρχει επιμόλυνση. Γι αυτό τα ελληνικά βιολογικά προϊόντα είναι προς το παρόν καθαρά και έτσι πρέπει να μείνουν.
Όμως η ίδια η ΕΕ καταστρατηγεί την νομοθεσία που έχει περάσει για την υποχρεωτική σήμανση των μεταλλαγμένων, των οποίων πλέον η διακίνηση και χρησιμοποίηση είναι ανεξέλεγκτη. Χωρίς σήμανση η ιχνηλασιμότητα καταργείται στην πράξη αφού είναι αδύνατο να ξέρουμε τι είναι φυσικό και τι μεταλλαγμένο.
Και ενώ το δικαίωμα στην φυσική και όσο το δυνατόν πιο αγνή, φυσική τροφή αναιρείται, όλο αυτό καμουφλάρεται με την γνωστή παραπλανητική γλώσσα περί της ασφάλειας του καταναλωτή και των τροφίμων.
Στόχος τους είναι ο πλήρης έλεγχος της διατροφής, ο οποίος εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο που ακούει στο όνομα:

Codex Alimentarius (Διατροφικός κώδικας)

Σιωπηρά και χωρίς καμία δημοσιότητα και αναφορά από τα μέσα, ο Codex Alimentarius τίθεται σε ισχύ από 1 Ιανουαρίου 2010.

Με βάση τον συγκεκριμένο Διατροφικό Κώδικα οι φυσικές θεραπείες, τα συμπληρώματα, τα βότανα και οι βιταμίνες θα απαγορευθούν στην ΕΕ και δεν θα έχουμε πλέον την ελευθερία να επιλέξουμε φυσικά τρόφιμα υψηλής ποιότητας ή φυσικές θεραπείες.

Από την 1η Ιανουαρίου του 2010:


- ΟΛΑ τα τρόφιμα θα ακτινοβολούνται και μπορεί να υφίστανται επεξεργασία με χημικές ουσίες και φυτοφάρμακα (ακόμα και τα βιολογικά)

- Οι φυσικές βιταμίνες, τα συμπληρώματα και τα βότανα θα είναι ΠΑΡΑΝΟΜΑ (και έτσι όλες οι φυσικές θεραπείες που τα χρησιμοποιούν)

- Όλα τα ζώα που χρησιμοποιούνται για τροφή ΠΡΕΠΕΙ να λαμβάνουν αντιβιοτικά και αυξητικές ορμόνες (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της βιολογικής κτηνοτροφίας)

- Με την πάροδο του χρόνου, η καλλιέργεια των δικών μας φρούτων και λαχανικών θα υποβληθεί σε αυστηρούς κανόνες και δεν θα επιτρέπεται δίχως άδεια.


Χρήσιμες συνδέσεις






06 October 2009


Γιατί ο Veganism είναι σημαντικός;


Σε ολόκληρο τον κόσμο, ο άνθρωπος αρνείται να επιτρέψει στα ζώα να ζήσουν την ζωή της επιλογής τους. Πάνω από 150 εκατομμύρια ζώα σκοτώνονται άγρια κάθε ημέρα για να ικανοποιήσουν την όρεξή μας για προϊόντα που προέρχονται από τα σώματα τους: γαλακτοκομικά, αυγά και κρέας.


Γαλακτοκομικά

Όπως με τους ανθρώπους, οι αγελάδες παράγουν γάλα για τα παιδιά τους και επομένως παράγουν γάλα μόνο αφού γεννήσουν. Η τεχνητή γονιμοποίηση γίνεται συνήθως εισάγοντας με το χέρι ένα ειδικό όπλο γονιμοποίησης που ωθείται στον κόλπο της αγελάδας. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο έτσι ώστε η αγελάδα να συνεχίσει να παράγει γάλα. Το μωρό της απομακρύνεται από αυτήν αμέσως μετά τη γέννα, και προορίζεται να γίνει μοσχαρίσιο κρέας ή μία άλλη γαλακτοκομική αγελάδα. Μετά από 4 έως 6 χρόνια χρησιμοποίησης της από εμάς ως μηχανής γάλακτος, η παραγωγή της μειώνεται και αφού δεν έχει άλλη οικονομική αξία για μας, στέλνεται στη σφαγή. Η σάρκα της καταλήγει συχνά στα χάμπουργκερ των φαστ φουντ. Όλα τα γαλακτοκομικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων και των βιολογικών και ελευθέρας βοσκής, προέρχονται από αγελάδες που προορίζονται για το σφαγείο.

Αυγά

Η ζωή για τις κότες που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή αυγών αρχίζει σε ένα εκκολαπτήριο. Οι αρσενικοί νεοσσοί, ανίκανοι να κάνουν αυγά και επομένως θεωρούμενοι άνευ αξίας, σκοτώνονται κατά τη γέννα, είτε με ασφυξία, ή αλέθονται ζωντανοί. Οι θηλυκοί νεοσσοί γεννούν αυγά ολόκληρη τη ζωή τους, τα οποία θα καταναλωθούν από τους ανθρώπους. Μετά από 18 μήνες, η παραγωγή τους περιορίζεται και, μη έχοντας άλλη οικονομική αξία για εμάς, οι κότες σκοτώνονται. Οι οργανισμοί τους είναι τόσο αδύναμοι από τη γέννηση τόσων πολλών αυγών που η σάρκα τους, θεωρείται ακατάλληλη για ανθρώπινη κατανάλωση, και χρησιμοποιείται ως τροφή των κατοικίδιων ζώων. Όλα τα αυγά, συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών, και ελευθέρας βοσκής, προέρχονται από πτηνά που προορίζονται να θανατωθούν.


Γιατί συμβαίνει αυτό;

Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, τα ζώα χρησιμοποιούνται χωρίς τη συγκατάθεση και τους απαγορεύεται να ζήσουν την ζωή της επιλογής τους. Σε τελική ανάλυση, ποιός θα επέλεγε να ζήσει μια ζωή με εγγυημένο ένα βάναυσο τέλος στο σφαγείο; Για την κτηνοτροφία, η αξία των ζώων είναι μόνο αυτό που μπορούμε να πάρουμε από αυτά. Οι ζωές τους δεν θεωρούνται ότι έχουν οποιαδήποτε δική τους αξία. Οι άνθρωποι αναπαράγουν, εκτρέφουν και σκοτώνουν τα ζώα με σκοπό να μπορούμε να πάρουμε από αυτά τα προϊόντα των σωμάτων τους - γαλακτοκομικά, αυγά και σάρκα - για να τα καταναλώσουμε. Αναπαράγουμε τα ζώα για να μας υπηρετούν. Στα ζώα δεν δίνεται ποτέ η επιλογή.


Όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα αναγνωρίζουν ότι είναι λάθος να χρησιμοποιούνται τα ζώα χωρίς την συγκατάθεσή τους και να τα εξαναγκάζουμε σε ζωές δουλείας για τις επιθυμίες μας.


Θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος...

Ναι, όφειλε να υπάρχει ένας νόμος ενάντια στη χρησιμοποίηση των ζώων χωρίς συγκατάθεσή τους. Αλλά οι νόμοι δεν είναι αρκετοί. Ακριβώς όπως η κατάργηση της δουλείας δεν τερμάτισε τον ρατσισμό, έτσι και οι νόμοι δεν θα τερματίσουν την αντίληψη της κοινωνίας ότι τα ζώα υπάρχουν για δική μας χρήση. Η ισχυρότερη αλλαγή συμβαίνει όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε ότι δεν θα συμμετάσχουμε πλέον στη χρήση οποιασδήποτε ύπαρξης και βοηθήσουμε να τερματιστεί το σύστημα που υποστηρίζει και στηρίζεται στη εκμετάλλευση των ζώων.


Από την στιγμή που μπήκατε σ’ αυτήν την σελίδα, πάνω από 150.000 ζώα θανατώθηκαν για τροφή στον κόσμο. Μπορείτε να βοηθήσετε να σταματήσει αυτό.


Τι μπορώ να κάνω;

Επειδή η χρήση των ζώων συμβαίνει σχεδόν παντού στην κοινωνία μας, οι περισσότεροι από μας δεν έχει τύχει ποτέ να την πολυσκεφτούν. Αλλά εάν αποφασίσετε ότι είναι λάθος να εξαναγκάζουμε τα ζώα σε ζωές δουλείας για τις επιθυμίες μας, τότε μπορείτε να δείξετε έμπρακτα τον σεβασμό σας προς αυτά με την άρνησή σας να συμμετέχετε σε αυτό το σύστημα της καταπίεσης. Είτε είναι τα ζώα που σκοτώνονται για τα γαλακτοκομικά, τα αυγά και το κρέας, αυτά που ζούνε σε περιορισμό στους ζωολογικούς κήπους και στα τσίρκο, αυτά που κακοποιούνται στο όνομα της επιστήμης, ή γδέρνονται για τη γούνα τους, όλα αυτά τα ζωντανά, αναπνέοντα πλάσματα είχαν ζωές που εμείς οι άνθρωποι αποφασίσαμε ότι ήταν λιγότερο σημαντικές από τις επιθυμίες μας. Επιλέγοντας να μην τρώμε ζωικά προϊόντα, να μην πηγαίνουμε σε ζωολογικούς κήπους και τσίρκο, να μην χρησιμοποιήσουμε τα προϊόντα που δοκιμάζονται στα ζώα, και να μην φοράμε δέρμα και γούνα, δείχνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο την αντίθεση μας στην εκμετάλλευση των ζώων.


Εξίσου σημαντικό είναι να εκπαιδεύετε όλους γύρω σας - φίλους, οικογένεια, συναδέλφους - για την καταπίεση των ζώων και να τους ζητήσετε να τερματίσουν τη συμμετοχή τους στην χρήση και στην θανάτωση τους. Κατ' αυτό τον τρόπο, αρχίζουμε να αποδυναμώνουμε το σύστημα που καθιστά την εκμετάλλευση των ζώων αποδεκτή και αρχίζουμε να δημιουργούμε έναν νέο κόσμο όπου κανένας δεν χρησιμοποιείται χωρίς την συγκατάθεσή του.


01 September 2009


Ρυθμός σφαγής ζώων στις ΗΠΑ






10 δισεκατομμύρια ζώα σφαγιάζονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ και 55 δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Τροφής και Γεωργίας των Ην. Εθνών(FAO).

Ο αριθμός που αλλάζει, αναφέρεται στα ζώα που θανατώθηκαν από τότε που μπήκατε σ'αυτή την ιστοσελίδα.


15 August 2009

Όταν λέμε:

Η μοίρα των αρσενικών νεοσσών

Οι αρσενικοί νεοσσοί ούτε μπορούν να κάνουν αυγά, ούτε ανήκουν στην τροποποιημένη ράτσα κοτόπουλων που υφίστανται εκμετάλλευση για το κρέας τους. Έτσι θεωρούνται άχρηστοι για τις βιομηχανίες αυγών ή κρέατος. Αμέσως μετά την εκκόλαψη, εκατοντάδες εκατομμύρια ανεπιθύμητοι αρσενικοί νεοσσοί θανατώνονται από την βιομηχανία αυγών ετησίως, συνήθως σε θάλαμο αερίων, με ασφυξία, ή αλέθονται ζωντανοί.


Μωρά υπό περιορισμό

Η φύση θέλει τα θηλαστικά ζώα να πίνουν το γάλα της μητέρας τους. Για τα ζώα όμως που υποδούλωσε και εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος αυτό δεν επιτρέπεται. Για παράδειγμα, τα νεαρά μοσχαράκια απομακρύνονται βάναυσα αμέσως μετά την γέννα από την μητέρα τους και δεν αφήνονται να πιουν μητρικό γάλα, αφού αυτό αποσπάται για να διοχετευθεί για κατανάλωση από το μοναδικό θηλαστικό που επιμένει να μην απογαλακτίζεται: τον άνθρωπο. Μετά από μια σύντομη ζωή αφόρητου περιορισμού θα ζήσουν την απόλυτη φρίκη του σφαγείου για να γίνουν "φιλέτο μοσχαράκι", ενώ ήταν ακόμη μωρά 4 - 4,5 μηνών.

Οι εικόνες είναι από την http://www.hsus.org


05 August 2009

Τεχνητές επιδημίες και γρίπη των χοίρων

του Πέτρου Αργυρίου

Από την εφημερίδα Holistic Life, τεύχος 32


Η γρίπη των χοίρων είναι μια τεράστια ευκαιρία. Όσο περίεργη και αν φαντάζει μια τέτοια διατύπωση, η αλήθεια είναι πως η γρίπη των χοίρων δεν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία “επιδημία” αλλά απλά ένα ακόμη προϊόν μιας βιομηχανίας επιδημιών που μεταφράζει τον φόβο σε κέρδος.

Την τελευταία τουλάχιστον τριακονταετία, υπάρχει ένας μηχανισμός παραγωγής πανδημικών απειλών που προωθείται από την πολιτική, τα media, τις φαρμακοβιομηχανίες, από συγκεκριμένες επιστημονικές κοινότητες και από τον στρατό.

Η συγκεκριμένη πολιτική υγείας ανήκει σε μια γενικότερη πολιτική παραγωγής και διαχείρισης φόβου. Οι κατατρομαγμένοι πολίτες γίνονται υποστηρικτές και εργαλεία της πολιτικής δημόσιας υγείας που τον δημιουργεί.

Το AIDS, για παράδειγμα, ξεπήδησε σε μια εποχή όπου η Αμερική έκανε μια πουριτανική στροφή και το σεξ άρχιζε να ξαναχρωματίζεται ηθικά και θρησκευτικά και με την υποβαθμισμένη και εξαθλιωμένη Αφρική να υποβαθμίζεται και να εξαθλιώνεται ακόμη περισσότερο. Ακολούθησαν πανδημικές προβλέψεις για τον ιό του δυτικού Νείλου, για τους ιούς Hantavirus, για τον SARS κορωνοϊό, για την γρίπη των πουλερικών και εσχάτως για την γρίπη των χοίρων. Ο SARS, πέρα από τις πραγματικές του διαστάσεις, υπήρξε μια πολύ φτηνή άσκηση ετοιμότητας από την οποία οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους έβγαλαν συμπεράσματα για το πώς η ανερχόμενη δύναμη του παγκοσμιοποιημένου κόσμου που ονομάζεται Κίνα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε μια εσωτερική απειλή και στη διεθνή απομόνωση. Ο ιός της γρίπης των πουλερικών χρησιμοποιήθηκε εκτός των άλλων και ως άλλοθι για την ανάπτυξη των βιολογικών εξοπλισμών σε μια εποχή όπου η Αμερική είχε βαφτεί με το χρώματα του πολέμου.

Όλες αυτές οι “πανδημίες” έχουν τόσα πολλά κοινά χαρακτηριστικά που μοιάζει να χουν βγει από το ίδιο καλούπι. Για την ακρίβεια μάλλον έχουν βγει από το ίδιο καλούπι:

α) Σε όλες τις πιθανές “πανδημίες” υπεύθυνοι ήταν οι ιοί, μια βιολογική παραλλαγή για τον πραγματικό ρόλο της οποίας δεν ξέρουμε παρά ελάχιστα.

β) Με την εξαίρεση ίσως του AIDS (και αυτό πάλι με κάθε επιφύλαξη), καμία από τις προβλέψεις πανδημίας δεν δικαιώθηκε, ούτε κατά διάνοια.

γ) Ελάχιστα κρούσματα κάποιον νόσων μεταμορφώθηκαν εν ριπή οφθαλμού από το μαγικό ραβδάκι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σε πιθανές “πανδημίες”.

δ) Τεράστια συμβόλαια με φαρμακευτικές υπογράφηκαν για την αγορά “αντιικών” και την ανάπτυξη εμβολίων.

ε) Σε όλες αυτές τις επιδημίες η φύση ήταν ο εχθρός. Μακάκοι, νυχτερίδες, κουνούπια, γουρούνια θεωρήθηκαν ότι μετέφεραν στους ανθρώπους νόσους που θα μπορούσαν να εξελιχτούν πανδημίες.

Αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος στη φύση είχε φυσικά τις συνέπειές του. Το 1999, στο “ξέσπαμα” του ιού του δυτικού Νείλου στις ΗΠΑ, θεωρήθηκε ότι ο φορέας της νόσου είναι το κουνούπι. Μαζικοί αεροψεκασμοί με εντομοκτόνα, κυρίως Malathion γύρω αλλά και πάνω από πυκνοκατοικημένες περιοχές της Νέας Υόρκης για να εξαφανιστεί τα “πανδημικά κουνούπια” προκάλεσαν μεγάλες οικολογικές καταστροφές:

Τον Σεπτέμβριο του 1999, αμέσως μετά τους ψεκασμούς, το 95% του πληθυσμού των αστακών στην περιοχή γύρω από το Long Island είχαν εξαφανιστεί.[i] To 2001, χιλιάδες νεκρά ψάρια ξεβράζονται καθ όλη την ακτογραμμή του κόλπου Flanders της κομητείας Suffolk της Νέας Υόρκης. Το εντομοκτόνο Scourge που χρησιμοποιήθηκε για τους ψεκασμούς της Ν.Υ. περιέχει την ουσία ρισμεθρίνη, ουσία άκρως τοξική για ψάρια και οστρακόδερμα ακόμη και σε ελάχιστες ποσότητες. Η χρήση της ουσίας αυτής απαγορεύεται κοντά σε ανοιχτές θάλασσες.[ii] Όλα αυτά για μια νόσο για την οποία ο καθηγητής Mark Wilson δήλωνε ειρωνικά πως “Είναι πιο πιθανό να με χτυπήσει λεωφορείο παρά να κολλήσω τον ιό του Δυτικού Νείλου”[iii]

Στην γρίπη των πουλερικών, χιλιάδες άγρια αλλά και εκτρεφόμενα πτηνά σφαγιάστηκαν.

Στην γρίπη των χοίρων, στην Αίγυπτο, σε μια χώρα όπου δεν έχει αναφερθεί ούτε ένα κρούσμα(!), σφαγιάστηκαν 500.000 γουρούνια, σε μια αποτρόπαια και εντελώς αδικαιολόγητη οργανωμένη επιχείρηση σπατάλης ζωής.[iv]

Με τέτοιους παραλογισμούς στα πλαίσια του ακήρυχτου μα πολύ πραγματικού πολέμου κατά της φύσης, δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο κάποια στιγμή να αποφασίσουμε ομόφωνα, για να διαφυλάξουμε την ασφάλεια της δικιάς μας ζωής να αποφασίσουμε να εξαφανίσουμε κάθε άλλο είδος ζωής από το πρόσωπο του πλανήτη. Μόνο έτσι θα χουμε το κεφάλι μας ήσυχο από επιδημίες.

στ) Καμία, απολύτως καμία από τις πανδημίες δεν αντιμετωπίστηκε με σωφροσύνη από τις αρμόδιες αρχές. Αντίθετα, οι υπερβολές ήταν καθημερινές και η δημιουργία φόβου και πανικού σκόπιμη.

Σε εκπομπή της Oprah Winfrey, στις 18 Φεβρουαρίου 1987 δηλώθηκε πως λόγω του AIDS “ένας στους πέντε ετεροφυλόφιλους μπορεί να είναι νεκρός στα επόμενα τρία χρόνια”. Δήλωση που ήταν όσο τρομακτική άλλο τόσο αναληθής ήταν. Το 2008 ο ΠΟΥ ανακοίνωσε πως η απειλή παγκόσμιας ετεροφυλοφιλικής πανδημίας AIDS τελείωσε.[v]

Στο SARS, εκατομμύρια ανθρώπων κυκλοφορούσαν με μάσκες. Ο τότε υπουργός υγείας του Οντάριο Tony Clement είπε για τους πολίτες που δεν ακλουθούσαν την επιβληθείσα καραντίνα πως “μπορούμε να τους αλυσοδέσουμε στα κρεβάτια τους αν αυτό χρειάζεται…”[vi]

Στην γρίπη των πουλερικών, ο κατεξοχήν αρμόδιος επιστήμονας, ο Jeffrey Taubenberger δήλωνε πως “η πιθανότητα πανδημίας τα επόμενα δύο με τρία χρόνια είναι 100%.”

Και παρόλα αυτά είμαστε ακόμη ζωντανοί, τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας και με την εξαίρεση του AIDS σχεδόν κανένας από μας δεν έχει πεθάνει από τις ¨καινές επιδημίες”

Ο φόβος φυλάει τα έρμα λοιπόν. Αλλά ποιος φυλάει τους φύλακες;


Η συνέχεια του άρθρου εδώ:



[i] New York Times, 9 December 2001, “With Lobsters scarce, questions abound”, by Laurie Nadel

[ii] New York Times, 28 October 2001, “Fish die and a pesticide is in the spotlight”, by John Rather

[iii] “How scared should we be?”, 5 September 2001, by Rebecca Skloot, Johns Hopkins School of Public Health Magazine,

[iv] http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/8072953.stm

[v] Threat of world Aids pandemic among heterosexuals is over, report admits By Jeremy Laurance The independent Sunday, 8 June 2008

[vi] BBC news, 1 June 2003, ‘Bed chains’ for Canada SARS violators



04 July 2009


Το σιωπηλό μαρτύριο των αστακών

www.animalaid.org.uk

Τα δεινά των αστακών κρατούν μεγάλο χρονικό διάστημα – ανασύρονται από το φυσικό βαθύβιο περιβάλλον τους μέσα σε μια παγίδα, τους δένουν τις δαγκάνες τους, κατόπιν μεταφέρονται στα καταστήματα και κρατούνται κάτω από συνθήκες ψύξης σε κατάσταση ημι-συνείδησης.

Στοιχεία για τους αστακούς

Οι αστακοί ανήκουν στην κατηγορία των καρκινοειδών ασπόνδυλων ζώων. Τα καρκινοειδή απορρίπτουν τους σκληρούς σκελετούς τους κατά διαστήματα προκειμένου να μεγαλώσουν. Οι αστακοί έχουν ένα "κεφάλι" το οποίο περιέχει την καρδιά, τα πεπτικά και σεξουαλικά όργανα – και μια "ουρά" (κοιλία) η οποία περιέχει το έντερο και τον πρωκτό. Το μάτι, τα στοματικά μέρη και ο εγκέφαλος (εγκεφαλικό γάγγλιο) βρίσκονται κάτω από το κεφάλι. Οι άγριοι αστακοί μπορούν να ζήσουν μέχρι 100 χρόνια. Η κύηση τους διαρκεί 9 μήνες.

Οι αστακοί έχουν αναπτύξει ιδιαίτερα τα συστήματα της όσφρησης και της γεύσης και χρησιμοποιούν περίπλοκα σήματα για να αντιληφθούν συνεχώς οποιεσδήποτε αλλαγές στο τοπικό περιβάλλον τους. "Οσφρήζονται" τις χημικές ουσίες στο νερό με τις κεραίες τους και "γεύονται" με τις αισθητήριες τρίχες κατά μήκος των ποδιών τους. Οι αστακοί μπορούν να παράγουν και να ανιχνεύσουν ήχους χαμηλής συχνότητας. Ο βρυχηθμός "των αστακών με δεμένες δαγκάνες" μπορεί να γίνει αισθητός όταν εξάγονται από τον φυσικό βιότοπο ή την δεξαμενή τους. Οι Αμερικάνικοι αστακοί "παράγουν τραχείς ήχους" κατά τη διάρκεια επιθετικών συγκρούσεων, "κροταλίζουν" όταν είναι απομονωμένοι και "παράγουν σύντομους, οξείς ήχους" όταν είναι έξω από το καταφύγιο τους.

Οι αστακοί έχουν δέκτες πόνου

Οι αστακοί δεν έχουν μια συγκεντρωμένη περιοχή εγκεφάλου όπως τα θηλαστικά – αντ' αυτού έχουν μεγάλα γάγγλια (μεγάλη συστάδα νευρικών κυττάρων) επάνω και κάτω από το στόμα και μικρότερα γάγγλια σε κάθε τμήμα στο σώμα.

Το Δίκτυο Οστρακόδερμων (Shellfish Network) λέει, "Ο αστακός είναι δυνατόν να αισθάνεται πόνο σε οποιοδήποτε από αυτά τα σημεία." Αν και οι αστακοί δεν έχουν εγκεφαλικό φλοιό (η περιοχή του εγκεφάλου που μεταφράζει τα ερεθίσματα πόνου στην αίσθηση του πόνου), οι ζωολόγοι τους περιγράφουν ως έχοντες σύνθετα νευρικά συστήματα. Ο Ζωολόγος ασπόνδυλων ζώων Jaren Horsley Ph.D. έχει μελετήσει τα καρκινοειδή για χρόνια και δηλώνει ότι ο αστακός, "έχει ένα περίπλοκο νευρικό σύστημα που, μεταξύ άλλων, του επιτρέπει να διαισθανθεί ενέργειες που θα του προκαλέσουν κακό... [ Οι αστακοί ], είμαι βέβαιος ότι μπορούν να αισθανθούν πόνο."

Παγίδευση και αιχμαλωσία

Τα Makro διατηρούν τους αστακούς τους σε θερμικές θήκες με ένα μικρό πακέτο πάγου για να "μειώσουν την δραστηριότητα" τους. Δεν έχουμε κανέναν τρόπο να μάθουμε εάν οι αστακοί υποφέρουν σε αυτήν την επιβεβλημένη κατάσταση νάρκης. Ξέρουμε, εντούτοις, ότι η προκαλούμενη υποθερμία σε άλλα ζώα (ερπετά, αμφίβια και ψάρια) δεν θεωρείται ότι μειώνει την ευαισθησία στον πόνο. Έτσι λοιπόν επειδή ψύχονται, αυτό απαραιτήτως δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνονται τον πόνο και πιθανώς θα παραμένουν ευαίσθητοι στα σωματικά τραύματα.

Οι αστακοί πιάνονται σε παγίδες. Κάθε χρόνο, χιλιάδες παγίδες χάνονται. Εάν η παγίδα δεν έχει έναν μηχανισμό χρονομετρημένης απελευθέρωσης, οι αστακοί θα αφεθούν απλά να πεθάνουν από την πείνα, τον κανιβαλισμό ή να ξεβραστούν σε μια παραλία. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς, οι αστακοί τυπικά συσκευάζονται στενά μαζί σε δεξαμενές με τις δαγκάνες τους δεμένες με λάστιχα για να τους εμποδίσουν να τραυματίσουν ο ένας τον άλλον.

Βράζονται ζωντανοί

Ο γνωστός σεφ Gordon Ramsey εξηγεί με ακρίβεια πως σκοτώνει τους ζωντανούς αστακούς και πως αισθάνεται όταν το κάνει. "Πάντα αισθάνεσαι καλύτερα όταν έχεις σκοτώσει κάτι. ... Μαχαιρώνω το κεφάλι του αστακού. Αισθάνεσαι όλο και καλύτερα για αυτό... Ένας Θεός ξέρει πόσους έχω σκοτώσει... τους βυθίζω σε ζωμό λαχανικών που βράζει, και οι ουρές τους κτυπιούνται επάνω κάτω και κραυγάζουν και μπορείτε να ακούσετε τις δαγκάνες τους να γρατζουνάνε στις πλευρές, και παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση από αυτό." (περιοδικό Independent, 12 Οκτωβρίου 2003).

Το Δίκτυο Οστρακόδερμων (Shellfish Network) λέει ότι όταν οι αστακοί ρίχνονται στο βραστό νερό "συμπεριφέρονται άγρια, κτυπώντας τις ουρές τους και προσπαθούν να δραπετεύσουν". Ο θάνατος τους μπορεί να πάρει από 15 δευτερόλεπτα μέχρι 7 λεπτά.

Επίσης είναι μύθος ότι οι αστακοί βαθμιαία χάνουν τις αισθήσεις τους εάν το νερό βράσει αργά. Οι φρεσκοπιασμένοι αστακοί τινάζονται, τρέμουν, παλεύουν και κτυπιούνται βίαια καθώς η θερμοκρασία αυξάνεται. Οι αστακοί που έχουν γίνει ανενεργοί λόγω των παρατεταμένων περιόδων μεταφοράς ή περιορισμού μπορεί να μην αντιδράσουν τόσο προφανώς αλλά αυτό δεν σημαίνουν ότι έχουν γίνει αναίσθητοι στον πόνο.



10 June 2009

Vegan βιολογική καλλιέργεια

Vegan + Organic = Veganic

Η Veganic γεωργία είναι μια προσέγγιση στην καλλιέργεια της τροφής που εμπεριέχει τον σεβασμό των ζώων, του περιβάλλοντος, και της ανθρώπινης υγείας. Είναι επίσης γνωστή ως "vegan βιολογική καλλιέργεια" και είναι μια μορφή γεωργίας που πηγαίνει πέρα από τα βιολογικά στάνταρ, αφού αρνείται την χρήση των προϊόντων που προέρχονται από ζώα που βρίσκονται υπό την εκμετάλλευση του ανθρώπου, ενώ ενθαρρύνει την παρουσία ζώων που ζουν ελεύθερα στο καλλιεργήσιμο έδαφος.


Στους βιολογικούς αγρότες επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν ζωικά προϊόντα ως λιπάσματα, όπως κοπριά, λίπασμα από το αίμα, τα κόκκαλα, και τα φτερά των ζώων, και το γαλάκτωμα ψαριών, αλλά αυτά τα ζωικά προϊόντα λαμβάνονται συχνά από τα εντατικά αγροκτήματα και τα σφαγεία. Η μεγάλης κλίμακας κτηνοτροφία πέρα από την δυσμενή επίδραση της στο περιβάλλον, εκθέτει τα ζώα που χρησιμοποιεί σε πολλούς μολυσματικούς παράγοντες.

Η Veganic γεωργία σπάει τη σύνδεση μεταξύ της εντατικής κτηνοτροφίας και της παραγωγής βιολογικών τροφίμων και διατηρεί την γονιμότητα του εδάφους χρησιμοποιώντας φυτικά-βασισμένες τεχνικές.


Όπως στην βιολογική γεωργία, η veganic καλλιέργεια δεν χρησιμοποιεί τα ακόλουθα προϊόντα:

-Κανένα φυτοφάρμακο (ζιζανιοκτόνα, εντομοκτόνα, τρωκτικοκτόνα, μυκητοκτόνα)
-Κανένα χημικό λίπασμα
-Κανέναν γενετικά τροποποιημένο οργανισμό (ΓΤΟ)

Επιπλέον, η veganic γεωργία δεν επιτρέπει την θανάτωση των ζώων, ούτε την χρήση των προϊόντων που παράγονται από ζώα που είναι υπό την εκμετάλλευση του ανθρώπου, δηλαδή:

λίπασμα αίματος, οστών, ή φτερών ζώων, ιχθυάλευρο, γαλάκτωμα ψαριών, λίπασμα γαρίδων ή κοπριά

Αντ' αυτών, η veganic γεωργία χρησιμοποιεί φυτικά-βασισμένες τεχνικές για την γονιμότητα του εδάφους:

-Προστατευτική κάλυψη (για την συγκράτηση της υγρασίας του εδάφους)
-Φυτικό λίπασμα (κομπόστ)
-Χλωρή λίπανση
-Ψιλοκομμένα κλαδιά
-Αμειψισπορά ( εναλλαγή καλλιεργειών)
-Πολυ-καλλιέργεια( σε αντίθεση με την μονοκαλλιέργεια)
-Και όλες οι άλλες τεχνικές που είναι αειφόρες και δεν στηρίζονται στην εκμετάλλευση των ζώων.


Πέρα από αυτά, η veganic γεωργία επιδιώκει να δείξει έναν πιό αειφόρο τρόπο καλλιέργειας, με μειωμένη εξάρτηση στα καύσιμα. Όσο το δυνατόν περισσότερο, οι veganic αγρότες παράγουν τις πηγές γονιμότητάς τους άμεσα στο αγρόκτημα. Το veganic αξίωμα είναι ότι θρέφοντας το χώμα, αυτό στη συνέχεια θα θρέψει τα φυτά. Με την προσθήκη οργανικών φυτικών υλικών στο χώμα, αυτό συνεπάγεται ένα πλούσιο, ζωντανό χώμα που είναι γεμάτο μικροοργανισμούς, οι οποίοι με την σειρά τους θρέφουν τα φυτά και δημιουργούν μακροπρόθεσμη γονιμότητα. Οι Veganic τεχνικές στοχεύουν να αναπληρώσουν τη βιοποικιλότητα των φυτών και των ζώων, και οι veganic καλλιεργητές είναι αφιερωμένοι στην φροντίδα του άγριου οικοσυστήματος που περιβάλλει και αποτελεί το καλλιεργήσιμο έδαφός τους.


Συνδέσεις στο διαδίκτυο:
Veganic Agriculture Network www.goveganic.net
Vegan Organic Network www.veganorganic.net
Certified Naturally Grown www.naturallygrown.org

Michael Fields Agricultural Institute www.michaelfieldsaginst.org


20 May 2009

Μια νέα ομάδα γεννιέται

Οι βίγκαν της Αθήνας - Athens Vegans



Οι βίγκαν της Αθήνας(Athens Vegans) είναι μια νέα ομάδα που προσπαθεί να προωθήσει την φιλοσοφία του veganism και να αναδείξει τον βίγκαν τρόπο ζωής μέσα από την δημιουργία και παρουσία μιας ενεργής βίγκαν κοινότητας με πλούσια δραστηριότητα και εκδηλώσεις που θα ενθαρρύνουν τη συζήτηση και ανταλλαγή εμπειριών σε κάθε τι που αφορά τον βίγκαν τρόπο ζωής, την καλύτερη γνωριμία και αλληλουποστήριξη των βίγκαν και την είσοδο νέων μελών στην κοινότητα/συλλογικότητα.

http://athensvegans.blogspot.com/

12 May 2009


A Life connected

(Μια ζωή αλληλένδετη)
με ελληνικούς υπότιτλους





Το γνωστό και πολύ όμορφο βίντεο από την www.NonviolenceUnited.org με ελληνικούς υπότιτλους, το οποίο μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι ο veganism και ο τρόπος ζωής που απορρέει από την φιλοσοφία του αναδεικνύεται στον κύριο άξονα του εναλλακτικού τρόπου ζωής που αναπτύσσεται στην εποχή μας και που περιλαμβάνει εκείνες τις ευαισθητοποιημένες επιλογές που τυγχάνουν σήμερα ευρείας αποδοχής, όπως η ανακύκλωση, η εξοικονόμηση ενέργειας και νερού, η βιολογική καλλιέργεια, το δίκαιο εμπόριο, κλπ.

13 April 2009


Το πορτραίτο της Μάρσι...
Μια όμορφη ψυχή


Όταν η Marcie έφθασε στο Καταφύγιο Ζώων Peaceful Prairie (Ειρηνική Πεδιάδα), αυτή είχε χάσει ήδη τα πάντα – την ελευθερία της, τη κοινότητά της, την οικογένειά της, τη νιότη της, κάθε μωρό που είχε γεννήσει, οποιονδήποτε είχε ποτέ αγαπήσει, οποιονδήποτε είχε ποτέ εμπιστευθεί, οτιδήποτε ήταν οικείο.

Έφθασε σε αυτόν τον νέο κόσμο με τίποτα – για το σύντομο χρονικό διάστημα προτού χάσει το φως της – εκτός από την ικανότητα να βλέπει με τα μάτια της αυτή την απίθανη γη με τους ανοικτούς ορίζοντες, τον μεγάλο ουρανό, τους ελεύθερους κατοίκους και τους ανθρώπους που επιθυμούσαν τη ζωή αυτών των κατοίκων, αυτή την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που δισεκατομμύρια αιχμάλωτων ζώων δεν δοκιμάζουν ποτέ αλλά την οποία όλα τους λαχταρούν μέσα στα ζωντανά κύτταρά τους μέχρι την τελευταία τους πνοή. Και ίσως για να τα πιστέψει όλα αυτά. Όπως όλα τα εκτρεφόμενα ζώα, η Marcie καθορίστηκε όχι από αυτό που υπήρχε, αλλά από αυτό που έλειπε – τους ορατούς και αόρατους ακρωτηριασμούς μιας ζωής στην σκλαβιά – ακρωτηριασμένο σώμα, εξουθενωμένο πνεύμα, πληγωμένη ψυχή, απραγματοποίητη ζωή, απραγματοποίητο δυναμικό, ικανότητα για πόνο που γέμισε μέχρι το χείλος, ικανότητα για χαρά που έμεινε εντελώς κενή.

Στα χρόνια του περιορισμού της σε μια μικρή οικογενειακή φάρμα, όπου είδε επανειλημμένα τα μωρά της να δολοφονούνται, την είχαν εκμεταλλευτεί τόσο πολύ, ώστε όταν διασώθηκε και μεταφέρθηκε σε ένα μέρος όπου μπορούσε τελικά να αρχίσει τη ζωή της, δεν της είχε μείνει κάτι για να χτίσει τη ζωή πάνω του. Τον πρώτο χρόνο της στο Καταφύγιο, όταν μπορούσε ακόμα να δει, τρεπόταν σε φυγή από τον καθένα που έμοιαζε με τους κακοποιητές της – οποιονδήποτε άνθρωπο υπήρχε γύρω – και, για το υπόλοιπο της ζωής της, απέφευγε οποιονδήποτε της έμοιαζε – κάθε προβατίνα, κριάρι ή αρνί γύρω της. "Έκρυψε" τον μεγάλο, όμορφο, ανταριασμένο εαυτό της ανάμεσα στις κατσίκες, αργοπερπατώντας μαζί τους επιδεικτικά ως προβατίνα ανάμεσα στο θέαμα των γρήγορων, λεπτών, ελαφρο-πόδαρων κατσικών, σίγουρη στην πεποίθηση της ότι ήταν καλά καμουφλαρισμένη ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα που έδειχναν, περπατούσαν, ηχούσαν, και ενεργούσαν τελείως διαφορετικά από αυτήν.

Ταξίδευε μαζί τους, αναζητούσε τροφή μαζί τους, κατέλυε μαζί τους, και αγνοούσε το γεγονός ότι, στο μυαλό όλων εκτός από το δικό της, αυτή ήταν ελάχιστα ταιριαστή μαζί τους– πάρα πολύ γρήγορες, πάρα πολύ θορυβώδεις, πάρα πολύ παιχνιδιάρες, πάρα πολύ τολμηρές, πάρα πολύ απρόβλεπτες για αυτήν – και τις συγχωρούσε για την αδιαφορία τους όπως τις φορές που την παρατούσαν πίσω, πολύ έξω από το χωράφι, αγνοώντας τα βελάσματα της, και επέστρεφαν πίσω χωρίς αυτήν. Αλλά, για λόγους που καλά καταλάβαινε, παρέμεινε απτόητα πιστή σε αυτές για το υπόλοιπο της ζωής της. Ο,τιδήποτε η Marcie έβλεπε στις κατσίκες, μάθαινε από αυτές, έπαιρνε από αυτές ήταν σαφώς κάτι που χρειαζόταν. Αστειευόμασταν ότι νόμιζε ότι ήταν κατσίκα. Αλλά, το πιθανότερο είναι ότι, το αντίθετο ίσχυε: αυτό που φαινόταν να την τραβάει στις κατσίκες δεν ήταν η ομοιότητα που φανταζόταν αλλά η αντιληπτή διαφορά. Φαινόταν να θέλει να είναι κάτι εντελώς αντίθετο από αυτήν, ένα συνολικά διαφορετικό ζώο, κάποια εντελώς διαφορετική από το ανίκανο θύμα που είχε υπάρξει όλη της τη ζωή.

Έτσι έσμιξε με τις κατσίκες και μοιράστηκε τις βαθύτερες στιγμές ειρήνης της μαζί τους. Θα μπορούσατε να την δείτε μαζί τους να ξεκουράζονται στον ήλιο, σε μια εκστασιακή σχεδόν τελετουργική κατάσταση, σαν να ακούγανε μαζί μια θαυμάσια συμφωνία και στην πραγματικότητα έκαναν ακριβώς αυτό: "ακούγανε τα φύλλα της άνοιξης, το θρόϊσμα των φτερών των εντόμων, τον αέρα που τάραζε το πρόσωπο της λίμνης", και απολάμβαναν την μυρωδιά του ίδιου του αέρα, αισθανόμενες την ομορφιά, που απορροφάται από την ομορφιά – όχι αυτό που εμείς αποκαλούμε ομορφιά, όχι τα όμορφα πράγματα, αλλά αυτό που ΕΙΝΑΙ η ομορφιά: η έμφυτη γνώση σε όλα τα πράγματα, σε μια πέτρα, ένα φύλλο, μια λεπίδα της χλόης, η βαθιά εμπειρία της αρμονίας και της σύνδεσης με κάτι βαθιά αγαθό και που αγαπά βαθιά, η αισθητή σοφία της ύπαρξης ζωντανή σε έναν κόσμο μυρωδιάς, και γεύσης, και ήχου, και αφής, με τις απολήξεις των νεύρων να αποκρίνονται με απόλαυση σε κάθε αεράκι, σε κάθε ελάχιστο συμβάν, σε κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο αυτού του κόσμου με το εκτυφλωτικό χρώμα και τη συνεχή κίνηση και βάθος.

Εκείνες τις στιγμές – τις γεμάτες συναίσθημα, που ξεχείλιζαν με έξοχη συνειδητοποίηση, ζαλισμένη με τη ζωή μέσα – μοιράστηκε με τις κατσίκες. Αλλά στις στιγμές θλίψης της ήταν μόνη. Και είχε και στιγμές οδύνης, απαρηγόρητης θλίψης, που προκαλούνταν μερικές από αόρατους σεισμούς, και άλλες από γεγονότα που ακόμη και εμείς θα μπορούσαμε να δούμε και να καταλάβουμε, όπως οι φορές όταν η μυρωδιά των νεογέννητων αρνιών, που χωρίστηκαν από τις μητέρες τους και που θανατώθηκαν στα γειτονικά αγροκτήματα γέμιζε τον αέρα και αναμόχλευε τον παλιό πόνο της, ένα πόνο που δεν ελάττωνε με το χρόνο αλλά φαινόταν να δημιουργεί νέα αγκάθια κάθε άνοιξη. Αυτές ήταν οι φορές που περιπλανιόταν μακρυά συχνότερα, και απομονωνόταν από το υιοθετημένο κοπάδι της, χανόταν και, όντας τυφλή, ήταν πλέον ανίκανη να βρεί το δρόμο σπίτι. Επειδή η ανθρώπινη παρουσία την τρομοκρατούσε, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαμε να την καθοδηγήσουμε πίσω στο σπίτι ήταν να φωνάξουμε τις κατσίκες ελπίζοντας ότι θα αποκρινόντουσαν αρκετά δυνατά για να ακούσει η Marcie και να ακολουθήσει το ηχητικό ίχνος πίσω στο κοπάδι. Τις κατσίκες, τις εμπιστευόταν, αλλά οι άνθρωποι ξυπνούσαν στη μνήμη της τη φρίκη – τη φρίκη που θυμόταν και τη φρίκη που προμάντευε στα χέρια μας.

Καταλαβαίναμε την ανησυχία της και παρεκκλίναμε από το δρόμο μας για να μην παρεισφρήσουμε στην ασφαλή ζώνη της. Αυτό που δεν καταλάβαμε τότε και ακόμα δεν καταλαβαίνουμε πλήρως σήμερα είναι γιατί επέλεξε να μικρύνει τη φυσική και συναισθηματική απόσταση μεταξύ μας και ερχόταν ένα πόντο πιο κοντά μας κάθε ημέρα έως ότου δεν υπήρχε καθόλου απόσταση, μέχρι που οι μύτες μας αγγίχτηκαν, κυριολεκτικά. Δεν πήρε τίποτα επιπλέον από την εγγύτητά μας. Τίποτα που δεν είχε ήδη πάρει σε αφθονία αποφεύγοντας μας – τρόφιμα, καταφύγιο, φίλους, απολαύσεις όλα ήταν εύκολα διαθέσιμα σε αυτήν είτε μας δέχτηκε είτε όχι. Έτσι γιατί αποφάσισε να μας εμπιστευθεί όταν, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, οι άνθρωποι της έκαναν απερίγραπτα σκληρά πράγματα για μια γεύση της σάρκας των μωρών της, για μια χούφτα μαλλιού, για ένα κομμάτι αρνίσιου δέρματος; Γιατί υπέφερε μαζί μας όταν μπορούσε πολύ εύκολα να μας αγνοήσει;

Είναι δύσκολο να ειπωθεί. Αλλά το γεγονός είναι ότι, όχι μόνο μας δέχτηκε, αλλά μας αναζητούσε. Εάν, κατά την εκτίμησή της, καθόμασταν μέσα στο σπίτι πάρα πολύ, χτυπούσε στην πόρτα με την οπλή της και μας καλούσε έξω. Βγαίναμε κάθε φορά, με φαΐ στο χέρι – επειδή υποθέταμε ότι αυτό ήθελε. Και, για το υπόλοιπο της ζωής της, "μας έκανε αυτή την άσκηση" να βγαίνουμε έξω στη βεράντα αρκετές φορές την ημέρα. Κατόπιν, τον τελευταίο χρόνο μαζί μας, επέκτεινε τις επισκέψεις της τη νύχτα. Άρχισε να περιμένει τον Chris, καθισμένη στη βεράντα, περιμένοντας ήσυχα, υπομονετικά, όσο χρειαζόταν– μέχρι τα μεσάνυχτα, μέχρι το επόμενο πρωί, μέχρι ο Chris να επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά. Περίμενε χωρίς να παραπονιέται, χωρίς να ζητάει γευστικές απολαύσεις, ή την προσοχή, ή συντροφικότητα, ή οποιεσδήποτε απολαύσεις που νομίζαμε ότι την παρακινούσαν να χτυπάει την πόρτα κάθε απόγευμα. Απλά καθόταν στην μπροστινή πόρτα και πέρναγε την νύχτα της, τις μοναχικές αγρύπνιες της μακριά από την ασφάλεια του κοπαδιού, μακριά από το καταφύγιο, κάτω από τον ανοικτό ουρανό. Και τίποτα δεν μπορούσε να την κάνει να κινηθεί – ούτε το ζωηρό γαύγισμα του Bluto, ούτε η ανησυχητική απόσταση από τις κατσίκες της, ούτε η βροχή, ούτε η βροντή, ούτε το χιόνι. Στεκόταν εκεί όπως μια καλή μητέρα, σφηνωμένη μεταξύ γης και ουρανού, με ένα μίγμα θάρρους, εμπιστοσύνης, προσδοκίας, ελπίδας και στωικότητας, με το ογκώδες σώμα της σταθερά αγκυροβολημένο μεταξύ του μεγάλου, κακού, επικίνδυνου κόσμου και του ορισμένου από την ίδια χρέους της, και δεν μετακινούνταν έως ότου ο Chris ερχόταν με ασφάλεια στο σπίτι. Μόνο τότε θα σηκωνόταν τελικά επάνω, αφήνοντας τη βεράντα και περπατώντας στον αχυρώνα της για τη νύχτα, με την απόλαυση της στερεάς απόδειξης ότι και ο Chris και η Michele ήταν ζωντανοί και καλά.

Δεν ήταν ένα "σχέδιο". Ήταν μια πολύ απλούστερη, πολύ σοφότερη, πολύ πιο βαθεά αισθαντική αλήθεια από αυτή. Η Marcie μας ευχόταν τη ζωή. Ήθελε για εκείνους που αγάπησε να συνεχίσουν να ζουν και ήταν αποφασισμένη, για πρώτη φορά στη ζωή της, ότι θα ζουν. Απαιτούσε την χειροπιαστή απόδειξη της καλοσύνης μας αρκετές φορές κάθε ημέρα, και φρουρούσε τη βεράντα τη νύχτα έως ότου ήταν βέβαια ότι και οι δύο από τους ανθρώπους της ήταν ζωντανοί και καλά. Ήταν αρκετά απλό. Οι περισσότεροι από μας μπορούν να καταλάβουν την αγάπη. Αυτό που οι περισσότεροι από μας δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν είναι πώς η Marcie μπόρεσε να συγχωρήσει τους κακοποιητές της τόσο ολοκληρωτικά ώστε να ήταν ικανή να αγαπήσει το είδος τους.

Joanna Lucas
© 2007 Joanna Lucas

25 March 2009


ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

από το βιβλίο

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
The World Peace Diet

του

WILL TUTTLE, Ph.D.

Κεφάλαιο 6: Το κυνήγι και η εκμετάλλευση της θαλάσσιας ζωής

Η ιστορία πίσω από τα ζωντανά πλάσματα που εξάγονται από τους ωκεανούς της γης μας είναι εξίσου τραγική, εν τούτοις με έναν διαφορετικό τρόπο. Τα παγκόσμια θαλάσσια οικοσυστήματα λεηλατούνται ανελέητα. Έχουν παρέλθει πολύ καιρό πριν οι ημέρες όταν έφθασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι στις βορειοαμερικανικές ακτές και έγραφαν πώς τα κοπάδια των ψαριών ήταν τόσο απέραντα και πυκνά που νόμιζαν ότι τα σκάφη τους θα προσάραζαν πάνω τους προτού φθάσουν στην στεριά.16 Αυτά τα κάποτε πλούσια νερά ήταν, και συνεχίζουν να υπεραλιεύονται εντατικά για ψάρια, χρησιμοποιώντας μηχανότρατες με δίχτυα μήκους πολλών χιλιάδων μέτρων, για να ικανοποιήσουν την ανυποχώρητη ζήτηση των ανθρώπων, των ιχθυοκαλλιεργειών, και των υπόδουλων εκτρεφόμενων ζώων. (Το απίστευτο ποσοστό του 50% της παγκόσμιας αλιείας ταΐζεται στα χωρίς λόγο φυλακισμένα εκτρεφόμενα ζώα - όχι σε ανθρώπους.17) Και οι δεκαεπτά από τις κύριες παγκόσμιες αλιευτικές περιοχές είναι εξαντλημένες ή σε σοβαρή πτώση.

Στα περισσότερα μέρη του κόσμου, λόγω της υπεραλίευσης και της ρύπανσης των υδάτων κοντά στις ακτές, δεν είναι πλέον δυνατό να υπάρξουν κερδοφόρες επιχειρήσεις αλιείας κοντά στην ακτή. Καθώς τα σκάφη πηγαίνουν μακρύτερα στο πέλαγος, μένουν εκεί περισσότερο. Όταν τα ψάρια ανεβάζονται στα σκάφη, πετιούνται στα αμπάρια όπου πεθαίνουν αργά, αφοδεύοντας και συντρίβοντας τα ψάρια κάτω από αυτά. Αυτό συνεχίζεται συχνά για πολλές ημέρες, τα νεκρά και τα ψάρια που πεθαίνουν συσσωρεύονται το ένα επάνω στο άλλο με ανοικτές πληγές, και οι εργάτες χύνουν αντιβιοτικά στην περιττωματική σούπα για να κρατηθεί η μόλυνση υπό έλεγχο. Τα θαλασσινά είναι η κύρια αιτία τροφικής δηλητηρίασης στις ΗΠΑ.18 Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας κυβερνητικός έλεγχος των θαλασσινών προτού πωληθούν στις αγορές και στο κοινό, και οι πρόσφατες μελέτες από την Consumer Reports έδειξαν ότι πάνω από το 25% των ψαριών που εξέτασαν προς πώληση ήταν "στο χείλος του χαλάσματος," πάνω από τα μισά δείγματα στα καταστήματα από τα "κόκκινα λυθρίνια" ήταν στην πραγματικότητα άλλα είδη, και τα μισά από τα δείγματα των ξιφιών υπερέβαιναν το επίπεδο δράσης του FDA(Οργανισμός Τροφίμων & Φαρμάκων των ΗΠΑ) για την καταστροφική για τα νεύρα ουσία methylmercury. Ανιχνεύθηκαν επίσης το βακτήριο Ε. COLI, η ισταμίνη, και άλλες επικίνδυνες ουσίες.19


Η σφαγή που προκαλείται από τις σύγχρονες βιομηχανικές μεθόδους αλιείας είναι φρικιαστική. Τα τεράστια αλιευτικά σκάφη, που χρησιμοποιούν τεχνολογία δορυφόρων και ραντάρ και ακόμη και ελικόπτερα και αεροπλάνα, απλώνουν δίχτυα που φθάνουν στον πάτο του ωκεανού και φέρνουν επάνω ουσιαστικά ότι βρίσκουν στην πορεία τους. Τα ψάρια συχνά τραβιούνται γρήγορα από τέτοια βάθη και υφίστανται αποσυμπίεση. Τα εσωτερικά τους όργανα μπορεί να υφίστανται ρήξη και τα μάτια τους πετιούνται έξω, καθώς πεθαίνουν με έναν βασανιστικό θάνατο από ασφυξία, σύνθλιψη, ή ξεκοίλιασμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της εντατικής υπεραλίευσης, πιάνεται ένας τεράστιος αριθμός πλασμάτων της θάλασσας που είναι "ασύμφορα". Αυτό το αποκαλούμενο "δευτερεύον αλίευμα" ορισμένων ψαριών, χελωνών, δελφινιών, θαλάσσιων πουλιών, και άλλων ζώων πετιέται πίσω στον ωκεανό συνήθως νεκρό ή σοβαρά πληγωμένο. Κάθε χρόνο, αυτό προσθέτει μέχρι περίπου 25 εκατομμύρια τόνους νεκρών και θαλάσσιων ζώων που πεθαίνουν, κατά προσέγγιση το ένα τρίτο του συνόλου που αλιεύεται. Μια πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου Duke, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι πάνω από 300.000 θαλάσσιες χελώνες σκοτώνονται ετησίως μόνο από το επαγγελματικό παραγάδι.20 Σύμφωνα με την Environmental Defense (Περιβαλλοντική Υπεράσπιση):

Το δευτερεύον αλίευμα μπορεί να περιλαμβάνει νεαρά ψάρια(γόνο), θαλάσσιες χελώνες, φάλαινες, θαλασσοπούλια, δελφίνια και οποιοδήποτε άλλο θαλάσσιο πλάσμα που δεν είναι εμπορικά επιθυμητό. Η αλίευση γαρίδας με τράτα πετά κατά μέσο όρο πέντε κιλά δευτερεύοντος αλιεύματος για κάθε κιλό γαρίδων που πιάνονται, και περιλαμβάνει μέχρι 150.000 θαλάσσιες χελώνες(βρίσκονται σε κίνδυνο εξαφάνισης) κάθε χρόνο. Οι μέθοδοι αλίευσης που μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλό δευτερεύον αλίευμα είναι τα διπλομανωμένα δίχτυα, δίχτυα αρματωμένα με μολυβόσχοινο και τράτες βυθού.21

Ο Paul Watson, ιδρυτής της Οργάνωσης για την Προστασία της Θάλασσας (Sea Shepherd Conservation Society), περιγράφει τις συνέπειες των σημερινών μεθόδων αλιείας:

Τα αλιευτικά σκάφη δεν αφήνουν κυριολεκτικά ούτε πέτρα ασήκωτη. Οι τράτες βυθού οργώνουν τα βάθη της θάλασσας πιάνοντας ψάρια του πυθμένα, μαλάκια, όστρακα, και καταστρέφουν τη βλάστηση και τη δομή. Οι τράτες μέσου βάθους καταδιώκουν εκείνα τα ψάρια που κατοικούν μεταξύ του βυθού και της επιφάνειας. Οι επιφανειακές τράτες σαρώνουν τα ανώτερα στρώματα των θαλασσών. Εκείνα τα είδη του πυθμένα που επιζούν από τις τριπλές επιθέσεις πρέπει μετά να προστατευθούν από την γενική επίθεση των στόλων των παραγαδιών, των κάθε είδους διχτυών, και των δοχείων για καβουρια και αστακούς. Η ίδια η βάση της τροφικής αλυσίδας καταστρέφεται καθώς μεγάλες ιαπωνικές τράτες που χρησιμοποιούν δίχτυα με μικρό μάτι για πλαγκτόν πιάνουν επίσης krill κατά εκατοντάδες εκατομμυρία τόνους. Το Krill, ζωοπλαγκτόν που μοιάζει με γαρίδα, μετατρέπεται μετά σε μια πρωτεϊνική βάση για χρήση ως ζωοτροφή. Όσο περισσότερο krill αλιεύεται, αυτό σημαίνει λιγότερη διαθέσιμη τροφή για τα ψάρια και τις φάλαινες.

Η παγκόσμια σφαγή που επιβάλλεται στα είδη ψαριών του πλανήτη κυμαίνεται από το φρικτό χαράμισμα και την σφαγή που προκαλούν τα τεράστια βιομηχανικά αλιευτικά σκάφη ως τη συσσωρευτική ζημία που προκαλείται από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ψαρεύουν με καλάμια, μικρά δίχτυα και παγίδες, και το κτένισμα των ακτών για καβούρια και όστρακα.22

Ολόκληρα είδη ψαριών θανατώνονται στα πρόθυρα της εξάλειψης για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση για ιχθυάλευρο για να παχυνθούν τα εκτρεφόμενα ζώα ή τα ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας, ή για τροφή για τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον Watson:

Η αιτιολόγηση για την παραγωγή ιχθυαλεύρου εναντιώνεται σε κάθε λογική. Σαν ζωοτροφή, απαιτούνται περίπου 100 κιλά βάρος ψαριών για να παράγουν 1 κιλό βοδινού κρέατος. 200 κιλά ιχθυαλεύρου που χρησιμοποιούνται ως λίπασμα παράγουν λιγότερα από 1,4 κιλά φυτικής πρωτεΐνης. Ακόμα πιό ειρωνικό είναι ότι πάνω από 22 κιλά ιχθυαλεύρου απαιτούνται για να μεγαλώσουν έναν σολωμό ιχθυοκαλλιέργειας.23

Πολλά άλλα είδη θαλασσίων πλασμάτων υποφέρουν άμεσα από την αφύσικη απαίτησή μας για τη σάρκα ψαριών. Τα θαλάσσια λιοντάρια, οι φώκιες, οι φάλαινες, τα δελφίνια, και τα θαλασσοπούλια υποφέρουν και συχνά λιμοκτονούν επειδή η πηγή τροφής τους έχει καταστραφεί από την ανθρώπινη αλιευτική δραστηριότητα. Ο αριθμός των θαλάσσιων λιονταριών του Βόρειου Ειρηνικού, παραδείγματος χάριν, είναι λιγότερος από το 20% αυτού που ήταν στη δεκαετία του '50. Εκτός από την κλοπή της τροφής τους, οι αλιείς ή οι πράκτορές τους σκοτώνουν πολλά από αυτά τα πλάσματα επειδή τα θεωρούν ως ανταγωνιστές στον συνεχώς μειούμενο αριθμό ψαριών στα εξαντλημένα ωκεάνια ύδατα. Το Καναδικό Υπουργείο αλιείας επιχορηγεί την ετήσια ανοιξιάτικη σφαγή των κουταβιών φώκιας στους πάγους του ανατολικού Καναδά —το βάναυσο και αιματηρό χτύπημα με ρόπαλα και εκτέλεση με όπλα πάνω από 300.000 ανίσχυρων μωρών φώκιας κάθε χρόνο από τους ντόποιους αλιείς.24 Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση έχει πραγματικά αυξήσει το όριο του αριθμού των μωρών φώκιας που μπορούν να φονευθούν. Ο υπουργός αλιείας της Newfoundland έχει διακηρύξει την ελπίδα του ότι οι φώκιες θα εξαλειφθούν πλήρως, επειδή θεωρεί ότι απειλούν την αλιευτική βιομηχανία του Καναδά.25 Βιολόγοι που έχουν μελετήσει την κατάσταση αναφέρουν ότι η κύρια απειλή στην αλιευτική βιομηχανία είναι η αρπακτικότητά της, όχι οι φώκιες. Δεν υπάρχουν αρκετά νέα ψάρια που να επιζούν από τα δίχτυα της αλιείας για να ανανεώσουν τους πληθυσμούς. Η Ισλανδία δικαιολογεί ανοιχτά την δολοφονία φαλαινών ως απαραίτητο βήμα για να προστατεύσει την αλιευτική βιομηχανία της.

Οι κορμοράνοι και άλλα υδάτινα πτηνά κυνηγιούνται, παγιδεύονται, και σκοτώνονται και από τις κυβερνητικές υπηρεσίες και από τα ιδιωτικά συμφέροντα λόγω του ότι θεωρούνται ανταγωνιστικά με τους ψαράδες και την αλιευτική βιομηχανία. Τουλάχιστον 20.000 δελφίνια σκοτώνονται κάθε χρόνο από τη βιομηχανία τόνου. Επειδή τα δελφίνια τείνουν να κολυμπούν επάνω από τα κοπάδια του τόνου, οι αλιείς τα χρησιμοποιούν για να βρούν τον τόνο, και τα δελφίνια καταλήγουν αναπόφευκτα να πνίγονται στα δίχτυα. Δεν υπάρχει καμία επίβλεψη σε πολλές αλιευτικές επιχειρήσεις τόνου, και το προσωπικό του Εθνικού Πάρκου των νησιών Galapagos, παραδείγματος χάριν, επίασαν ένα αλιευτικό σκάφος τόνου με τα δίχτυα απλωμένα μέσα στα όρια του πάρκου στις 3 Μαϊ'ου 2002, με πάνω από 50 νεκρά και πεθαίνοντα δελφίνια και μόνο 8 τόνους. Ουσιαστικά δεν επιβλήθηκε καμία τιμωρία.26 Οι καρχαρίες τώρα σκοτώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες απλά για τα πτερύγιά τους. Ανεβάζονται στο σκάφος, τους κόβουν τα πτερύγιά τους, και τα σώματα τους ρίχνονται πίσω στο νερό για να ψυχορραγήσουν με αργό θάνατο.27 Μερικές φορές οι σπονδυλικές στήλες τους σκίζονται επίσης για να αφαιρέσουν το χόνδρο που πωλείται στα καταστήματα υγιεινής διατροφής ως θεραπεία κατά του καρκίνου. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι έχει λίγη επίδραση παρά μόνο ως ψευδοφάρμακο (placebo), αλλά παρόλα αυτά οι καρχαρίες ακόμα πεθαίνουν για αυτό. Μερικά είδη, όπως οι ξιφίες και οι ροφοί, πλησιάζουν την εξάλειψη, όπως επίσης και τα περισσότερα είδη θαλάσσιων χελωνών, που πνίγονται στα δίχτυα που χρησιμοποιούνται από τα αλιευτικά σκάφη γαρίδας.



Εκτός από όλη αυτή την εμπορική αλιεία, που έχει καταστρέψει το 90% των μεγάλων ψαριών του ωκεανού όπως οι τόνοι και οι ξιφίες, υπάρχει και το τίμημα από τους ψαράδες ψυχαγωγίας και τους ψαράδες "αθλητές" για τα ψάρια και του γλυκού και του αλμυρού νερού.28 Η πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι ψαράδες με καλάμι σκοτώνουν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απειλούμενων ειδών από όσο εικαζόταν προηγουμένως, προκαλώντας, παραδείγματος χάριν, πάνω από το 25% των θανάτων των υπεραλιευμένων ειδών του αλμυρού νερού. Είτε σκοτώνουν τα ψάρια για να τα φάνε ή για να τα ρίξουν πίσω στη θάλασσα, τα ψάρια υποφέρουν έντονα. Ο σκοπός της αθλητικής αλιείας είναι, όπως επισημαίνει ο Barry MacKay, "η εμπλοκή σε μια μάχη μεταξύ ψαρά και ψαριού —μια μάχη που ποτέ δεν ζητήθηκε από το ψάρι, ή που είναι για το συμφέρον του."29 Οι μελέτες έχουν δείξει ότι τα ψάρια που γαντζώνονται στο αγκίστρι και ξαναρίχνονται στη θάλασσα είναι τόσο στρεσσαρισμένα από αυτήν την τραυματική εμπειρία ωστε πολλά πεθαίνουν από αυτήν. Ο πόνος του να είσαι αγκιστρωμένος στο στόμα είναι βασανιστικός — Ο Thomas Hopkins, καθηγητής Θαλασσίας Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, το έχει συγκρίνει με "την οδοντιατρική χωρίς Novocain, και με τρόχισμα σε εκτεθειμένα νεύρα."30 Αυτός ο πόνος επιδεινώνεται με το τράβηγμα και το "παίξιμο" στη πετονιά, η οποία για το ψάρι είναι μια εναγώνια προσπάθεια που οδηγεί στην παντελή εξουθένωση. Το πιάσιμο στα χέρια του ψαρά καταστρέφει το προστατευτικό στρώμα βλέννας στα λέπια των ψαριών. Κατόπιν, αφού του επιβληθεί περισσότερο τραύμα από την αφαίρεση του άγκιστρου, ο ψαράς πετά το πληγωμένο ψάρι πίσω για "να παλαίψει" πάλι μια άλλη ημέρα. Οι εκτιμήσεις θνησιμότητας ψαριών από το "πιάσιμο και την απελευθέρωση" ποικίλλουν εξαρτώμενες από πολλούς παράγοντες, όπως το είδος και η ηλικία των ψαριών, το βάθος στο οποίο πιάνονται, πόσο σοβαρά αγκιστρώνονται και πόσο διάστημα πιάνονται με τα χέρια, και πόσο εξαντλημένα είναι από την προσπάθεια ζωής και θανάτου που καταβάλουν. Σε μια μελέτη του σολομού Coho, το 20% έως 30% πέθαναν από τη δοκιμασία. Σε άλλες μελέτες, τα ποσοστά των πιασμένων και ελευθερωμένων ψαριών που πεθαίνουν αμέσως μετά από την επιστροφή στο νερό είναι μεταξύ 5% και 10%, και με άλλα είναι 50% και ακόμη και μέχρι 100%.31

Εκτός από το βάσανο των ψαριών, υπάρχει επίσης η ακραία σκληρότητα στα πλάσματα που χρησιμοποιούνται ως δόλωμα στην αλιεία, όπως εξηγεί η Joan Dunayer:

Τα ζώα που χρησιμοποιούνται ως ζωντανό δόλωμα κυμαίνονται από γαρίδες, σαύρες, σκουλήκια, και βατράχους μέχρι σκουμπριά, σολωμούς, γρύλους, και καβούρια. Τα "δολώματα" αγκιστρώνονται έτσι ώστε να μην πεθάνουν γρήγορα: από τα χείλη τους, τη μύτη τους, τις υποδοχές των ματιών τους. .. Εάν είναι μεγάλα, μπορεί να αγκιστρωθούν σε δύο ή τρία αγκίστρια. Μερικές φορές, για να μειώσουν την αντίσταση, οι ψαράδες ράβουν το στόμα των ψαριών για να μένει κλειστό πρίν τα σύρουν ως δόλωμα. Επειδή ένα ψάρι που αγωνίζεται και αιμορραγεί είναι ιδιαίτερα πιθανό να προσελκύσει τα αρπακτικά ζώα, οι ψαράδες συχνά σπάνε την ράχη του "ψαριού δόλωμα", κόβουν τα πτερύγιά τους, ή τα χαράζουν με πολλαπλές ξυραφιές.32

Το φάσμα του μαρτυρίου που προκαλείται από την ζήτηση για τη σάρκα των πλασμάτων της θάλασσας είναι απέραντο, σχεδόν ασύλληπτο. Ενώ κρατούνται αρχεία για τον αριθμό κάθε μεμονωμένου πτηνού και θηλαστικού που σκοτώνεται κάθε χρόνο για τροφή (στις ΗΠΑ, ο αριθμός αυτός είναι τώρα πάνω από 10 δισεκατομμύρια ετησίως), για "τα θαλασσινά," αναφέρεται μόνο η ποσότητα σε τόνους. 80 εκατομμύρια τόνοι πλασμάτων του νερού ετησίως: άραγε πόσα άτομα είναι αυτά; Κάθε μεμονωμένο ψάρι είναι ένα σπονδυλωτό με ένα κεντρικό νευρικό σύστημα και αισθητήρες (proprioceptors) πόνου, όπως έχουμε κι εμείς τα θηλαστικά. Οι θαλάσσιοι βιολόγοι έχουν αποδείξει ότι τα ψάρια σίγουρα αισθάνονται και αποφεύγουν τον πόνο και ότι μαθαίνουν να αποφεύγουν τα επίπονα ερεθίσματα, ακόμη και μέχρι του σημείου να επιλέξουν την στέρηση τροφής από τον πόνο. Οι ερευνητές έχουν αποδείξει επίσης αυτό που είναι πραγματικά αρκετά προφανές, το ότι δηλαδή τα ψάρια μπορούν να φοβούνται και να μάθουν να προλαμβάνουν τον πόνο. Εκτός από αυτό, οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι τα ψάρια και επίσης τα θαλάσσια ασπόνδυλα "παράγουν κάτι σαν οπιώδεις παυσίπονες βιοχημικές ουσίες (enkephalins και endorphins) ως απάντηση σε τραυματισμούς που αναμφισβήτητα θα ήταν επίπονοι στους ανθρώπους, ως περαιτέρω απόδειξη της δυνατότητας των ψαριών να αισθάνονται πόνο."33 Όπως κι εμείς, δεν θα επιβίωναν εάν δεν αισθάνονταν τον πόνο. Οι αισθητήρες πόνου τους είναι ιδιαίτερα πυκνοί γύρω από τα στόματά τους, εκεί όπου συχνά τα αγκιστρώνουν βασανιστικά και τα τραβούν.

Εκτός από το αίσθημα του πόνου, οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι τα ψάρια είναι πολύ ευφυέστερα από όσο προεικαζόταν. Παραδείγματος χάριν, βρετανοί ειδικοί λένε ότι τα ψάρια, ως τα αρχαιότερα των σημαντικότερων σπονδυλωτών ομάδων, είχαν "άφθονο χρόνο" να εξελίξουν σύνθετα και διαφορετικά σχέδια συμπεριφοράς που συναγωνίζονται εκείνα πολλών άλλων σπονδυλωτών. Αναφέρουν ότι έχουν υπάρξει τεράστιες αλλαγές στην κατανόηση από την επιστήμη των ψυχολογικών και διανοητικών δυνατοτήτων των ψαριών τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας ότι, "αν και μπορεί να φανεί εντυπωσιακό σε εκείνους που εύκολα συνηθίζουν να προκρίνουν την ζωική νοημοσύνη βάσει του όγκου του εγκεφάλου, σε μερικές γνωστικές περιοχές, τα ψάρια μπορούν ακόμη και να συγκριθούν επιτυχώς με τα μη ανθρώπινα πρωτεύοντα θηλαστικά(πιθήκους)."34 Η πρόσφατη έρευνα έχει δείξει ότι τα ψάρια "είναι εμποτισμένα στην κοινωνική νοημοσύνη," αναγνωρίζοντας μεμονωμένους "συντρόφους στο κοπαδι" και το κοινωνικό γόητρο, και οι επιστήμονες τα έχουν παρατηρήσει να χρησιμοποιούν εργαλεία, να χτίζουν σύνθετες φωλιές, να συνεργάζονται και να δείχνουν σταθερές πολιτιστικές παραδόσεις και μακροπρόθεσμη μνήμη.35

Η Σύλβια Earle, πρώην κύρια επιστήμονας της Εθνικής Ωκεάνειας και Ατμοσφαιρικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, έχει γράψει, τα "[ ψάρια ] είναι οι συμπολίτες μας με λέπια και πτερύγια. .. Δεν θα έτρωγα ποτέ κανέναν που ξέρω προσωπικά. Δεν θα έτρωγα σκόπιμα ένα ροφό όπως δεν θα έτρωγα ένα κόκερ σπανιέλ. Είναι τόσο καλοσυνάτα, τόσο περίεργα. Ξέρετε, τα ψάρια είναι ευαίσθητα, έχουν προσωπικότητες, πονούν όταν είναι τραυματισμένα."36 Τα ψάρια είναι ευαίσθητα και ευφυή πλάσματα, και η σάρκα τους, γεμάτη με τον πόνο, τον φόβο, και τις τοξίνες, είναι προφανώς ανθυγειινή για να την τρώμε. Παρόλα αυτά επιμένουμε.

Με το να τα καταδιώκουμε, περιορίζουμε, θανατώνουμε, και να τα τρώμε ως απλά αντικείμενα προς κατανάλωση, αναπόφευκτα νεκρωνόμαστε πνευματικά αλλά και συναισθηματικά. Ο Paul Watson έχει επισημάνει:

Τα θαλασσινά είναι απλά μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή άγριου κρέατος. Καταδικάζουμε τους Αφρικανούς για το κυνήγι των πιθήκων και των μαστοφόρων θηλαστικών και ειδών πουλιών από τη ζούγκλα, ενώ ο αναπτυγμένος κόσμος δεν σκέφτεται καθόλου το ψάρεμα θαυμάσιων άγριων πλασμάτων όπως οι ξιφίες, ο τόνος, ο ιππόγλωσσος, ο καρχαρίας, και ο σολομός για τα γεύματά μας. Το γεγονός είναι ότι η σφαγή της θαλάσσιας άγριας ζωής παγκόσμια είναι απλά η μεγαλύτερη σφαγή της άγριας ζωής στον πλανήτη.37

Οι αρχιμάγειρες ξέρουν ότι τα ψάρια που πεθαίνουν με μεγάλη αντίσταση, που κάνουν αγωνιώδη προσπάθεια στα δίχτυα ή στα αγκίστρια, έχουν μια πικρότερη γεύση λόγω του γαλακτικού οξέος που παραμένει στους μυς τους. Τρώγοντας ψάρια, τρώμε το γαλακτικό οξύ που παράγουν τα ψάρια στους σπασμούς θανάτου τους, την προκληθείσα από τον φόβο αδρεναλίνη και άλλες ορμόνες. Πρέπει να είναι επαρκώς σαφές ότι με την απερίσκεπτη κατανάλωση ψαριών λόγω ενός φανταστικού οφέλους, φέρνουμε στο σώμα μας έναν πλήθος τοξινών και προκαλούμε βάσανο και αρνητικά αποτελέσματα που υπερβαίνουν μακράν το πιθανό όφελός τους. Μπορούμε όλοι να πάρουμε άφθονη υψηλής ποιότητας πρωτεΐνη από τα φυτά χωρίς να προκαλέσουμε αχρείαστο μαρτύριο και τραύματα σε άλλα ζωντανά πλάσματα.


Τέλος, με την εξολόθρευση των ψαριών από τα νερά μας, καταστρέφουμε το γήινο σύστημα καθαρισμού των υδάτων. Είναι ευρέως γνωστό ότι τα ψάρια καθαρίζουν τα νερά από τις τοξίνες και τις ακαθαρσίες: μπορούν να θεωρηθούν ως τα γήινα νεφρά, που απορροφούν τους μολυσματικούς παράγοντες στη σάρκα τους. Αυτό είναι μια φυσική λειτουργία και ένας σημαντικός λόγος γιατι είναι τόσο καταστρεπτικό στην υγεία της γης να μειώνουμε δραστικά τους αριθμούς τους —και στην ατομική μας υγεία να τα τρώμε. Είναι συνηθισμένο, για παράδειγμα, να βλέπουμε ψάρια να μαζεύονται γύρω από τους σωλήνες υπονόμων που πετούν τα μη επεξεργασμένα λύματα στον ωκεανό στις χώρες που το επιτρέπουν ακόμα αυτό. Τα ψάρια τρώνε τα ανθρώπινα περιττώματα όπως βγαίνουν από αυτούς τους σωλήνες. Ως καταναλωτές περιττωμάτων και σάρκας, τα ψάρια είναι απολύτως ακατάλληλα για ανθρώπινη τροφή, "ακάθαρτα" με κάθε νοητό τρόπο.

Με το να μπαίνουμε βίαια στον κόσμο τους, να τα φυλακίζουμε, να τα εκμεταλλευόμαστε, και να τα δολοφονούμε, και με το να βλάπτουμε τα θαλασσοπούλια και τα θαλάσσια θηλαστικά, διαπράττουμε εγκλήματα ενάντια στη φύση σε γιγαντιαία κλίμακα. Αυτό δείχνει την ασέβειά μας για τη ζωή αλλά και για την καλοκάγαθη πηγή κάθε ζωής, η οποία μας έχει ευλογήσει με ένα σώμα που απαιτεί να μην υποφέρει και να πεθάνει ούτε ένα ψάρι, δελφίνι, χελώνα, άλμπατρος, αστακός, γαρίδα, ή καβούρι για την σίτισή του.

Chapter 6—Hunting and Herding Sea Life

17. S. Holt, “The Food Resources of the Ocean,” Scientific American, 22, 1969, pp.

178–94.

18. See www.fishinghurts.com/HealthConcerns.asp.

19. “America’s Fish: Fair or Foul?” Consumer Reports, February 2001.

20. See www.fishinghurts.com/EnvironmentalConcerns.asp.

21. See www.environmentaldefense.org/seafood/oceansinperil.cfm.

22. Paul Watson, “Consider the Fishes,” VegNews, March–April 2003, p. 27.

23. Ibid.

24. Paul Watson, Sea Shepherd Log #58, 2002, p. 20.

25. Ibid.

26. Ibid., p. 10.

27. Ibid.

28. Rod Fujita, Heal the Ocean: Solutions for Saving Our Seas (Gabriola Island, BC: New Society Publishers, 2003), p. 125.

29. Barry Kent MacKay, “Catch and Release,” Animal Issues, Spring 2003, p. 20.

30. Richard H. Schwartz, “Troubled Waters: The Case Against Eating Fish,” Vegetarian Voice, Spring 2004, p. 7.

31. Ibid., pp. 22–23.

32. Joan Dunayer, Animal Equality (Derwood, MD: Ryce Publishing, 2001), p. 69.

33. Barry Kent MacKay, p. 20.

34. BBC News, “Scientists Highlight Fish ‘Intelligence,’ ” reprinted in Animal Rights Online, September 7, 2003. See http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/west_yorkshire/ 3189941.stm.

35. Ibid.

36. Cited in Dawn Carr, “They Die Slowly . . .” PETA’s Animal Times, Summer 2003, p. 9.

37. Paul Watson and Joseph Connelly, “The VN Interview: Captain Paul Watson,” VegNews, March–April 2003, p. 25.