19 May 2014

Όταν είσαι στη Ρώμη, μην κάνεις ό,τι κάνουν οι Ρωμαίοι



Πριν υιοθετήσεις άκριτα τα ήθη των Ρωμαίων σκέψου ότι αυτοί δεν είναι ούτε το προπύργιο της ηθικής ούτε το πρότυπο αισθανόμενου ανθρώπου. Είναι αυτοί που γυρίζουν από αρένα σε αρένα πανηγυρίζοντας την βαρβαρότητα. Είναι τα άβουλα αυτόματα της καταπίεσης υποβαθμισμένα στο ρόλο του όχλου που άγεται και φέρεται, ως πλήθη που πανηγυρίζουν την καταπίεση της ζωής. Δεν είναι αυτόνομα σκεπτόμενα άτομα παρά κατευθυνόμενοι ιδιώτες και βέβαια δεν είναι το μοντέλο προς μίμηση.

Ούτε και η ρωμαϊκή δομή είναι το πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης. Η Ρώμη είναι η μεγάλη αρένα της καταπίεσης και της κουλτούρας του θανάτου. Ο θεμέλιος λίθος της είναι η καταπίεση. Αυτή την έχτισε και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βασίστηκε σε αυτήν για να δημιουργηθεί και να εδραιωθεί. Άρα τι δουλειά μπορεί να έχει ο άνθρωπος μέσα σε μια τέτοια καταπιεστική δομή;

Η Ρώμη είναι ίσως το πιο συμβολικό παράδειγμα μια δομής που προήλθε ως αποτέλεσμα της ανωμαλίας που εισήγαγε στην ανθρωπότητα η «εξημέρωση» των ζώων. Η συγκεκριμένη πρακτική η οποία κυριολεκτικά σήμαινε υποδούλωση για τα ζώα ήταν η ανωμαλία μέσα στο οικοσύστημα της Γης που τα ανέτρεψε όλα και έθεσε τη βάση για τα συστήματα καταπίεσης.

Η Φύση δημιουργεί πλάσματα ελεύθερα και η ελευθερία είναι ο απαράβατος νόμος του οικοσυστήματος ώστε να υπάρχει όλη αυτή η βιοποικιλότητα ειδών, να ακμάζει και να εξελίσσεται. Πουθενά η Φύση δεν στερεί την ελευθερία κανενός είδους, όμως η «εξημέρωση» έκανε ακριβώς αυτό και μάλιστα όπως φαίνεται όχι για λόγους επιβίωσης (μιας και η ανακάλυψη της γεωργίας που είχε προηγηθεί είχε λύσει το πρόβλημα της πείνας παράγοντας περίσσεια τροφής.)

Η «εξημέρωση», το καθεστώς δηλαδή που πατάει στην καταπίεση των ζώων για να εγκαθιδρύσει την πλήρη καταπίεση της ζωής (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων), είναι όπως όλα δείχνουν η συνομωσία του κατώτερου είδους ανθρώπου που θέλησε να κυριαρχήσει και να εξουσιάσει τους πάντες. Έτσι σχεδόν άμεσα η καταπίεση πέρασε και στην ανθρώπινη κοινωνία με την κατάλυση της μητριαρχίας και την σταδιακή εδραίωση της πατριαρχίας. Και καθιερώθηκε δια πυρός και σιδήρου το καθεστώς καταπίεσης της αισθανόμενης ζωής ως η μια και μόνη κοινή διάλεκτος επικοινωνίας, η οποία έγινε η Lingua Franca της ανθρωπότητας και έθεσε τη βάση για τα συστήματα καταπίεσης τα οποία με διαφορετικές μορφές εναλλάσσονται από τότε.

Η συμμόρφωση λοιπόν σε μια τέτοια δομή και η ζωή στη Ρώμη είναι μια προβληματική και αδιέξοδη κατάσταση. Η διαβίωση ως Ρωμαίος είναι κυριολεκτικά μια καταδίκη: είσαι καταδικασμένος να ζεις για πάντα μέσα σε μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέσα σε ένα καθεστώς ξένο, που δεν είναι για σένα και δεν υπάρχει για το δικό σου όφελος: ένα ολιγαρχικό καθεστώς που συντρίβει την αξία της ζωής με διάφορα ψευδή προσχήματα (με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης πρώτιστα της τροφής – και εν συνεχεία και των υπόλοιπων αναγκών - εκμηδενίζεται η ζωή των μη ανθρώπινων ζώων, ενώ με το πρόσχημα του ψευδοχρέους εκμηδενίζεται η ζωή των ανθρώπων).

Η ανατροφή ως Ρωμαίος είναι η καταδίκη του να ζεις με «άρτο και θεάματα», μέσα σε ένα καθεστώς που σκόπιμα συντρίβει τις αξίες και τον αισθανόμενο άνθρωπο προκειμένου να παραδειγματίζει και να δυσεκπαιδεύει στην αρρωστημένη αρχή του: την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής. Μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα πλήρους απαξίωσης της ζωής (και συνεπώς της πλήρους αβεβαιότητας), η πιθανότητα να βρεθείς από την κερκίδα στην αρένα είναι απλά θέμα χρόνου. Η ζωή μέσα στην ευφημιστικά αποκαλούμενη Pax Romana (Ρωμαϊκή Ειρήνη) δεν είναι παρά μια ζωή συνεχούς τρόμου όπου σε ανύποπτο χρόνο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει το «θέαμα» στο Κολοσσαίο.

Όμως το απόλυτα τραγικό, το οποίο η βυθισμένη στην αλαζονεία της Ρώμη αδυνατεί να δει, είναι ότι η ρωμαϊκή κοινωνία είναι μια κοινωνία παρακμής που οσονούπω θα καταρρεύσει και θα κατασπαραχτεί με τον ίδιο τρόπο που κατασπάραζε τους άλλους στην εποχή της δύναμής της. Είναι μια δομή αυτοκαταστροφική η οποία σπέρνοντας τον σπόρο της καταπίεσης είναι καταδικασμένη να τον εισπράξει αφού στην ουσία θρέφει το χέρι που θα την καταλύσει, εκπαιδεύει τον επόμενο καταπιεστή που θα γκρεμίσει την τρέχουσα αυτοκρατορία για να δημιουργήσει μιαν άλλη.

Έτσι μέσα από μια τέτοιου είδους διαδοχή όπου το ένα καταπιεστικό σύστημα καταλύεται από ένα άλλο, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία της αρχαιότητας (αλλάζοντας μορφή) έφτασε να είναι η παγκοσμιοποίηση του σήμερα. Και μέσα σε αυτή την νέα αυτοκρατορία βλέπουμε πλέον ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα – Κολοσσαίο που στην αρένα του διαδραματίζεται μια ασταμάτητα κλιμακούμενη βαρβαρότητα και ύβρις απέναντι στη ζωή: δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα θανατώνονται κάθε χρόνο με το ψέμα της τροφής ενώ την ίδια στιγμή ολόκληρα έθνη κατασπαράζονται προκειμένου να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί το σχέδιο της πλήρους συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια της κακόβουλης και άνομης συμμορίας που κρύβεται πίσω από την νέα αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης.


Όταν είσαι στη Ρώμη, γίνε vegan

Από την εποχή της «εξημέρωσης» η ανθρωπότητα κυριολεκτικά καταναγκάστηκε να μιλάει την Lingua Franca της καταπίεσης: όλοι σχεδόν πλην των vegan, μιλούν την ίδια γλώσσα όταν πρόκειται για τα ζώα: τα αντιλαμβάνονται ως εκμεταλλεύσιμους και αναλώσιμους πόρους και όχι ως φορείς αισθανόμενης ζωής.

Όμως η καταπίεση των ζώων μας κρατάει στην Ρώμη της βαρβαρότητας. Και αυτή η Ρώμη διαιωνίζεται όταν κάποιος αυτόματα και χωρίς να το σκέφτεται περνά από το ένα γεύμα στο επόμενο το οποίο περιλαμβάνει τα σώματα ή τις εκκρίσεις των μη ανθρώπινων ζώων, επιβραβεύοντας και πανηγυρίζοντας εν αγνοία του την λεηλασία και την καταπίεση της ζωής.

Έτσι η Ρώμη (αλλά και η κάθε Ρώμη που προηγήθηκε ή ακολούθησε μετά από αυτήν) μπορεί να αναπαράγεται μέσα από τον ύπουλο τρόπο του να μεταμφιέζει και να συγκαλύπτει την καταπίεση ως ανάγκη (ταυτίζοντας την πλασματικά με την ανάγκη της τροφής με ζωικά αλλά και όλες τις άλλες ανάγκες) και μέσα από τον «άρτο και θεάματα» να μπορεί να εκμαυλίζει, να αλώνει και τελικά να ελέγχει την συνείδηση.

Όμως ο άρτος και θεάματα με τις ζωές των άλλων, δηλαδή ο εθισμός και ο πανηγυρισμός της καταπίεσης της ζωής, είναι εκτός θέματος από την πραγματική φύση του ανθρώπου. Είναι προσβολή για την πεπτική ανατομία μας που είναι αυτή ενός φυτοφάγου πλάσματος να ζήσουμε όλη μας τη ζωή καταναλώνοντας τον θάνατο και τη μιζέρια της ζωής των άλλων. Είναι κατάντια να ζούμε στην σκοτεινή πλευρά ενός συστήματος που υπηρετεί το άδικο και κάνει κακό σε αθώα, ανυπεράσπιστα πλάσματα. Και το πλέον τραγικό είναι κατάντια για να ένα αισθανόμενο ον όπως ο άνθρωπος να ακυρώνεται και να ζει τη ζωή του με αυτό που του πλασάρει ως τροφή το σύστημα της καταπίεσης (κρέας, γάλα και αυγά και όλα τα άλλα παραπλανητικά αποκαλούμενα ζωικά προϊόντα) γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν προϊόντα που προέρχονται από ζωή. Αυτά τα δήθεν «προϊόντα» είναι το σήμα κατατεθέν αυτού του καταπιεστικού συστήματος και τα εργαλεία της υποδούλωσης και του ανθρώπου.

Βρισκόμαστε πλέον στην συγκυρία-κλειδί των εξελίξεων όπου είναι επιτακτικά ζωτικής σημασίας να καταδικάσουμε το Κολοσσαίο και την αρένα της καταπίεσης και να δικαιώσουμε το είναι μας και την πραγματική φύση του ανθρώπου, αυτό με το οποίο είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι: την αισθανόμενη ζωή. Και αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι να καταδικάσουμε το σύστημα που μας μαθαίνει να απαξιώνουμε τη ζωή και να τερματίσουμε μια για πάντα τον κύκλο της αναπαραγωγής του με άλλη μορφή.

Και από την Lingua Franca της καταπίεσης να περάσουμε σε μια νέα κοινή διάλεκτο. Να καθιερώσουμε τη νέα γλώσσα του σεβασμού της ζωής, που δεν άλλη από την Lingua vegan, την γλώσσα που αποκαθιστά τις αξίες και υπερασπίζεται την αξία της ζωής στη πράξη.

Ο Homo Ρωμαίος, αυτός γενικά που είναι αποσυνδεμένος από την αισθανόμενη ζωή και από το γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής και των νόμων του, έχει από καιρό κάνει τον αιμοσταγή κύκλο του (κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει εμφανιστεί καθόλου) και θα έπρεπε ήδη να είναι κλειδωμένος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πραγματική μας φύση ψάχνει διακαώς τη διέξοδο, να βγει οριστικά και αμετάκλητα στο προσκήνιο. Ας μη κρατάμε άλλο καταπιεσμένο το πραγματικό μας εαυτό: ας απελευθερώσουμε τον Homo vegan από μέσα μας. 






05 May 2014

Γιατί επινοήθηκε ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος



Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι αναπόσπαστος από την δυστοπία που μας επιβάλεται να ζούμε και που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής και την κουλτούρα του θανάτου. Είναι ο βασικός μύθος ο οποίος ακυρώνοντας κάθε αξία (την αξία της ζωής, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αειφορία) κάνει εφικτή την αποσύνδεση η οποία μπορεί να διαιωνίζει και να εντείνει την αχαλίνωτη βαρβαρότητα που επιβάλουμε πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα και στην φύση αλλά και στους ανθρώπους. Επιπλέον είναι ο μύθος που ταιριάζει απόλυτα με την φύση του τεχνητού (και στημένου από το κατώτερο κομμάτι του ανθρώπινου είδους) συστήματος της καταπίεσης το οποίο εμφανίστηκε με την «εξημέρωση» των ζώων και έκτοτε κυριαρχεί με διαφορετικές μορφές.

Αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι πιο ξένο και ασύμβατο με την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και από τους νόμους και την ροή του οικοσυστήματος της Γης αυτό δεν θα ήταν άλλο παρά η τρέχουσα διατροφή η οποία φέρει ως σήμα κατατεθέν της τον «σαρκοφάγο» άνθρωπο. Αυτή η διατροφή η οποία απέχει απόλυτα από αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικά σημαντικό χαρακτηριστικό για το τρέχον κυρίαρχο σύστημα: είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέσα από την προσφορά και ζήτηση για ζωικά προϊόντα να επιβραβεύονται όλα εκείνα τα αρνητικά (αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες αν συνέβαιναν σε ανθρώπους θα τις καταδικάζαμε ως εγκλήματα) και έτσι ουσιαστικά να ξεπλένονται και να «κατοχυρώνονται» και στην ανθρώπινη κοινωνία.


Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου υπάρχει αποκλειστικά για να συντηρεί την δυσεκπαίδευσή μας μέσα από μια διατροφή που ισοπεδώνει την αλήθεια και την ομορφιά και μας κατακλύζει με το ψέμα και την ασχήμια. Είναι μια διατροφή ειδικά σχεδιασμένη για να μας μπλοκάρει σε κάθε επίπεδο (σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό, συνειδησιακό, κοινωνικό) και να μην αφήνει να εκδηλωθεί αυθόρμητα η αλήθεια της ανατομικής μας κατασκευής ως φυτοφάγο πλάσμα αλλά και η αποδεδειγμένη επιστημονικά τάση του ανθρώπου για το καλό, το μη βίαιο και το ειρηνικό η οποία συνοδεύει ένα μη αρπακτικό πλάσμα.

Ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο ρόλος τον οποίο σκηνοθετείται ο άνθρωπος να παίξει και στην πορεία να καταντήσει η καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού. Είναι ένας ξένος ρόλος ο οποίος μας κλειδώνει σε μια εκδοχή ζωής με κύριο χαρακτηριστικό την απάθεια και την αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή (ανθρώπινη και μη ανθρώπινη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο τρόπος που τρεφόμαστε να καθορίζει όσο τίποτε άλλο την πορεία αυτού του κόσμου και κατά συνέπεια να δημιουργεί την μορφή και την εκδοχή κόσμου που έχουμε σήμερα. Οπότε γίνεται φανερό ότι με μιαν άλλη διατροφή (αυτήν που έχει προορίσει η φύση για μας) θα είχαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του κόσμου και βέβαια έναν άλλο κοινωνικό τρόπο οργάνωσης, δηλαδή ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό σύστημα. Τέτοια είναι η αόρατη δύναμη της τροφής, είτε προς την κατεύθυνση της απαξίωσης της ζωής, της παρακμής και της καταστροφής, είτε προς την κατεύθυνση του σεβασμού της αξίας της ζωής, της ακμής, και της ευημερίας για όλα τα αισθανόμενα όντα.

Όμως ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μας κρατά σταθερά προσκολλημένους στο αδιέξοδο μιας συνεχώς εντεινόμενης κρίσης στην οποία προδιαγράφονται μόνο αρνητικές εξελίξεις. Γιατί ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο αποκομμένος και ο ελεγχόμενος άνθρωπος, είναι αυτός του οποίου η συμπόνια και η ευαισθητοποίηση βρίσκονται σε σύγχυση (φιλία για κάποια είδη ζώων, καταδίκη για κάποια άλλα) ή έχουν απενεργοποιηθεί. Και στέκεται εκεί σαν μια θλιβερή φιγούρα που παίζει βιολί και διασκεδάζει την ίδια ώρα που με την διατροφή του ως «σαρκοφάγος» γενοκτονεί τα μη ανθρώπινα ζώα αδυνατώντας ουσιαστικά να δει ότι διασκεδάζει και με τη δική του συμφορά η οποία είτε συμβαίνει παράλληλα ή πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι ο επιβάτης του Τιτανικού ο οποίος όμως σε πείσμα και σε άρνηση της πραγματικότητας εξακολουθεί άκριτα την ίδια μηχανική ρουτίνα που οδηγεί στο ναυάγιο.

Τελικά ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μπλοκάροντας την πραγματική μας υπόσταση και ουσία, μας κρατά σε κατάσταση σύγχυσης και λάθους ανάγνωσης της πραγματικότητας. Έτσι εν μέσω ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ζούμε με την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Εν μέσω της αχαλίνωτης προπαγάνδας και του ψέματος ζούμε με την ψευδαίσθηση της αλήθειας. Εν μέσω της γενικευμένης τρομοκρατίας που εξαπολύει η νέα τάξη ζούμε με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εν μέσω της τοξικής πολιορκίας ζούμε με την ψευδαίσθηση της μη μόλυνσης. Εν μέσω της πλήρους διαφθοράς ζούμε με την ψευδαίσθηση της εντιμότητας και των καλών προθέσεων. Εν μέσω της κατάρρευσης και της κρίσης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής μας ζούμε με την ψευδαίσθηση μιας εφήμερης κρίσης και ότι αύριο όλα πάλι θα είναι όπως πριν. Εν μέσω της αχαλίνωτης βαρβαρότητας ζούμε τελικά με την ψευδαίσθηση του πολιτισμού.


Η ανθρωπότητα είναι πλέον σαν να επιβαίνει σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (το κυρίαρχο σύστημα) και να μεταφέρεται με αυτό προς ένα συγκεκριμένο προορισμό (αυτόν της καταπίεσης για την αισθανόμενη ζωή). Η διαδρομή που ακολουθείται δεν είναι άλλη παρά ο μεγάλος, απέραντα πλατύς μονόδρομος (μέσα στον οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστεί η συντριπτική πλειοψηφία) προς αυτό που ορίζουμε ως κυρίαρχο τρόπο ζωής. Και ουσιαστικά το σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό το κυρίαρχο ρεύμα, αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική, αυτός ο κυρίαρχος τρόπος του να γίνονται τα πράγματα και ο κυρίαρχος τρόπος του να διάγουμε τη ζωή μας με «άνωθεν» συνταγές. Και αυτό το πανίσχυρο κυρίαρχο ρεύμα της φερόμενης ανθρωπότητας, αυτή η ακάθεκτη μαζική ροή είναι η δύναμη που συντηρεί το τρέχον σύστημα μέσα από τις επιβεβλημένες συμπεριφορές και συνήθειες πρώτα και κύρια στην διατροφή και κατόπιν και στις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το μαζικό μέσο που μας κατευθύνει, ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι ο οδηγός γι αυτό και βρίσκεται σε προεξέχουσα, περίοπτη, πρώτη θέση. Με το να κατακλυζόμαστε με ζωικά προϊόντα και την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, αλωνόμαστε στο βασικό επίπεδο της τροφής και αποδεχόμαστε την βασική πλάνη μιας ξένης διατροφής. Μετά από μια τέτοια άλωσή μας στην απόλυτα βασική βιολογική ανάγκη της τροφής είναι πολύ εύκολο να αλωθούμε συνολικά και να αποδεχθούμε και όλα τα άλλα ψέματα του συστήματος και να του επιτρέπουμε να μονοπωλεί τον έλεγχο επί της ζωής μας. Έτσι ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου λειτουργεί ως φραγμός που δυσχεραίνει σημαντικά την αφύπνιση και την θέληση να εγκαταλείψουμε αυτό το μαζικό μέσο για να πορευτούμε προς μιαν άλλη κατεύθυνση.

Με κάποιο τρόπο όμως είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε γιατί ζώντας ως καρικατούρα σαρκοφάγου ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εδραιώνουμε ένα ανώμαλο σύστημα καταπίεσης και καταναγκασμού. Η έξοδος από τον μύθο του «σαρκοφάγου» ανθρώπου προβάλει πλέον ως αυτή η μια και μόνη κίνηση ζωτικής σημασίας που θα ξεκινήσει το ντόμινο της ανατροπής. Και η ώθηση γι αυτή τη λυτρωτική κίνηση είναι η επαφή με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) η οποία έχει την δύναμη να αφυπνίσει και πάλι μέσα μας όλα όσα ο μύθος έχει υπνώσει και αδρανοποιήσει. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία που μπορεί να ξαναβάλει σε τάξη τα του οίκου μας: πρώτα στο ατομικό επίπεδο του να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό και εν συνεχεία στο ευρύτερο επίπεδο της επανασύνδεσής μας με το οικοσύστημα και με την ροή του μοναδικού μας πλανήτη της ζωής.