Γιατί επινοήθηκε ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι αναπόσπαστος από την δυστοπία που μας επιβάλεται να ζούμε και που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής και την κουλτούρα του θανάτου. Είναι ο βασικός μύθος ο οποίος ακυρώνοντας κάθε αξία (την αξία της ζωής, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αειφορία) κάνει εφικτή την αποσύνδεση η οποία μπορεί να διαιωνίζει και να εντείνει την αχαλίνωτη βαρβαρότητα που επιβάλουμε πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα και στην φύση αλλά και στους ανθρώπους. Επιπλέον είναι ο μύθος που ταιριάζει απόλυτα με την φύση του τεχνητού (και στημένου από το κατώτερο κομμάτι του ανθρώπινου είδους) συστήματος της καταπίεσης το οποίο εμφανίστηκε με την «εξημέρωση» των ζώων και έκτοτε κυριαρχεί με διαφορετικές μορφές.

Αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι πιο ξένο και ασύμβατο με την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και από τους νόμους και την ροή του οικοσυστήματος της Γης αυτό δεν θα ήταν άλλο παρά η τρέχουσα διατροφή η οποία φέρει ως σήμα κατατεθέν της τον «σαρκοφάγο» άνθρωπο. Αυτή η διατροφή η οποία απέχει απόλυτα από αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικά σημαντικό χαρακτηριστικό για το τρέχον κυρίαρχο σύστημα: είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέσα από την προσφορά και ζήτηση για ζωικά προϊόντα να επιβραβεύονται όλα εκείνα τα αρνητικά (αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες αν συνέβαιναν σε ανθρώπους θα τις καταδικάζαμε ως εγκλήματα) και έτσι ουσιαστικά να ξεπλένονται και να «κατοχυρώνονται» και στην ανθρώπινη κοινωνία.

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου υπάρχει αποκλειστικά για να συντηρεί την δυσεκπαίδευσή μας μέσα από μια διατροφή που ισοπεδώνει την αλήθεια και την ομορφιά και μας κατακλύζει με το ψέμα και την ασχήμια. Είναι μια διατροφή ειδικά σχεδιασμένη για να μας μπλοκάρει σε κάθε επίπεδο (σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό, συνειδησιακό, κοινωνικό) και να μην αφήνει να εκδηλωθεί αυθόρμητα η αλήθεια της ανατομικής μας κατασκευής ως φυτοφάγο πλάσμα αλλά και η αποδεδειγμένη επιστημονικά τάση του ανθρώπου για το καλό, το μη βίαιο και το ειρηνικό η οποία συνοδεύει ένα μη αρπακτικό πλάσμα.

Ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο ρόλος τον οποίο σκηνοθετείται ο άνθρωπος να παίξει και στην πορεία να καταντήσει η καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού. Είναι ένας ξένος ρόλος ο οποίος μας κλειδώνει σε μια εκδοχή ζωής με κύριο χαρακτηριστικό την απάθεια και την αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή (ανθρώπινη και μη ανθρώπινη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο τρόπος που τρεφόμαστε να καθορίζει όσο τίποτε άλλο την πορεία αυτού του κόσμου και κατά συνέπεια να δημιουργεί την μορφή και την εκδοχή κόσμου που έχουμε σήμερα. Οπότε γίνεται φανερό ότι με μιαν άλλη διατροφή (αυτήν που έχει προορίσει η φύση για μας) θα είχαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του κόσμου και βέβαια έναν άλλο κοινωνικό τρόπο οργάνωσης, δηλαδή ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό σύστημα. Τέτοια είναι η αόρατη δύναμη της τροφής, είτε προς την κατεύθυνση της απαξίωσης της ζωής, της παρακμής και της καταστροφής, είτε προς την κατεύθυνση του σεβασμού της αξίας της ζωής, της ακμής, και της ευημερίας για όλα τα αισθανόμενα όντα.

Όμως ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μας κρατά σταθερά προσκολλημένους στο αδιέξοδο μιας συνεχώς εντεινόμενης κρίσης στην οποία προδιαγράφονται μόνο αρνητικές εξελίξεις. Γιατί ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο αποκομμένος και ο ελεγχόμενος άνθρωπος, είναι αυτός του οποίου η συμπόνια και η ευαισθητοποίηση βρίσκονται σε σύγχυση (φιλία για κάποια είδη ζώων, καταδίκη για κάποια άλλα) ή έχουν απενεργοποιηθεί. Και στέκεται εκεί σαν μια θλιβερή φιγούρα που παίζει βιολί και διασκεδάζει την ίδια ώρα που με την διατροφή του ως «σαρκοφάγος» γενοκτονεί τα μη ανθρώπινα ζώα αδυνατώντας ουσιαστικά να δει ότι διασκεδάζει και με τη δική του συμφορά η οποία είτε συμβαίνει παράλληλα ή πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι ο επιβάτης του Τιτανικού ο οποίος όμως σε πείσμα και σε άρνηση της πραγματικότητας εξακολουθεί άκριτα την ίδια μηχανική ρουτίνα που οδηγεί στο ναυάγιο.

Τελικά ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μπλοκάροντας την πραγματική μας υπόσταση και ουσία, μας κρατά σε κατάσταση σύγχυσης και λάθους ανάγνωσης της πραγματικότητας. Έτσι εν μέσω ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ζούμε με την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Εν μέσω της αχαλίνωτης προπαγάνδας και του ψέματος ζούμε με την ψευδαίσθηση της αλήθειας. Εν μέσω της γενικευμένης τρομοκρατίας που εξαπολύει η νέα τάξη ζούμε με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εν μέσω της τοξικής πολιορκίας ζούμε με την ψευδαίσθηση της μη μόλυνσης. Εν μέσω της πλήρους διαφθοράς ζούμε με την ψευδαίσθηση της εντιμότητας και των καλών προθέσεων. Εν μέσω της κατάρρευσης και της κρίσης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής μας ζούμε με την ψευδαίσθηση μιας εφήμερης κρίσης και ότι αύριο όλα πάλι θα είναι όπως πριν. Εν μέσω της αχαλίνωτης βαρβαρότητας ζούμε τελικά με την ψευδαίσθηση του πολιτισμού.

Η ανθρωπότητα είναι πλέον σαν να επιβαίνει σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (το κυρίαρχο σύστημα) και να μεταφέρεται με αυτό προς ένα συγκεκριμένο προορισμό (αυτόν της καταπίεσης για την αισθανόμενη ζωή). Η διαδρομή που ακολουθείται δεν είναι άλλη παρά ο μεγάλος, απέραντα πλατύς μονόδρομος (μέσα στον οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστεί η συντριπτική πλειοψηφία) προς αυτό που ορίζουμε ως κυρίαρχο τρόπο ζωής. Και ουσιαστικά το σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό το κυρίαρχο ρεύμα, αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική, αυτός ο κυρίαρχος τρόπος του να γίνονται τα πράγματα και ο κυρίαρχος τρόπος του να διάγουμε τη ζωή μας με «άνωθεν» συνταγές. Και αυτό το πανίσχυρο κυρίαρχο ρεύμα της φερόμενης ανθρωπότητας, αυτή η ακάθεκτη μαζική ροή είναι η δύναμη που συντηρεί το τρέχον σύστημα μέσα από τις επιβεβλημένες συμπεριφορές και συνήθειες πρώτα και κύρια στην διατροφή και κατόπιν και στις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το μαζικό μέσο που μας κατευθύνει, ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι ο οδηγός γι αυτό και βρίσκεται σε προεξέχουσα, περίοπτη, πρώτη θέση. Με το να κατακλυζόμαστε με ζωικά προϊόντα και την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, αλωνόμαστε στο βασικό επίπεδο της τροφής και αποδεχόμαστε την βασική πλάνη μιας ξένης διατροφής. Μετά από μια τέτοια άλωσή μας στην απόλυτα βασική βιολογική ανάγκη της τροφής είναι πολύ εύκολο να αλωθούμε συνολικά και να αποδεχθούμε και όλα τα άλλα ψέματα του συστήματος και να του επιτρέπουμε να μονοπωλεί τον έλεγχο επί της ζωής μας. Έτσι ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου λειτουργεί ως φραγμός που δυσχεραίνει σημαντικά την αφύπνιση και την θέληση να εγκαταλείψουμε αυτό το μαζικό μέσο για να πορευτούμε προς μιαν άλλη κατεύθυνση.

Με κάποιο τρόπο όμως είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε γιατί ζώντας ως καρικατούρα σαρκοφάγου ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εδραιώνουμε ένα ανώμαλο σύστημα καταπίεσης και καταναγκασμού. Η έξοδος από τον μύθο του «σαρκοφάγου» ανθρώπου προβάλει πλέον ως αυτή η μια και μόνη κίνηση ζωτικής σημασίας που θα ξεκινήσει το ντόμινο της ανατροπής. Και η ώθηση γι αυτή τη λυτρωτική κίνηση είναι η επαφή με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) η οποία έχει την δύναμη να αφυπνίσει και πάλι μέσα μας όλα όσα ο μύθος έχει υπνώσει και αδρανοποιήσει. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία που μπορεί να ξαναβάλει σε τάξη τα του οίκου μας: πρώτα στο ατομικό επίπεδο του να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό και εν συνεχεία στο ευρύτερο επίπεδο της επανασύνδεσής μας με το οικοσύστημα και με την ροή του μοναδικού μας πλανήτη της ζωής.