Κάνοντας τη σύνδεση

Σοδιές του κέρδους - Ca$h Crop$

Πολυτέλεια για τους πλουσίους
Θάνατος για τους φτωχούς

Ως σοδειά του κέρδους ορίζεται "οποιοδήποτε προϊόν πολυτέλειας καλλιεργείται σε ένα έθνος του τρίτου κόσμου και εξάγεται σε ένα έθνος του πρώτου κόσμου". Αυτά είναι τα προϊόντα της πείνας και της οικολογικής καταστροφής.

Ο καφές, το ζαχαροκάλαμο, το τσάι, το κακάο, το κρέας αγελάδων, και οι μπανάνες αποτελούν τις βασικές σοδειές κέρδους.

Εν τούτοις όλες οι σοδειές που καλλιεργούνται για εξαγωγή από τις χώρες που δεν ταΐζουν τους πληθυσμούς τους δίκαια θεωρούνται σοδειές κέρδους (δηλ. βαμβάκι, καουτσούκ(λάστιχο), ανανάδες, και όλα τα άλλα τροπικά φρούτα).

Φαίνεται σαν μια προφανής αλήθεια ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου θα έπρεπε να παράγουν τρόφιμα προκειμένου να ταΐσουν τα άτομα που λιμοκτονούν στις αντίστοιχες πατρίδες τους, και όχι να παρέχουν στις υπερ-τρεφόμενες χώρες προϊόντα πολυτέλειας.

Να η βάση του προβλήματος:

Πολλά έθνη που παράγουν σοδειές κέρδους είχαν κατακτηθεί εκατοντάδες χρόνια πριν για να χρησιμεύσουν ως οι πρώτες παγκόσμιες αποικίες. Αυτές οι φυλετικές κοινωνίες χρησιμοποιήθηκαν αμέσως από τους λευκούς αποίκους με αμέτρητους τρόπους. Κατ’αρχήν, οι "αποικιοκράτες" χρησιμοποίησαν βία για να πάρουν το πιό εύφορο έδαφος για τον εαυτό τους - αυτό επρόκειτο να γίνει το έδαφος γαι τις σοδειές κέρδους.

Επιπλέον, αυτές οι πράξεις απληστίας οδήγησαν σε περιπτώσεις υποσιτισμού μεταξύ των ντόπιων, οδηγώντας τους να κάνουν περισσότερα παιδιά. Υπολογίζεται ότι σε τέτοια έθνη, για να εξασφαλιστεί ότι ένα αγόρι θα ζήσει ως την ενηλικίωση, οι οικογένειες πρέπει να κάνουν έξι απογόνους. Ο υπερπληθυσμός οδηγεί έτσι, και συμβάλλει στον κύκλο της πείνας.

Αγοράζοντας τις σοδειές κέρδους συμβάλλουμε στην πείνα του τρίτου κόσμου:

Οι πολυεθνικές εταιρίες αγοράζουν το μεγαλύτερο μέρος του καλλιεργήσιμου εδάφους από την κυβέρνηση. Τέτοιες εταιρίες είναι σε θέση να πλειοδοτήσουν έναντι των τοπικών αγροτών για γη. Άλλα εδάφη που δεν είναι για πώληση και καλλιεργούνται με τα βασικά τρόφιμα μπορεί κατόπιν να υποστούν επίθεση (μερικές φορές με πολύ κυριολεκτική έννοια).

Στους τοπικούς αγρότες προσφέρονται επιχορηγήσεις από την κυβέρνηση της χώρας του τρίτου κόσμου, και ακριβώς όπως συμβαίνει με τα μικρά αμερικανικά αγροκτήματα, μόλις και μετά βίας μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την αποδοχή τέτοιων προσφορών. Η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την αξίωση ότι θέλει να προωθήσει την εθνική ευημερία, αλλά η διαφθορά συχνά εξασφαλίζει ότι αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Κατά περιόδους, χρησιμοποιούνται κακοποιοί για "να πείσουν" τους αγρότες, μερικές φορές με το κάψιμο των χωραφιών(όπως συχνά γίνεται στην παραγωγή ναρκωτικών). Αυτό αναγκάζει τον τοπικό αγρότη να καλλιεργήσει τις σοδειές κέρδους για να μείνει στην δουλειά.

Πάρτε το Περού παραδείγματος χάριν:

το 1970 καλλιεργήθηκαν 852.000 εκτάρια δημητριακών, όπως το σιτάρι, το ρύζι, και το καλαμπόκι.

Το 1980: 821,000

και το 1990: 745,000.

Στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος των είκοσι ετών, η παραγωγή καφέ στα εκτάρια που καλλιεργήθηκαν ήταν:

το 1970: 119.000 εκτάρια (1 εκτάριο = 10 στρέμματα)

το 1980: 140.000 και

το 1990: 164,000.

Η παραγωγή κακάου

το 1970 ανήλθε σε 4.000 εκτάρια

το 1980: 9.000 και

το 1990: 21,000.

Όλες οι άλλες σοδειές κέρδους στο Περού ακολούθησαν την ίδια πορεία.

Δύο άλλες συγκρίσεις που είναι ενδιαφέρουσες είναι τα ποσοστά της απαραίτητης καθημερινής θερμιδικής πρόσληψης ανά άτομο στις ΗΠΑ και στο Περού.

Στις ΗΠΑ, η μέση θερμιδική πρόσληψη ήταν:

131% του απαραίτητου ποσού το 1970:

138% του απαραίτητου ποσού το 1980 και

150% του απαραίτητου ποσού το 1990.

Η πρόσληψη στο Περού είναι η ακόλουθη:

το 1970: 108%

το 1980: 99% και

το 1990: 96%.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός 96% είναι παραπλανητικός επειδή τα πλούσια άτομα στο Περού καταναλώνουν περισσότερο από το 100% του μεριδίου τους, έτσι εκείνοι που δεν είναι πλούσιοι καταναλώνουν αρκετά λιγότερο από το 96% αυτού που χρειάζονται για να είναι υγιείς.

Οι Αιθίοπες το 1990 κατανάλωναν μόνο το 70% αυτού που χρειάζονταν, ενώ παρήγαγαν 79.000 μετρικούς τόνους μπανάνες για εξαγωγή στις καλά-τρεφόμενες χώρες.

Όλες οι χώρες που λιμοκτονούν έχουν το ίδιο πρόβλημα:

αυξάνονται τα προϊόντα πολυτέλειας που εξάγονται στα πλούσια έθνη, ενώ οι άνθρωποι στη χώρα λιμοκτονούν από την έλλειψη των βασικών, πρωτευόντων τροφίμων.

Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτήν την αδικία:

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης προς όφελος μας. Εάν οι άνθρωποι δεν αγοράζουν τα προϊόντα που εξάγονται από τις πεινασμένες χώρες, το κίνητρο του κέρδους εξαλείφεται και τέτοια προϊόντα πολυτέλειας δεν θα παραχθούν.

Εάν δεν αγοράσουμε πλέον τις σοδειές κέρδους, οι παραγωγοί θα αναγκαστούν να κοιτάξουν τις απαιτήσεις στην ντόπια αγορά της χώρας του τρίτου κόσμου. Έτσι εκείνοι που στερούνται την επαρκή διατροφή θα είναι σε θέση να καταβάλουν λογικές τιμές για τα αναγκαία βασικά τρόφιμα.