Να δώσουμε οριστικό τέλος

Τα ποτάμια αίματος από την σφαγή δισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο (αλλά και τα αντίστοιχα από την σφαγή των ανθρώπων που μπορεί να είναι η άμεση γενοκτονία με πολεμικές ενέργειες ή η συγκαλυμμένη πίσω από τα ψεύδη στην οικονομία, στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ιατρική, και σε κάθε πτυχή της ζωής μας – ψεύδη τα οποία πλέον γίνονται εύπεπτα όταν έχει υπάρξει η αποδοχή του βασικού ψέματος της τροφής) έχουν γίνει θάλασσες και ωκεανοί που μας πλημμυρίζουν.

Η μόνη άνοδος στάθμης των ωκεανών που μας απειλεί είναι η άνοδος αυτών των ωκεανών αίματος που κυριολεκτικά κοντεύουν να μας πνίξουν ενώ εμείς συνεχίζουμε την ανοχή ή την επιδοκιμασία του κακού σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Η εξαπάτηση και η σύγχυση που προέρχονται από το μέγιστο ψέμα ότι τα ζώα είναι τροφή έχει κάνει άνω κάτω την ανθρώπινη κοινωνία και έχει εδραιώσει για χιλιετίες (από την εποχή της «εξημέρωσης» των ζώων μέχρι σήμερα) ένα σκοτεινό καθεστώς καταπίεσης όχι μόνο για τα μη ανθρώπινα ζώα αλλά και για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.

Ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας, της παρακμής ενός αυθαίρετου συστήματος που έχει στηθεί επάνω στο ψέμα της τροφής και που μας παρασύρει στην καταστροφή χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πνιγόμαστε σε μια κουλτούρα του θανάτου που αδιάκοπα προσπαθεί να μας εντυπώσει στην συνείδηση ότι η ζωή δεν πρέπει να υπολογίζεται, δεν πρέπει να έχει αξία, να έχει πλήρως ευτελιστεί.

Και το κάνει αυτό ύπουλα και δόλια: για να κρατηθεί όρθιο το έκτρωμα της καταπίεσης, τα ζώα, από φορείς αισθανόμενης ζωής, μας παρουσιάζονται ως εμπορευόμενα αντικείμενα, ως τροφή ή οτιδήποτε άλλο ανήθικο και αντιδραστικό. Μας εμποτίζουν συνεχώς με την απαξίωση της ζωής και την αδικία ώστε να μην μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα του σώματός μας, του οικοσυστήματος και του πλανήτη της ζωής που μας φιλοξενεί.

Το θράσος του ψέματος της τροφής είναι τεράστιο και εμπαίζει επιδεικτικά με κάθε γεύμα μας συνολικά την ανθρώπινη υπόσταση – το σώμα, την συνείδηση, το συναίσθημα και την νοημοσύνη, θέλοντας πλήρως να ακυρώσει τον αισθανόμενο άνθρωπο. Επαναλαμβάνεται καθημερινά σε μια βαρβαρότητα ολοένα αυξανόμενου και ασύλληπτου μεγέθους, ενώ σε περιόδους γιορτών εκτοξεύεται σε διαστάσεις πογκρόμ (όπου πλέον πανηγυρικά και απροκάλυπτα υμνείται η απαξίωση της ζωής) απέναντι σε αθώα ζώα τα οποία μάταια αναζητούν μιαν απάντηση στο γιατί να τους συμβαίνει η ανεξήγητη θηριωδία που καταναγκάζονται να βιώσουν.

Τα μη ανθρώπινα ζώα, πέρα από το σωματικό μαρτύριο, βασανίζονται ακόμη περισσότερο από αυτό το ανεξήγητο και ακατανόητο της επιβολής μιας μοίρας ενάντια στην θέλησή τους. Συντρίβονται ψυχικά από έναν προορισμό που αποφασίστηκε ερήμην τους και για τον οποίον ποτέ δεν έδωσαν την συγκατάθεσή τους. Και αυτό φαίνεται και βρίσκεται συνεχώς εκεί: στο βλέμμα και στις κραυγές αγωνίας αυτών των πλασμάτων σε κάθε στάδιο της μαρτυρικής διαδικασίας όπως καταγράφεται σε μια ακόμη μυστική έρευνα που αυτή τη φορά έγινε από την Animal Equality. Η έρευνα με τίτλο «Η σύντομη ζωή των αμνών» έγινε κρυφά στην Ιταλία όπου μόνο την περίοδο του Πάσχα σφαγιάζονται πάνω από 4 εκατομμύρια πρόβατα και κατσίκια.

- Τώρα που πάλι η σφαγή των αμνών και των εριφίων είναι στο αποκορύφωμά της,

- Τώρα που για μια ακόμη φορά εκατομμύρια αθώα πλάσματα στοιβάζονται ως κοινοί κατάδικοι σε μια γραμμή θανάτου (η οποία ιδιαίτερα σε περιόδους εορτών συνωστίζεται κατακόρυφα),

- Τώρα που η ματαιότητα και το ανοσιούργημα επαναλαμβάνονται για μια ακόμη φορά ως η τραγικότερη φάρσα, τώρα πρέπει να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του αισθανόμενου ανθρώπου και στην εσωτερική φωνή που λεει να δώσουμε οριστικό τέλος.

Οφείλουμε να το κάνουμε και ήρθε η στιγμή.

Η άνοιξη της ευωδιάς και των χρωμάτων, η άνοιξη που ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη και που προβάλλει με τέτοια ένταση και πάθος την ομορφιά της ζωής, η άνοιξη που εκτοξεύει στα ύψη την ορμή για ζωή σε όλους του αισθανόμενους είναι εδώ και μας ωθεί να δώσουμε μια για πάντα χάρη στα μη ανθρώπινα ζώα που τα κρατούμε φυλακισμένα στην ματαιότητα ενός μεγάλου ψέματος και τα αντιμετωπίζουμε ως βαρυποινίτες.

Το κρίμα στο λαιμό μας είναι τεράστιο. Να δώσουμε χάρη τώρα και αυτή η χάρη είναι παράλληλα μια τεράστια χάρη στον εαυτό μας: μας απελευθερώνει μια για πάντα από το στίγμα και το βάρος του να είμαστε δυνάστες των άλλων αισθανόμενων. Τα έθιμα, οι γιορτές, η τροφή αλλά και κάθε πτυχή της ζωής μας μπορούν να είναι αναίμακτα (χωρίς καταπίεση, βία και αδικία) αφού ανέκαθεν έχει υπάρξει ένας τρόπος διαβίωσης που σέβεται και υπερασπίζεται την αξία της ζωής.

Και η πραγματική αλλαγή σελίδας του κόσμου που ζούμε δεν θα έρθει από το ποιο κόμμα θα ψηφίσουμε αλλά όταν θα έχουμε αποκηρύξει το ψέμα της τροφής. Γιατί όταν γίνει το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα στην πλέον ζωτική για την επιβίωση βιολογική ανάγκη της τροφής, τότε καταρρέουν και όλα τα υπόλοιπα ψέματα του νοσηρού παγκόσμιου μοντέλου που κυριαρχεί και που υπάρχει αποκλειστικά για να προάγει την απαξίωση της ζωής και την αδικία.

Η αλήθεια στη τροφή είναι το πλέον χειροπιαστό πεδίο εφαρμογής των αξιών και μπορεί να τις επαναφέρει δυναμικά στο προσκήνιο και να αναζωογονήσει έτσι κάθε πτυχή της ζωής μας.

Και αυτή η αλήθεια λεει ότι τα ζώα δεν είναι τροφή και δεν πρέπει να είναι στο μενού.

Το τραπέζι της συμπόνιας και της ειρήνης μας καλεί.