Παίζουν με τις ζωές μας και την νοημοσύνη μας

Το παιχνίδι των στημένων «εξελίξεων και κρίσεων» που ζούμε κλιμακώνεται επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα. Η νέα τάξη επελαύνει και σαρώνει αδιάκριτα τις ζωές στο πέρασμά της, έχοντας εξαπολύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εξόντωσης του αντιπάλου (δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων του πλανήτη) είτε με οικονομικά όπλα, όπως με το ψευδοχρέος στην Ελλάδα, είτε με πραγματικά όπλα όπως στη Λιβύη, μέσα από μια εγκληματική εκστρατεία εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους και του λαού του. 

                   Αμοντάριστα πλάνα: η Σύρτη βομβαρδίζεται
                      με απαγορευμένες βόμβες διασποράς

Και οι δύο εκστρατείες αποσταθεροποίησης κατευθύνονται από τον ίδιο πυρήνα δημιουργίας «κρίσεων» και προβλημάτων, με σκοπό την απόσπαση οφελών για το σύστημα και διενεργήθηκαν με τον συνήθη τρόπο του inside job, όπου την δουλειά αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένας εσωτερικός πυρήνας πρόθυμων προδοτών, οι οποίοι είναι τα αφοσιωμένα πιόνια της νέας τάξης.

Για το ποιος είναι ο πυρήνας δημιουργίας των «κρίσεων», όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για την ένωση των πιο ισχυρών οικονομικά ανθρώπων του πλανήτη, οι οποίοι έχουν την διαχείριση ολόκληρου του τωρινού συστήματος (δηλαδή του καπιταλισμού της νέας τάξης), κυρίως μέσω του απόλυτου σχεδόν ελέγχου του χρήματος και του τραπεζικού συστήματος. 

Αυτό σημαίνει ότι κάθε δολάριο ή ευρώ τυπώνεται από αυτούς τους ιδιώτες (κρυμμένους πίσω από παραπλανητικές λέξεις που δίνουν την εντύπωση ότι αυτό γίνεται από κράτη) και βγαίνει στην «αγορά» και στην «οικονομία» ως χρέος και εργαλείο τοκογλυφίας, έτοιμο να υποδουλώσει και να εξαρτήσει.

Κάποιοι λοιπόν έχουν επισήμως το δικαίωμα να τυπώνουν απλά χαρτιά από το πουθενά (ή απλά να πληκτρολογούν τα ποσά στο σύστημα) και κατόπιν αυτά τα άνευ αντικρίσματος και αξίας χαρτιά (ή πληκτρολογημένα ποσά) να μας τα δανείζουν με τόκο και έτσι να πλουτίζουν αυθαίρετα και να αποκτούν δύναμη και εξουσία πάνω στις ζωές μας.

Πρόκειται για μια μεγαλοφυή κομπίνα όπου κυριολεκτικά με αέρα (πλασματικό χρήμα) δημιουργούν αληθινά κέρδη μέσα από την αρπαγή πραγματικών περιουσιακών στοιχείων και όλος ο πλανήτης γίνεται σταδιακά ιδιωτική τους περιουσία, ενώ ταυτόχρονα κάθε άνθρωπος, από την στιγμή που γεννιέται, είναι φορτωμένος με χρέος.

Κάποτε όλη αυτή η διαδικασία έκδοσης του χρήματος γινόταν από το ίδιο το κράτος χωρίς τόκο και χωρίς να μεσολαβούν μεσάζοντες, και γίνεται ακόμα σε κάποιες λίγες χώρες οι οποίες διατηρούν το δικό τους νόμισμα (όπως πχ η Λιβύη). Σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχουν «κρίσεις», δηλαδή ο κύκλος του να υπάρχει άφθονο χρήμα και κατόπιν να μαζεύεται, αφού ο δημόσιος έλεγχος στο χρήμα κρατάει πάντα την σωστή ποσότητα χρήματος στην οικονομία έτσι ώστε αυτή να λειτουργεί ομαλά.

Αντίθετα το ψεύτικο και τοκογλυφικό  χρήμα διψάει για «κρίσεις» τις οποίες δημιουργεί σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέσα από τον έλεγχο που έχουν κατοχυρώσει αυτοί οι ιδιώτες πάνω στον κύκλο του χρήματος.

Απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας αυτών των «κρίσεων» βάσει των σχεδιαστών τους, είναι ότι πρέπει πάντοτε να παρουσιάζονται και να συζητώνται σε άλλα επίπεδα, μακριά από το βασικό επίπεδο στο οποίο δημιουργήθηκαν (αυτό δηλαδή της ιδιωτικής και τοκογλυφικής έκδοσης του χρήματος ως χρέος).

Και επειδή αυτά τα απομακρυσμένα από το πρόβλημα επίπεδα θεώρησης του κόσμου και της πραγματικότητας εξυπηρετούν τα συγκεκριμένα κατεστημένα συμφέροντα, καταλήγουν στα γνωστά υποκειμενικά, αντιεπιστημονικά, ιδιοτελή και αυθαίρετα συμπεράσματα.

Με άλλα λόγια για να λειτουργήσουν αυτές οι «κρίσεις» χρειάζεται η μαζική απόσπαση της προσοχής και ο αποπροσανατολισμός του υποψήφιου θύματος, δηλαδή των λαών.

Γι αυτό και τα απομακρυσμένα επίπεδα λειτουργούν ως επίπεδα εξαπάτησης, και η γλώσσα και οι όροι που χρησιμοποιούνται είναι πάντα παραπλανητικοί και πάντα μέσα στο πλαίσιο της βασικής ιδεολογίας του συστήματος ή όπως πολύ σωστά το περιέγραψε ο George Orwell:

«Η πολιτική γλώσσα είναι σχεδιασμένη για να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθοφανή, τον φόνο αξιοπρεπή, και να δίνει στον αέρα την εντύπωση της σταθερότητας.»

Οι «κρίσεις» στην Ελλάδα και στην Λιβύη είναι τα πιο πρόσφατα δείγματα αυτής της στρατηγικής, και βέβαια δεν είναι οι μόνες, αφού το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε στο παρελθόν και σε άλλες χώρες (πχ Γιουγκοσλαβία και Αργεντινή) και σχεδιάζεται να ακολουθηθεί και σε πολλές ακόμη.

Το δυστύχημα για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη είναι ότι το σύστημα μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί τρομερά αποτελεσματικό στον αντιπερισπασμό και στο να παρασύρει την όποια αντίδραση μακριά από την ουσία.

Γι αυτό και οι συζητήσεις αλλά και οι δράσεις των τελευταίων δεκαετιών απηχούν αυτό που έλεγε ο Henry David Thoreau: «Υπάρχουν χίλιοι που πελεκάνε τα κλαδιά του κακού σε σχέση με τον έναν που χτυπάει τη ρίζα.»

Η απομάκρυνση από την «ρίζα» και η συγκέντρωση σχεδόν όλων των προσπαθειών στα «κλαδιά» είναι ο σίγουρος τρόπος να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, αφού τα κλαδιά που χτυπιούνται και κόβονται θα αντικατασταθούν με άλλα εφόσον η ρίζα παραμένει ανενόχλητη και ακλόνητη.

Άρα το κρίσιμο ζήτημα είναι ότι «η κρίση ή το πρόβλημα» θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και να λυθεί στο επίπεδο που δημιουργείται (ρίζα) και όχι στα άλλα πλασματικά, δευτερεύοντα και υπερκείμενα σε αυτό επίπεδα (κλαδιά),  τα οποία το συγκαλύπτουν και απομακρύνονται από αυτό και είναι υπό τον έλεγχο του συστήματος που δημιούργησε το πρόβλημα.

Είναι ζωτικής σημασίας να παραμεριστούν όλα αυτά τα περιττά επίπεδα, ώστε να παραμεριστεί η θολούρα και η σύγχυση που αυτά κουβαλούν. Και ακόμη να  παραμεριστούν όλα τα πρόσωπα-μαριονέτες που δρουν σε αυτά τα επίπεδα (πολιτικοί και άλλοι «ειδικοί» της νέας τάξης) και να χάσουν και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης που απολάμβαναν μέχρι τώρα, ώστε να γίνει ξεκάθαρο ότι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Έτσι όταν φτάσουμε στο επίπεδο που δημιουργήθηκε το πρόβλημα, τότε βλέπουμε ότι αυτό το δήθεν πρόβλημα ή κρίση είναι καθαρά προϊόν αδικίας: κάποιος αδικεί σκόπιμα και καταπιέζει κάποιους άλλους για να ικανοποιήσει τους δικούς του ιδιοτελείς προδιαγεγραμμένους στόχους και συμφέροντα.

Και τότε επίσης κατανοούμε την σοφία της ρήσης του Αϊνστάιν που λεει ότι «δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα στο πλαίσιο το οποίο το δημιούργησε».

Με άλλα λόγια, κατανοούμε ότι είναι αδύνατη η όποια λύση μέσα στο τρέχον, μεροληπτικά διαμορφωμένο πλαίσιο του καπιταλισμού της νέας τάξης και ότι θα πρέπει να βγούμε από την οπτική και την ιδεολογία του η οποία στηρίζεται στην εκμετάλλευση και στην αδικία.

Αυτό που έλειπε σκόπιμα από το τρέχον σύστημα, δηλαδή η δικαιοσύνη, θα πρέπει να γίνει το βασικό συστατικό της προσέγγισής μας.

Ουσιαστικά μιλάμε για μιαν άλλη οπτική και θεώρηση των πραγμάτων, η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της δικαιοσύνης και της μη εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προσέγγιση έχει πραγματικά την δυνατότητα να διευθετήσει τις μεγάλες προκλήσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.