Εποχή βαρβαρότητας και τρόμου
Τίποτε ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει από τις αρχαίες ή τις μετέπειτα αυτοκρατορίες όπου ο ισχυρός εκμηδενίζει κυριολεκτικά τον αδύναμο προκειμένου να τον υποτάξει.
Ότι πιο αρνητικό, σκοτεινό και αρρωστημένο έχει επινοήσει ο άνθρωπος σε αυτήν την μακάβρια πορεία επανέρχεται συνεχώς με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και μένος, μόνο που τώρα συνοδεύεται από μια προκλητική, οργουελική ρητορική περί «απελευθέρωσης» και «ανθρωπιστικής» αποστολής.
Όμως, κάθε φορά που το ίδιο έργο ξαναπαίζεται, αποκτά μιαν όλο και πιο γκραν γκινιόλ εκδοχή, αφού η βαρβαρότητα, η φρίκη, και η καταστροφή εκτοξεύονται σε νέα ύψη.
Ότι θετικό δημιούργησε το ανθρώπινο πνεύμα ισοπεδώνεται βάναυσα από την παρανοϊκή μανία αυτής της μάταιης και ανούσιας διαδικασίας, η οποία θα έπρεπε προ πολλού να έχει εκλείψει από τον όμορφο αυτόν πλανήτη που φιλοξενεί και προσπαθεί να διαφυλάξει την ζωή.
Και μόνο το γεγονός ότι ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου τα βάζει με μια από τις πιο αδύναμες χώρες και οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη παραμένουν θεατές, χωρίς να μπορούν να σταματήσουν το κακό, δείχνει την εντελώς παθητική κατάσταση που έχουμε κατρακυλήσει ως ανθρωπότητα.
Εάν η ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα δεν μπορεί να σταματήσει την πιο εξόφθαλμη ιμπεριαλιστική επιδρομή, τότε ίσως δεν υπάρχει ιδιαίτερη ελπίδα, δεν υπάρχει μέλλον, γιατί η ίδια βαρβαρότητα μπορεί να εξαπολυθεί ανά πάσα στιγμή προς όλους μας.
Κάθε φορά που εξαπολύεται μια τέτοια αγριότητα, δεν πληγώνεται μόνο ο επιλεγμένος στόχος αλλά συνολικά η ανθρωπότητα. Είναι ένα ύπουλο πλήγμα και μια πληγή που αν δεν την αντιληφθούμε και την επουλώσουμε, θα αποβεί μοιραία.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι άνθρωποι στη Λιβύη, βιώνουν την απόλυτη φρίκη καθώς η χώρα τους και ιδιαίτερα η Τρίπολη, βομβαρδίζονται αδιάκριτα από την μισητή και αδίστακτη συμμαχία.
Πρόκειται για βομβαρδισμούς χαλί που ισοπεδώνουν σπίτια και γειτονιές και όσοι ζήσουν έχουν να αντιμετωπίσουν τους μισθοφόρους (βλέπε πληρωμένους δολοφόνους) της συμμαχίας, οι οποίοι βασανίζουν, βιάζουν, αποκεφαλίζουν και σκοτώνουν εν ψυχρώ. Η σφαγή μεγεθύνεται ανεξέλεγκτη και γίνεται λόγος για 60 χιλιάδες νεκρούς από την έναρξη αυτής της «ανθρωπιστικής» βαρβαρότητας.
Χωρίς ρεύμα, νερό, τροφή, βενζίνη, σε μια χώρα που μέχρι πριν λίγους μήνες τα είχε όλα αυτά σε αφθονία, και με αποκομμένο τον πληθυσμό από το τι πραγματικά συμβαίνει, αφού δεν υπάρχει πλέον τηλεόραση ή άλλα μέσα, οι άνθρωποι ζουν την κάθε τους στιγμή υπό το καθεστώς του τρόμου και της προπαγάνδας του εισβολέα και κατανοούν με τραγικό τρόπο το νόημα της «απελευθέρωσης».
Είναι ο απόλυτος εφιάλτης που δεν θα έπρεπε να βιώνει κανένας άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά που όμως όλο και πιο συχνά επιβάλλεται στους λαούς από τους ίδιους, σεσημασμένους δράστες.
Η Λιβύη πληρώνει το τίμημα να θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη μέσα στο διευρυνόμενο, παγκοσμιοποιημένο σκηνικό της υποτέλειας. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της εισβολής και δυστυχώς δίνει σχεδόν μόνη της τον αγώνα ενάντια στην αυτοκρατορία.
Και είναι ένας αγώνας αποφασιστικής σημασίας, γιατί αυτό που διακυβεύεται στην Λιβύη δεν είναι μόνο η κατάκτηση της χώρας, αλλά το ίδιο το δικαίωμα των λαών για πραγματική ελευθερία, δημοκρατία, και αυτοδιάθεση.
