Παίζουν με τις ζωές μας και την νοημοσύνη μας

Το παιχνίδι των στημένων «εξελίξεων και κρίσεων» που ζούμε κλιμακώνεται επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα. Η νέα τάξη επελαύνει και σαρώνει αδιάκριτα τις ζωές στο πέρασμά της, έχοντας εξαπολύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εξόντωσης του αντιπάλου (δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων του πλανήτη) είτε με οικονομικά όπλα, όπως με το ψευδοχρέος στην Ελλάδα, είτε με πραγματικά όπλα όπως στη Λιβύη, μέσα από μια εγκληματική εκστρατεία εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους και του λαού του. 

                   Αμοντάριστα πλάνα: η Σύρτη βομβαρδίζεται
                      με απαγορευμένες βόμβες διασποράς

Και οι δύο εκστρατείες αποσταθεροποίησης κατευθύνονται από τον ίδιο πυρήνα δημιουργίας «κρίσεων» και προβλημάτων, με σκοπό την απόσπαση οφελών για το σύστημα και διενεργήθηκαν με τον συνήθη τρόπο του inside job, όπου την δουλειά αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένας εσωτερικός πυρήνας πρόθυμων προδοτών, οι οποίοι είναι τα αφοσιωμένα πιόνια της νέας τάξης.

Για το ποιος είναι ο πυρήνας δημιουργίας των «κρίσεων», όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για την ένωση των πιο ισχυρών οικονομικά ανθρώπων του πλανήτη, οι οποίοι έχουν την διαχείριση ολόκληρου του τωρινού συστήματος (δηλαδή του καπιταλισμού της νέας τάξης), κυρίως μέσω του απόλυτου σχεδόν ελέγχου του χρήματος και του τραπεζικού συστήματος. 

Αυτό σημαίνει ότι κάθε δολάριο ή ευρώ τυπώνεται από αυτούς τους ιδιώτες (κρυμμένους πίσω από παραπλανητικές λέξεις που δίνουν την εντύπωση ότι αυτό γίνεται από κράτη) και βγαίνει στην «αγορά» και στην «οικονομία» ως χρέος και εργαλείο τοκογλυφίας, έτοιμο να υποδουλώσει και να εξαρτήσει.

Κάποιοι λοιπόν έχουν επισήμως το δικαίωμα να τυπώνουν απλά χαρτιά από το πουθενά (ή απλά να πληκτρολογούν τα ποσά στο σύστημα) και κατόπιν αυτά τα άνευ αντικρίσματος και αξίας χαρτιά (ή πληκτρολογημένα ποσά) να μας τα δανείζουν με τόκο και έτσι να πλουτίζουν αυθαίρετα και να αποκτούν δύναμη και εξουσία πάνω στις ζωές μας.

Πρόκειται για μια μεγαλοφυή κομπίνα όπου κυριολεκτικά με αέρα (πλασματικό χρήμα) δημιουργούν αληθινά κέρδη μέσα από την αρπαγή πραγματικών περιουσιακών στοιχείων και όλος ο πλανήτης γίνεται σταδιακά ιδιωτική τους περιουσία, ενώ ταυτόχρονα κάθε άνθρωπος, από την στιγμή που γεννιέται, είναι φορτωμένος με χρέος.

Κάποτε όλη αυτή η διαδικασία έκδοσης του χρήματος γινόταν από το ίδιο το κράτος χωρίς τόκο και χωρίς να μεσολαβούν μεσάζοντες, και γίνεται ακόμα σε κάποιες λίγες χώρες οι οποίες διατηρούν το δικό τους νόμισμα (όπως πχ η Λιβύη). Σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχουν «κρίσεις», δηλαδή ο κύκλος του να υπάρχει άφθονο χρήμα και κατόπιν να μαζεύεται, αφού ο δημόσιος έλεγχος στο χρήμα κρατάει πάντα την σωστή ποσότητα χρήματος στην οικονομία έτσι ώστε αυτή να λειτουργεί ομαλά.

Αντίθετα το ψεύτικο και τοκογλυφικό  χρήμα διψάει για «κρίσεις» τις οποίες δημιουργεί σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέσα από τον έλεγχο που έχουν κατοχυρώσει αυτοί οι ιδιώτες πάνω στον κύκλο του χρήματος.

Απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας αυτών των «κρίσεων» βάσει των σχεδιαστών τους, είναι ότι πρέπει πάντοτε να παρουσιάζονται και να συζητώνται σε άλλα επίπεδα, μακριά από το βασικό επίπεδο στο οποίο δημιουργήθηκαν (αυτό δηλαδή της ιδιωτικής και τοκογλυφικής έκδοσης του χρήματος ως χρέος).

Και επειδή αυτά τα απομακρυσμένα από το πρόβλημα επίπεδα θεώρησης του κόσμου και της πραγματικότητας εξυπηρετούν τα συγκεκριμένα κατεστημένα συμφέροντα, καταλήγουν στα γνωστά υποκειμενικά, αντιεπιστημονικά, ιδιοτελή και αυθαίρετα συμπεράσματα.

Με άλλα λόγια για να λειτουργήσουν αυτές οι «κρίσεις» χρειάζεται η μαζική απόσπαση της προσοχής και ο αποπροσανατολισμός του υποψήφιου θύματος, δηλαδή των λαών.

Γι αυτό και τα απομακρυσμένα επίπεδα λειτουργούν ως επίπεδα εξαπάτησης, και η γλώσσα και οι όροι που χρησιμοποιούνται είναι πάντα παραπλανητικοί και πάντα μέσα στο πλαίσιο της βασικής ιδεολογίας του συστήματος ή όπως πολύ σωστά το περιέγραψε ο George Orwell:

«Η πολιτική γλώσσα είναι σχεδιασμένη για να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθοφανή, τον φόνο αξιοπρεπή, και να δίνει στον αέρα την εντύπωση της σταθερότητας.»

Οι «κρίσεις» στην Ελλάδα και στην Λιβύη είναι τα πιο πρόσφατα δείγματα αυτής της στρατηγικής, και βέβαια δεν είναι οι μόνες, αφού το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε στο παρελθόν και σε άλλες χώρες (πχ Γιουγκοσλαβία και Αργεντινή) και σχεδιάζεται να ακολουθηθεί και σε πολλές ακόμη.

Το δυστύχημα για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη είναι ότι το σύστημα μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί τρομερά αποτελεσματικό στον αντιπερισπασμό και στο να παρασύρει την όποια αντίδραση μακριά από την ουσία.

Γι αυτό και οι συζητήσεις αλλά και οι δράσεις των τελευταίων δεκαετιών απηχούν αυτό που έλεγε ο Henry David Thoreau: «Υπάρχουν χίλιοι που πελεκάνε τα κλαδιά του κακού σε σχέση με τον έναν που χτυπάει τη ρίζα.»

Η απομάκρυνση από την «ρίζα» και η συγκέντρωση σχεδόν όλων των προσπαθειών στα «κλαδιά» είναι ο σίγουρος τρόπος να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, αφού τα κλαδιά που χτυπιούνται και κόβονται θα αντικατασταθούν με άλλα εφόσον η ρίζα παραμένει ανενόχλητη και ακλόνητη.

Άρα το κρίσιμο ζήτημα είναι ότι «η κρίση ή το πρόβλημα» θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και να λυθεί στο επίπεδο που δημιουργείται (ρίζα) και όχι στα άλλα πλασματικά, δευτερεύοντα και υπερκείμενα σε αυτό επίπεδα (κλαδιά),  τα οποία το συγκαλύπτουν και απομακρύνονται από αυτό και είναι υπό τον έλεγχο του συστήματος που δημιούργησε το πρόβλημα.

Είναι ζωτικής σημασίας να παραμεριστούν όλα αυτά τα περιττά επίπεδα, ώστε να παραμεριστεί η θολούρα και η σύγχυση που αυτά κουβαλούν. Και ακόμη να  παραμεριστούν όλα τα πρόσωπα-μαριονέτες που δρουν σε αυτά τα επίπεδα (πολιτικοί και άλλοι «ειδικοί» της νέας τάξης) και να χάσουν και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης που απολάμβαναν μέχρι τώρα, ώστε να γίνει ξεκάθαρο ότι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Έτσι όταν φτάσουμε στο επίπεδο που δημιουργήθηκε το πρόβλημα, τότε βλέπουμε ότι αυτό το δήθεν πρόβλημα ή κρίση είναι καθαρά προϊόν αδικίας: κάποιος αδικεί σκόπιμα και καταπιέζει κάποιους άλλους για να ικανοποιήσει τους δικούς του ιδιοτελείς προδιαγεγραμμένους στόχους και συμφέροντα.

Και τότε επίσης κατανοούμε την σοφία της ρήσης του Αϊνστάιν που λεει ότι «δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα στο πλαίσιο το οποίο το δημιούργησε».

Με άλλα λόγια, κατανοούμε ότι είναι αδύνατη η όποια λύση μέσα στο τρέχον, μεροληπτικά διαμορφωμένο πλαίσιο του καπιταλισμού της νέας τάξης και ότι θα πρέπει να βγούμε από την οπτική και την ιδεολογία του η οποία στηρίζεται στην εκμετάλλευση και στην αδικία.

Αυτό που έλειπε σκόπιμα από το τρέχον σύστημα, δηλαδή η δικαιοσύνη, θα πρέπει να γίνει το βασικό συστατικό της προσέγγισής μας.

Ουσιαστικά μιλάμε για μιαν άλλη οπτική και θεώρηση των πραγμάτων, η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της δικαιοσύνης και της μη εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προσέγγιση έχει πραγματικά την δυνατότητα να διευθετήσει τις μεγάλες προκλήσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Η σύγχυση είναι η αιτία της ανθρώπινης δυστυχίας

Προμηθευτές της σύγχυσης και της δουλείας

Η σύγχυση είναι η αιτία της ανθρώπινης δυστυχίας: κατασκευάζοντας την δουλεία

ΠΗΓΗ: prayerdance.wordpress.com

Η ανθρώπινη σύγχυση προκαλείται από κακούς ανθρώπους με σκοπό να χειραγωγήσουν. Αν θεωρήσουμε ότι ο ανθρώπινος πόνος είναι ανεπιθύμητος, κακός, αρνητικός, ή ανήθικος, τότε η σύγχυση πρέπει να αντιστραφεί. Αυτοί που συγχέουν σκόπιμα τους ανθρώπους για να τους χειραγωγήσουν θα μπορούσαν έτσι να χαρακτηριστούν κακοί με βάση τους ανωτέρω ορισμούς του καλού και του κακού.

Το μάρκετινγκ, η διαφήμιση, ή η χρήση της τέχνης των "δημόσιων σχέσεων" ενός προϊόντος, πρόσωπου, ιδέας ή πεποίθησης είναι ένα πράγμα, αλλά ο δόλος είναι ένα άλλο. Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η προπαγάνδα, τα ψέματα, ο προγραμματισμός, ή η εξαπάτηση είναι χειραγώγηση. Συχνά χρησιμοποιούνται για να εκμεταλλευτούν τους άλλους ανθρώπους.

Η σύγχυση, επίσης, όχι μόνο προκαλεί απάθεια, εφησυχασμό, και υπακοή, αλλά και δουλοπρέπεια,  υποταγή, ανικανότητα, και νοοτροπία σκλάβου. Ένας άνθρωπος όταν απογυμνωθεί από τη γνώση και τη σαφήνεια, καθώς και την εμπιστοσύνη ότι μπορεί να διευθετήσει τα πράγματα ο ίδιος μέσω των έμφυτων ικανοτήτων του ατόμου και την δύναμη της διορατικότητας (κριτική σκέψη), τότε τις περισσότερες φορές ποθεί / επιδιώκει έναν ενισχυμένο αυταρχισμό και τον φονταμενταλισμό. Αν όμως ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι ήταν ψέματα, ότι ξεγελάστηκαν, εξαπατήθηκαν, και χειραγωγήθηκαν, τότε υπάρχει μια πιθανότητα οι δούλοι να στασιάσουν. Η νοοτροπία του σκλάβου (αν και κατασκευάζεται), ωστόσο, μπορεί επίσης να τροποποιηθεί ακόμα περισσότερο για να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση από την τυφλή συμπόρευση με ένα σύστημα πεποιθήσεων που πλασάρεται ως αυθεντία είτε πρόκειται για το κατεστημένο ή για μια επαναστατική ιδεολογία, αρκεί να αντικαθιστά τη σύγχυση με ένα προβλέψιμο σχέδιο ή με ένα ομαλό πλαίσιο που έχει νόημα. Καθώς οι μέθοδοι της προπαγάνδας έχουν γίνει πιο πολύπλοκες, μια ιδιαίτερα ύπουλη μεθοδολογία είναι οι προπαγανδιστές να εκμεταλλεύονται την αίσθηση του θύματος ότι υφίσταται εκμετάλλευση, ότι του πλασάρονται ψέματα, και ότι εξαπατάται. Ο προπαγανδιστής στη συνέχεια προσποιείται ότι παίρνει το μέρος των θυμάτων του ενάντια σε έναν φανταστικό "καταπιεστή", σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θυμάτων και την πίστη. Συνήθως, εάν το θύμα ρωτήσει την "λάθος" ερώτηση, υφίσταται επίθεση και τίθεται σε αμυντική θέση, αξιοποιώντας τη στρατηγική ότι η καλύτερη άμυνα είναι μια ακόμη πιο μειωτική μεταχείριση. Ως εκ τούτου, η ειλικρινής έρευνα αποθαρρύνεται, και το ερώτημα ποτέ δεν απαντάται, ενώ ο ερωτών αισθάνεται τιμωρημένος, ταπεινωμένος, και εκτεθειμένος σε αμυντική θέση.

Οι τύραννοι επιθυμούν να ελέγχουν την πληροφορία και / ή την πρόσβαση σε αυτήν, ούτως ώστε να διατηρήσουν τη θέση εξουσίας τους. Μια προκατειλημμένη ιδιοτελής ομάδα που επιδιώκει την δική της εξουσία και έλεγχο, θα θέλει τον έλεγχο της ροής των πληροφοριών όσον αφορά την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τις τέχνες, τις εκδόσεις, το διαδίκτυο, τις δημόσιες συγκεντρώσεις, και άλλες πηγές πληροφοριών, ενώ θα καταστέλλει τους αντιφρονούντες και την ελεύθερη ανεξάρτητη σκέψη. Αυτό έχει γίνει ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για την ελίτ της εξουσίας σε όλη την γραπτή ιστορία, ενώ τέτοιες τακτικές ελέγχου βρισκόταν κάτω από το κυνήγι μαγισσών, την καταστροφή των βιβλιοθηκών, την ιδεολογική διαμάχη και τους θρησκευτικούς πολέμους.

Νοοτροπία σκλάβου:

Γιατί οι άνθρωποι συναινούν με την δική τους καταπίεση, χειραγώγηση, και προσβλητική συμπεριφορά; Οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν εξελιχθεί πολύ πέρα ​​από το «διαίρει και βασίλευε», τις τεχνικές αποδιοπομπαίων τράγων, και την αξιοποίηση της ξενοφοβίας (υποστήριξη της φυλετικής, εθνικιστικής, τραϊμπαλιστικής ή θρησκευτικής υπερηφάνειας και ανταγωνισμού).

Μια περίληψη των συνηθισμένων μεθόδων που χρησιμοποιούνται σήμερα, γενικά:

1. Η δημιουργία σύγχυσης / άγνοιας, φόβου, ή μίσους (κρατώντας τους ανθρώπους αποβλακωμένους και κάνοντάς τους να νιώθουν αβοήθητοι). Η κατασκευή των μεγάλων περισπασμών (διασπάσεων της προσοχής), των πλαστών θεμάτων, και μορφών αποδιοπομπαίων τράγων, που τραβούν την προσοχή.

2. Τρέφοντας την απληστία και / ή την επιθυμία για ανταμοιβή με περισσότερο «χυλό» αν εξυπηρετούν τον τύραννο ή / και την επιθυμία τους να ενταχθούν στην ελίτ παίζοντας το παιχνίδι ή με το να είναι πολύτιμοι για την άρχουσα τάξη. Εδώ, επίσης, παίζονται και τα θέματα της επιβίωσης.

3. Ο φόβος, ο εξαναγκασμός, ή η τιμωρία επειδή δεν συμμορφώνονται, δηλαδή, ανυπακοή.

4. Η υπόσχεση ανεβασμένου στάτους, προνομίου, ή της υπερηφάνειας της τάξης, τα οποία είναι ανύπαρκτα, ιδιαίτερα σε συγχυσμένους και φοβισμένους ανθρώπους. Η υπόσχεση σε αυτούς της εκπλήρωσης ενός αρχετυπικού ονείρου, το οποίο όμως τελικά δεν τους προσφέρουν.

5. Πείθοντας τους ανθρώπους για ένα ψέμα μέσα από την επανάληψη του ψέματος (είτε με λέξεις ή σύμβολα - είτε άμεσα ή / και έμμεσα), το οποίο πείθει τους δούλους ότι είναι οι αφέντες των σκλάβων, βασιλιάδες, ή βασίλισσες, αντί για σκλάβοι.

6. Χειραγωγώντας την πίεση των άλλων (του περίγυρου) ως εξουσία, δηλαδή, μέσα από μαζικές εκστρατείες παραπληροφόρησης οι οποίες δημιουργούν μια μαζική ψευδαίσθηση ή παραπλάνηση την οποία  «ο καθένας αναγνωρίζει ως αληθινή». Ως εκ τούτου, εάν κάποιος δεν «την δέχεται», τότε ταμπελάρεται ως παραπληροφορημένος, ηλίθιος, ή εκτός τόπου.

7. Η λιγότερο δαπανηρή μέθοδος είναι να ξεγελάσουν το δούλο / θύμα ότι η τρέχουσα κατάστασή τους ως θύμα είναι προς όφελός τους, δηλαδή, να υμνούν την δουλοπρέπεια, τη συμμόρφωση, τη παθητικότητα, την υποταγή, και την θυματοποίηση ως συνεργασία και «ομαδική εργασία», ενώ να δαιμονοποιούν ή να περιθωριοποιούν τον επαναστάτη, τον παραπονιάρη, τον αντάρτη, τον μη κονφορμιστή, ή τον ελεύθερο στοχαστή, ως δυσαρεστημένους, όχλο, ταραχοποιούς, εχθρούς, απειλές, ή επικίνδυνους τρελούς. Εν ολίγοις, να έχουν κάνει τα θύματα να διαδίδουν ενεργά το ψέμα / την εξαπάτηση, χωρίς να χρειάζεται να τους εξαγοράσουν, καλοπιάσουν, ανταμείψουν, ή να τους ταΐσουν. Αυτό λειτουργεί άριστα σε συνδυασμό με το # 1 και # 3 παραπάνω.

Κάθε ένα από αυτά τα τεχνάσματα έχουν λεπτά συνακόλουθα. Μπορούν να αναχθούν σε μια επιστήμη, καθώς και μια τέχνη, αλλά ο βασικός παράγοντας είναι η προγραμματισμένη σύγχυση, δηλαδή, οι άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται σε σύγχυση εύκολα χειραγωγούνται, ενώ εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν οι ίδιοι, που γνωρίζουν το μυαλό τους, και αυτό που θέλουν είναι πολύ πιο δύσκολο να τους μεταπείσεις, να τους αποσπάσεις την προσοχή, να τους προκαλέσεις περισπασμό, ή να τους χειριστείς. Αυτά δεν είναι γεγονότα για χάσιμο από τους νέους πολιτικούς προπαγανδιστές, τους ειδικούς του μάρκετινγκ, τις εταιρίες δημοσίων σχέσεων, τις στρατιωτικές ψυχολογικές επιχειρήσεις, και τις κυβερνητικές μαύρες επιχειρήσεις τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Οι «παραστάσεις» ηθικής οργής και αγανάκτησης, η καταδίκη, οι τακτικές εκτροπής (όπως ο αποπροσανατολισμός), η κατασκευή πλαστών διαμαχών, η χειραγώγηση της πίεσης των άλλων - του περίγυρου (συμβατική πραγματικότητα), ο κακοχαρακτηρισμός, τα επιχειρήματα των αχυρανθρώπων, η συκοφαντική δυσφήμηση καθώς και ολόκληρο το πλήθος από πλάνες της λογικής γίνονται οι συγκεκαλυμμένες στρατηγικές για τον εξαπατητή. Όλα τα παιδιά πρέπει να εκπαιδεύονται στην κριτική σκέψη, ενώ μαθαίνουν πώς να αναγνωρίζουν μια τέτοια τακτική και να μην αποσπούν την προσοχή τους.

Μεταβίβαση στην αναζήτηση για νόημα, σκοπό, προβλεψιμότητα και ασφάλεια

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα βασικό χαρακτηριστικό περιέργειας με το οποίο γεννιούνται όλοι οι άνθρωποι. Αυτό συχνά καταπατάται σε νεαρή ηλικία, σε μια προσπάθεια από τους γονείς, τους ιερείς, τους συμμαθητές, τους δάσκαλους, τις θρησκείες, ή την κοινωνία να εξαναγκάσουν την συμμόρφωση με εξωτερικούς κανόνες. Δεύτερον αδύναμες μορφές πατέρα, κακοποίηση, και χαοτικές ή τραυματικές εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας μπορεί να συμβάλουν σε μια επιθυμία για εξωτερική τάξη και έναν κόσμο προβλεψιμότητας. Οι μορφές πατέρα ή οι φονταμενταλιστικά αυταρχικες δομές μπορεί έτσι να φαίνονται ότι είναι ελκυστικές. Τέτοιες δομές και μορφές μεταβίβασης μπορούν έτσι να επιβάλλουν την υπακοή και την πίστη σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να τείνουν να συμμορφώνονται πεισματικά, να υπακούουν και να είναι πιστοί σε αυτές τις δομές. Αυτό που κάνει αυτό το περιβάλλον χειρότερο είναι ότι ο σκλάβος συχνά βλέπει το αφεντικό του ως προστάτη (εφ 'όσον αυτός είναι ένας πολύτιμος δούλος). Η υπακοή στην εντολή του αφέντη, το να είναι δουλοπρεπής, πιστός, πατριωτικός (συγκαταβατικός στον προστάτη), ευχάριστος, και / ή το να κερδίζει την εύνοια στα μάτια του αφεντικού συνδέονται με την προστασία, την επιβίωση και την ασφάλεια, αλλά και μια αίσθηση ντροπής, σαν ο δούλος να χρωστάει στο αφεντικό την ζωή του, την πίστη, ή σαν να είναι υποχρεωμένος σε αυτόν. Στην πραγματικότητα, το αίσθημα της ντροπής και της έλλειψης αξιοπρέπειας συνοδεύεται με μια ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση ανικανότητας και έλλειψης προσωπικής αξίας, έτσι η ντροπή μεγαλώνει πραγματικά, καθώς ο δούλος ταυτίζεται με μια σταθερή αίσθηση ντροπής και μίσους για τον εαυτό του. Ένας φαύλος κύκλος έτσι ενισχύεται. Η έλλειψη προσωπικής αξίας γίνεται ένα ερέθισμα για να αναζητήσει την αξία και το νόημα έξω από τον εαυτό του σε μια πράξη μεταβίβασης σε μια εξωτερική αυθεντία (το καθεστώς, τα προνόμια, την αρχή), η οποία την χορηγεί μέσω της πιστής υπακοής κάποιου, αλλά την ίδια στιγμή αυτή η δουλικότητα αυξάνει την έλλειψη προσωπικής αξίας κάποιου, το μίσος για τον εαυτό του, είναι υποτιμητική, και ούτω καθεξής. Δημιουργείται μια εθιστική σχέση όπου ο σκλάβος ποθεί / χρειάζεται τον αφέντη να πει στον δούλο τι να κάνει.

Όσοι από τους άλλους σκλάβους θα μπορούσαν να θυμίσουν σε έναν σκλάβο την επαίσχυντη ή υποβαθμισμένη κατάστασή τους υφίστανται επίθεση ή εξευτελίζονται σαν να ενεργούν σε ένα εξευτελιστικό τρόπο. Ως εκ τούτου, η αλήθεια της πραγματικής παρακμιακής κατάστασης κάποιου συνεχίζει να παραμένει καλυμμένη, κρυφή, ή μεταμφιεσμένη. Η θεσμοθέτηση της υπακοής και της δουλοπρέπειας είναι έτσι ένας κρυφός παράγοντας στη σύγχρονη κοινωνία. Καλύπτεται εν μέρει από το «στυλ», τον καταναλωτισμό, τις μανίες, τα φετίχ, την ομαλότητα, και την συμμόρφωση ... «όλοι οι άλλοι το ίδιο κάνουν», «Δεν το είδα στην τηλεόραση, άρα αυτό είναι περίεργο, τρελό, εκτός ελέγχου, κτλ.»

Η ιδεαλιστική μορφή του αφέντη, του Φύρερ, του αυταρχικού Πατέρα, και ο κυριαρχικός Πατριωτισμός

Αυτό η δουλική, ανήμπορη, απαθής, και εφυσηχασμένη / υπάκουη κατάσταση είναι πραγματικά το πρόσφορο έδαφος για ολοκληρωτικούς τυράννους, δικτάτορες, δημαγωγούς, τον ιδεαλιστικό κυριαρχισμό, και το αστυνομικό κράτος. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει πώς η παθητικότητα και η υπακοή θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ένα επιθετικό πατριωτικό κίνημα. Ο ναζισμός είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα. Αν και κάποιος θα μπορούσε να αναλύσει την μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία αποκλειστικά και μόνο από οικονομική άποψη, οι ψυχολογικοί παράγοντες που γέννησαν τον ναζισμό ήταν μια αίσθηση αδυναμίας και άγχους αν και εν μέρει οφειλόμενη στην ήττα της Γερμανίας στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο και στην επακόλουθη οικονομική ύφεσή του. Όμως, ολόκληρος ο κόσμος ήταν σε οικονομική ύφεση, αν θυμόμαστε. Μοναδικά στη Γερμανία, οι Ναζί πρόσφεραν την παγκόσμια κυριαρχία, σαν πίστη / πατριωτισμό σ ένα φυλετικό και εθνικό μοντέλο. Ο Χίτλερ ανέλαβε το ρόλο της φιγούρας του παππού / του ηγέτη, και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τυφλή υπακοή στο σχέδιο του. Οι πιο άνανδρες, ανθρωπογενείς μαζικές καταστροφές όπως οι θρησκευτικοί, εθνικιστικοί, φυλετικοί, και τραϊμπαλιστικοί πολέμοι και γενοκτονίες τροφοδοτούνται από τέτοια νοοτροπία. Αν και κάτω από αυτά τα νοητικά τεχνάσματα βρίσκεται η απληστία, η εξουσία και ο έλεγχος από τους αφέντες των σκλάβων. Μια εύκολη και γρήγορη λύση για την ντροπή είναι η υπεροχή(κυριαρχικότητα), όπως και η εύκολη λύση για τα συμπλέγματα κατωτερότητας είναι τα συμπλέγματα ανωτερότητας, όπου και τα δύο είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ένας υγιής πληθυσμός δεν εξαρτάται από αυτά τα τεχνάσματα. Δεν μπορούν να χειραγωγηθούν από δημαγωγούς, μισαλλόδοξους, από την καταδίκη των άλλων, την ξενοφοβία, το μίσος για τους άλλους, την κατηγορία, ή την συνέργια στην πατριωτική πίστη, στην υπακοή, ή στην συμμόρφωση, όπου η αξία κάποιου εξαρτάται από το να κάνει το καθήκον του – αυτό που αναμένεται από κάποιον από τον περίγυρό του, τον ηγέτη, ή την εξωτερική μορφή αυθεντίας. Σε κάθε κρίσιμη συγκυρία, βλέπουμε ότι τέτοιες ολοκληρωτικές και συχνά φονταμενταλιστικές παγίδες εξαρτώνται από ανθρώπινα όντα που βρίσκονται σε σύγχυση και τους έχει αφαιρεθεί η ικανότητά τους να σκέφτονται για τον εαυτό τους.

Τι να ψάξουμε

Οι τελευταίες τακτικές είναι από κινδυνολόγους που ισχυρίζονται ότι απελευθερώνουν τα θύματα από τον φόβο. Λένε, «Μην πανικοβάλλεστε», ενώ δημιουργούν περισσότερο πανικό. Ομοίως, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι εκθέτουν τις συνωμοσίες είναι συχνά μέρος μιας άλλης συνωμοσίας. OK αποκαλέστε τους απλά συνεργάτες με ειδικού ενδιαφέροντος επιχειρήσεις, χα χα!

Να είστε σε επιφυλακή για όσους συνεχεία λένε: «Είμαι μπερδεμένος, αυτό προκαλεί σύγχυση, τα πράγματα φαίνονται να είναι αντιφατικά, αυτή είναι μια πολύ περίπλοκη κατάσταση, οι ειδικοί πρέπει να γνωρίζουν τι κάνουν, το μέσο άτομο δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την αλήθεια, δεν θα μπορούσατε να χειριστείτε την αλήθεια», και ούτω καθ 'εξής σε αυτό το πνεύμα της μοιρολατρικής άγνοιας και σύγχυσης. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι πράκτορες της παραπληροφόρησης.

Η χρήση ναρκωτικών για την παθητικότητα, την υποταγή, και τον εφησυχασμό

Ο καθένας ξέρει ότι τα ηρεμιστικά έχουν σχεδιαστεί για να δημιουργούν την ηρεμία και την παθητικότητα. Τα νεότερα φάρμακα, επίσης, κάνουν τη ζωή πιο ανεκτή. Ένα υψηλό ποσοστό των παιδιών μας αυτή τη στιγμή διαγνώνονται με διαταραχές διάθεσης ή γνωστικές και έχουν γίνει εξαρτημένα (όπως και ένα μεγάλο ποσοστό ενηλίκων). Επιπλέον, υπάρχουν πολλές νοητικές παρενέργειες των ιατρικών φαρμάκων και εμβολίων, τα οποία έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση σωματικών διαταραχών. Λίγες είναι οι μακροπρόθεσμες μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με τη μακροπρόθεσμη χρήση, ιδίως από την άποψη του να γινόμαστε απαθείς και εφησυχασμένοι καθώς και επίσης παθητικοί και υπάκουοι κομφορμιστές.

Με λίγα λόγια, τα τρόφιμα, τα ναρκωτικά, η προπαγάνδα των μέσων, η καθιστική ζωή, ο φόβος και η ανασφάλεια, όλα μπορούν να γίνουν παράγοντες για τη δημιουργία της δουλικής διάθεσης της μπλαζέ απάθειας στην αδιαφορία που επιδεικνύουν οι Αμερικανοί για την μακροπρόθεσμη ευημερία και το μέλλον τους, πόσο μάλλον αυτό των παιδιών τους. Συμφωνώ ότι αυτή η έρευνα παραμένει επιφανειακή, ενώ ταυτόχρονα καλεί για μια μεγαλύτερη έρευνα σχετικά με τις μάσκες της υπακοής, της υποτακτικότητας, της ντροπής, της περηφάνιας, του καθήκοντος, του αυταρχισμού, της ευθύνης, και της ικανότητας του ατόμου για ελευθερία.

Σήμερα αξίζει να εξετάζουμε το σύνολο του τομέα της ψυχολογίας του σκλάβου. Αυτό λέγεται, λόγω της γενικής έλλειψης ανταπόκρισης από τους Αμερικανούς, η οποία υπαγορεύει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Η τραγική ιστορία της ανθρώπινης υποταγής στην εξωτερική εξουσία και ο έλεγχος δεν είναι βέβαια νέα. Οι ψυχολογικοί μηχανισμοί προσαρμογής από τους σκλάβους ώστε να εξαπατήσουν τους εαυτούς τους σε μια μάταιη προσπάθεια να ζουν με τον πόνο και την υποβάθμισή τους συχνά είναι κρυμμένοι και υπό άρνηση, επειδή η αναγνώριση όχι μόνο μπορεί να είναι επώδυνη, αλλά μπορεί επίσης να θέσει κάποιον στον κίνδυνο να παραβιάσει ένα κοινωνικό ταμπού και έθιμο. Τα πολιτιστικά, κοινωνικά, και τα θρησκευτικά έθιμα, οι αξίες, τα ήθη και τα πρωτόκολλα, συμμετέχουν επίσης ενώ οι μηχανισμοί του κοινωνικού εξοστρακισμού, ο εξαναγκασμός, η εξορία, και ο εξορκισμός, είναι επίσης παράγοντες για να εξετάσουμε. Τα θέματα αυτο-μίσους, αυτο-υποτίμησης, αυτο-τιμωρίας, κατάθλιψης, ντροπής, και έλλειψης αυτοσεβασμού είναι επίσης κοινοί παράγοντες, ως εκ τούτου, υπάρχει η επιθυμία να κρυφτεί ή να αποφύγει κάποιος την αυτο-αποδοχή των πραγματικών ή βαθύτερων συναισθημάτων του. Αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδικασία είναι περίπλοκη, αλλά είναι συχνά κρυμμένη και καταλήγει να είναι επιφανειακή, εξωτερικευμένη, ή ανύπαρκτη εξαιτίας εξωτερικών πιέσεων.

Οι πρώην σκλάβοι κάνουν «καλά» και πρόθυμα μεσαία στελέχη-αφεντικά σκλάβων, γιατί ξέρουν πώς να χειριστούν την ψυχολογία των υφισταμένων τους. Αυτά τα αφεντικά εξυπηρετούν τους αφέντες ως μανιώδεις μαριονέτες, όχι μόνο από την ανάγκη να επιβραβευτούν, ή λόγω των ζητημάτων αυτοαξίας, προνομίου, εξουσίας, ασφάλειας, ή απληστίας, αλλά και για να απαλλαγούν / διώξουν το αυτομίσος και το θυμό τους πάνω στους κατωτέρους τους, τα θύματα. Έχουν ανάγκη να καταδυναστεύουν τους άλλους, λόγω της δικής τους προϋπάρχουσας αίσθησης ντροπής και της έλλειψης προσωπικής αξίας, αποδεικνύοντας έτσι την αίσθηση της ανωτερότητας στους εαυτούς τους εις βάρος των άλλων σκλάβων.

Η διέξοδος από τη δουλεία είναι να φτάσει κάποιος στην δική του αυθεντία / αυτογνωσία

Ανάμεσα στα σημαντικότερα εμπόδια είναι οι δικές μας ιερές αγελάδες, η απροθυμία μας να αμφισβητήσουμε την αυθεντία, και ειδικά αυτές τις πεποιθήσεις, τις οποίες θεωρούμε πιο ιερές και αγαπητές. Αυτό μπορεί να φαίνεται ειρωνικό, ότι η εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση θα έρθουν αφού αμφισβητήσουμε τις βασικές πεποιθήσεις μας, αλλά αυτό έτσι λειτουργεί. Μόνο τότε θα είμαστε βέβαιοι. Μόνο τότε θα έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη και την ικανότητα να κάνουμε τις δικές μας σκέψεις, να διαμορφώνουμε τις δικές του απόψεις μας, και να ζήσουμε σε μια ελεύθερη κοινωνία, η οποία προάγει την ελευθερία για όλους. Η δημιουργική σκέψη θα έρθει φυσικά.

Με λίγα λόγια, η σύγχυση που προκαλείται από την αποβλάκωση ενός πληθυσμού σκλάβων μέσω του θεσμοθετημένου προγραμματισμού είναι η νούμερο ένα αιτία για το σύνδρομο της νοοτροπίας του σκλάβου. Οι άνθρωποι πρέπει να διεκδικήσουν εκ νέου το κληρονομικό τους δικαίωμα και το βασικό τους ένστικτο να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα, τον δόλο, τα ψέματα, και την εξαπάτηση από το πραγματικό πράγμα.

Αυτό δεν είναι ένα κάλεσμα για δημοκρατία, αλλά μάλλον μια πρόσκληση να αποτινάξουμε την νοοτροπία του σκλάβου. Μόνο αφότου η νοοτροπία του σκλάβου δεν είναι η πλειοψηφία, μία ελεύθερη κοινωνία θα έχει την δύναμη να ανθίσει. Η δημοκρατία, η ίδια θα μπορούσε να χειραγωγηθεί ως ένα κυριαρχικό ιδανικό και ως εκ τούτου να βρεθεί σε θέση να διαπράξει εγκλήματα και καταστροφές εξίσου καταπιεστικά, όπως ο ναζισμός. Μια υγιής κοινωνία πρέπει πρώτα να νικήσει τη νοοτροπία του σκλάβου και τους πολλούς δυσδιάκριτους και πανούργους υπηρέτες της, όπως η ανθρώπινη σύγχυση, ο φόβος, και οι δυνάμεις του αυτο-μίσους και της αυτοκαταστροφής.

Τα ανθρώπινα όντα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τις δικές τους σκέψεις, λόγια, και δράσεις. Χωρίς μια τέτοια αυτο-ευθύνη, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και ελεύθερη κοινωνία. Πώς έτσι; Επειδή έχει ειπωθεί παραπάνω, εάν τα ανθρώπινα όντα δεν αναλάβουν την ευθύνη, τότε κάποιος άλλος θα το κάνει για αυτούς. Εάν οι άνθρωποι δεν σκέφτονται για τον εαυτό τους στη συνέχεια οι χειραγωγούντες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολιτικοί και θρησκευτικοί «ηγέτες» ή άλλες ελίτ θα σκέπτονται και θα μιλάνε γι 'αυτούς στη θέση τους. Όταν η πλειοψηφία των ανθρώπων σε μια κοινωνία δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να σκέπτεται, να μιλά, ή να ενεργεί στη θέση τους, τότε αυτοί οι άνθρωποι μόνοι τους  είναι σε θέση να συμμετέχουν σε μια δημοκρατία. Διαφορετικά, είναι μια δημοκρατία μόνο στο όνομα, μια κατασκευασμένη αυταπάτη, μια εξαπάτηση, και ένα ψέμα, το οποίο λέγεται ως ένα παραμύθι του κρεβατιού σε ανόητους και παιδιά από τα παραπλανητικά μέσα.

Έτσι, το πρώτο βήμα της αφύπνισης είναι η κριτική σκέψη, η οποία είναι η δυνατότητα να κάνουμε ερωτήσεις, να αμφισβητούμε την αυθεντία/εξουσία, καθώς και τις συμβατικές πεποιθήσεις. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος, και κάποια έμπνευση, αλλά αυτή δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά βαθιά μέσα μας. Γνωρίζοντας πως λειτουργεί το μυαλό το δικό μας (το όργανο της γνώσης) είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, πώς φτάσαμε ως εδώ, και στη συνέχεια να αποφασίσουμε προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει κάποιος να πάει ως μέλος μιας μεγαλύτερης κοινότητας και της κοινωνίας. Στη συνέχεια μπορούμε να αρχίσουμε να εκφράσουμε και να εκδηλώσουμε το κοινό μας όραμα, ξεκινώντας από τις ρίζες μας, την αυτογνωσία, το φυσικό περιβάλλον, την κοινότητα, το έθνος, και κινούμενοι με αρμονία να δημιουργήσουμε ένα λειτουργικό αμοιβαία επωφελές παγκόσμιο σύστημα, το οποίο είναι βαθιά ουσιαστικό και αξίζει τον κόπο.

Η ζωή / η εξέλιξη είναι η μητέρα μας

Ποιος έχει τον έλεγχο και γιατί υπάρχει η ανάγκη να ελέγχουμε και να κατέχουμε πράγματα; Τα πράγματα μας κατέχουν όσο και εμείς αυτά. Σε ένα θεμελιώδες επίπεδο το γρασίδι, οι οδοί του νερού, ο πλανήτης, το φυσικό περιβάλλον, ο ήλιος, τα αστέρια, και το σύμπαν μας κατέχουν. Διαφορετικά τα ανθρώπινα όντα δεν θα ήταν στον εξελικτικό κύκλο, χωρίς αυτήν τη σχέση στον ιστό της ζωής. Σε μια ευρύτερη έννοια, η ιδιοκτησία αυτή αφορά την αναγνώριση μιας διαδικασίας. Εμείς, ως ανθρώπινα όντα, είμαστε μέρος μιας ευφυούς εξελικτικής διαδικασίας που πηγαίνει τέρμα πίσω στο άναρχο αγέννητο. Είναι η αρχέγονη διεργασία. Το να αρνηθούμε την ανθρώπινη ιδιότητά μας είναι όχι μόνο περιττό για την υλοποίηση του περικαλλούς βαθέος μεγαλείου της ζωής και της εξέλιξης, αντίθετα είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε, να σεβαστούμε, και να αγκαλιάσουμε τη ζωή και την ύπαρξη έτσι ώστε να ενσωματώνουμε και να εκφράσουμε αυτήν τη σοφία. Όπου αυτή η σοφία της αγάπης αναγνωρίζεται ως πανταχού παρούσα, δεν βιώνεται κανένα μαρτύριο. Το ότι αυτό το μήνυμα πρέπει να επαναλαμβάνεται, είναι ένα σημάδι μιας προϋπάρχουσας μεγάλης αποξένωσης / άγνοιας - μια λήθη της αληθινής καταγωγής μας και της εξελικτικής κατάστασης της ύπαρξης. Όταν βιώσουμε την εμπειρία ότι είμαστε συνδεδεμένοι, τότε όλα γύρω μας είναι μέλη της οικογένειας. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μοναξιά. Αυτό φέρνει τους πάντες μέσα και δεν αφήνει έξω κανέναν. Είναι ένα πλήρες συναίσθημα - που τα περικλείει όλα. Kanyini είναι το αυτόχθονο όνομα για την άνευ όρων σύνδεση (συνεκτικότητα) με τη γη ως μητέρα. Περιλαμβάνει την εγγενή αρχέγονη καταγωγή κάποιου –την ταυτότητά του και το νόημα της ζωής - την ανοικτή αλήθεια. Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε, όλο το είναι. Σε περίπτωση που η αυτή η καταγωγή / σύνδεση αγνοείται, απομακρύνεται, κομματιάζεται, σκίζεται, ή διασπάται, τότε έχουμε άγνοια, καταγωγές υποκατάστατα, και ψεύτικες ταυτοποιήσεις. Στη συνέχεια έχουμε τη δουλεία. Προσοχή στις καλά ενορχηστρωμένες εξαπατήσεις, οι οποίες χρησιμεύουν ως σοβαροί περισπασμοί. Προσοχή, αν υπάρξουν προσπάθειες να υποσκαφτεί το ηθικό και να υποτιμήσουν αυτήν την φοβισμένη ευκαιρία να ζήσουμε σε αρμονία με ό,τι υπάρχει. Δείτε αυτό το απλό αλλά βαθύ βίντεο σχετικά με τους αυτόχθονες Kanyini.

http://www.youtube.com/watch?v=u5infho-6nQ&NR=1

Ελευθερία δεν είναι η αυτονομία

Η ελευθερία της σκέψης δεν είναι τόσο επιφανειακή όπως η προσποίηση (η ελευθερία να υποκρίνεσαι και να εξαπατάς τους άλλους ή τον εαυτό σου). Αυτή είναι απλώς μια άλλη μορφή αυτο-εξαπάτησης. Η ελεύθερη σκέψη είναι το αντίθετο. Είναι η ικανότητα να σκεφτόμαστε έξω από ότι μας έχουν πει να σκεπτόμαστε, έξω από το κουτί, χωρίς δόγμα, ιδεολογία, ή τεχνητό προγραμματισμό.

Η ελευθερία να σκεπτόμαστε ό, τι θέλουμε, ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια ή ψέματα, υποστηρίζει την σύγχυση. Σε αυτή την μηδενιστική δήλωση, τα ίδια τα θύματα στερούν από τον εαυτό τους το πραγματικό νόημα, δημιουργώντας παράλληλα μια φάρσα στον εαυτό τους. Δηλώσεις όπως δεν υπάρχει αλήθεια, η αλήθεια μου είναι δική μου, κράτα την αλήθεια σου για τον εαυτό σου, δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό, κλπ., είναι οι κυνικές δηλώσεις της αυτό-εξαπάτησης / παραίσθησης. Συνήθως μια τέτοια αντίδραση συχνά προκαλείται από κάποιον άλλο που προσπαθεί να επιβάλει την εξουσία του, το συμπέρασμά του, ή τις πεποιθήσεις πάνω σε κάποιο θύμα, αλλά υπολείπεται της κριτικής και δημιουργικής σκέψης, και μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Στην καλύτερη περίπτωση, τέτοιες μηδενιστικές δηλώσεις είναι η απελπισμένη προσπάθεια να δηλώσουμε, ότι έχουμε το δικαίωμα να σκεπτόμαστε οτιδήποτε θέλουμε. Εάν αφεθεί απεριόριστη, αυτή η δήθεν λεγόμενη ελευθερία είναι μια άλλη μορφή αυταπάτης (εγώ απλά θα νομίζω ότι είμαι ο Πάπας, κλπ). Η αυταπάτη είναι μια πτυχή της σύγχυσης και οδηγεί σε δυστυχία, όχι ευτυχία. Ακόμα και η σκέψη ότι η ευτυχία είναι όλη στο μυαλό, μπορεί να είναι απατηλή, χωρίς να συνοδεύεται από την αλήθεια ή την αληθινή σοφία - χωρίς να απελευθερώσουμε πρώτα τον εαυτό μας από την σύγχυση. Η ανθρώπινη ελευθερία οφείλεται στην αφύπνιση από την σύγχυση. Η πραγματικότητα δεν βασίζεται σε ένα ψέμα που λέμε στον εαυτό μας, σε μια άρνηση, και δεν είναι μια προσποίηση. Δεν μπορούμε να «μπούμε στην πραγματικότητα» μέσω της αυταπάτης.

Συμπέρασμα

Η παραπληροφόρηση, η σύγχυση, η καπηλεία του φόβου, η υπονόμευση του ηθικού, και η αποβλάκωση των μαζών για να εξυπηρετηθούν οι εκμεταλλευτές της απληστίας, του ελέγχου και της εξουσίας είναι μια παλιά ιστορία. Η έξυπνη απάντηση είναι να μην επιτρέψουμε σε αυτούς τους δημοσιευτές της παραπληροφόρησης να είναι επιτυχείς στην προσπάθεια πλύσης του εγκεφάλου. Εάν ως έθνος, οι άνθρωποί του εξαπατηθούν ευρέως, τότε θα κάνουν λάθη. Αν δεν δούμε τα σαμαράκια στο δρόμο, μπορεί κάλλιστα να έχουμε μια ανώμαλη διαδρομή.

Η ευθύνη (σε μια δημοκρατία), στηρίζεται στην ικανότητα του λαού να διακρίνει (την αλήθεια από το ψέμα). Όταν αυτή η έμφυτη ικανότητα αναστέλλεται, διαστρέφεται, καταστέλλεται, ή παραδίνεται, τότε τα παρασιτικά, ληστρικά, εκμεταλλευτικά φρικιά του ελέγχου λαίμαργα θα ανταγωνιστούν να σκεφτούν αντί γι 'αυτόν. «Μη ρωτάς, μη μπαίνεις σε πειρασμό, να είσαι πιστός και πατριωτικός,  ακολούθα τις εντολές και τις οδηγίες, και μη μπαίνεις στην αμφιβολία». Η ιστορία έχει καταγράψει μια μακρά σειρά από παραπλανητικές φάρσες που διαιωνίζονται στις μάζες. Για παράδειγμα, το πρόσφατο εμβόλιο κατά του H1N1 «Διεθνής κίνδυνος πανδημίας» δεν είναι μια ανωμαλία που συμβαίνει πρώτη φορά, αλλά μάλλον, μία από μια μακρά σειρά από φάρσες για να δημιουργήσουν φόβο, πανικό, υστερία, ισχυρή πίστη, σύγχυση, και κατά συνέπεια εξάρτηση από την ολοκληρωτική και ηγεμονική ολιγαρχία.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, αλλά σε γενικές γραμμές η «επίσημη επείγουσα εθνική πανδημία H1N1», λειτουργεί ως ακριβώς ακόμη ένα παράδειγμα του πόσο μη κριτικοί, εφησυχασμένοι, και απαθείς έχουν γίνει οι περισσότεροι άνθρωποι. Φαίνονται να εμπιστεύονται τους ειδικούς «αυθεντίες», παρά τις εκπληκτικές πρόσφατες, πολύ δαπανηρές, απάτες ρεκόρ και το αυξανόμενο χρέος στους φορολογούμενους. Αυτό το χρέος «φαίνεται» στην επιφάνεια να είναι αβλαβές, δεδομένου ότι οι φόροι δεν θα αυξηθούν ανάλογα, αλλά ο δανεισμός για το χρέος απλά καθυστερεί την αναπόφευκτη πληρωμή. Κάποιος πρέπει επίσης να αναρωτηθεί ποιος είναι ιδιοκτήτης του 11 τρισεκατομμυρίων δολαρίων Ομοσπονδιακού χρέους και των συγκλονιστικών χρεών των πόλεων, των νομών, των κρατών, και των προσωπικών χρεών; Εάν κάποιος είναι σε χρέος, τότε ο δούλος πληρώνει τον κάτοχο του χρέους, προφανώς.

Αυτό είναι δουλεία του χρέους, μια άλλη μορφή σκλαβιάς, όπου, οι άνθρωποι υποθηκεύουν με λύτρα το μέλλον τους ή το μέλλον των παιδιών. Αυτό δεν αποτελεί λύση, ούτε οι άλλες αφελείς λύσεις που λένε: «Πες μου τι να κάνω, και θα το κάνω». Τέτοια υπνωτική τυφλή υπακοή θα δημιουργήσει τις συνθήκες για μελλοντική εκμετάλλευση. Από την άλλη πλευρά, οι υπό σύγχυση άνθρωποι μπορούν να καταφύγουν σε μια απλοϊκή λύση όπως να ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ κάποιον άλλο, ορισμένους που το πρόσωπό τους δείχνει ξένο, μια άλλη θρησκεία, ένα άλλο έθνος, το άλλο πολιτικό κόμμα, να εισβάλουν σε μια ξένη χώρα, να αγοράζουν περισσότερα φανταχτερά όπλα, ή άλλες παρόμοιες αντιδράσεις που εκτονώνουν τις πολλές απογοητεύσεις που προέρχονται από την υπερηφάνεια, τον φόβο, τον θυμό, την άγνοια και την σύγχυση που οι συγχυσμένοι άνθρωποι επικαλούνται προκειμένου να προστατέψουν τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις τους για τον εαυτό τους, οι οποίες φαίνονται να δέχονται επίθεση. Με λίγα λόγια, η ψυχολογία της οργανωμένης σύγχυσης πρέπει να θεωρείται ως ένας μεγάλος παράγοντας σε αυτά τα γεγονότα. Όντας ο αιτιώδης παράγοντας για την θεσμοθετημένη μαζική σύγχυση, αυτός είναι ο λόγος που οι εκλογές είναι προς πώληση στον υψηλότερο πλειοδότη, επειδή κοστίζει πολλά χρήματα για να αναπτυχτούν στρατηγικές, να αγοραστούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και να προωθηθούν οι άδειες εικόνες, η εξαπάτηση, και οι εμφανίσεις.

Η αφύπνιση είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση του παιχνιδιού «αφέντης των ανδρεικέλων» η οποία αποβλακώνει τους ανθρώπους, φυσικά. Η αντίφαση, η υποκρισία, και η υποκριτική αφέλεια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα μια τίμιας εσωτερικής σύγχυσης, αλλά είναι πιο χρήσιμο να γίνει διάκριση μεταξύ της απλής ειρωνείας από τα ψέματα και την παραπληροφόρηση. Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι οι υψηλά αμειβόμενοι εκπρόσωποι, οι μέσου επιπέδου διευθυντές και οι αξιωματούχοι των περιστρεφόμενων θυρών είναι ειλικρινά συγχυσμένοι και ως εκ τούτου είναι απλά υποκριτές, ή μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αυτοί συγχέουν σκόπιμα τους ανθρώπους.

Ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει μια ερώτηση? Ποιος ωφελείται; Η «Εθνική έκτακτη ανάγκη για τον H1N1», ο νόμος Patriot Act, η ενεργειακή κρίση, ο συνεχής πόλεμος στον αμερικανικό λαό, είναι απλά η διεφθαρμένη επιρροή των μεγάλων φαρμακευτικών(Big Pharma), των εταιρειών πετρελαιοειδών, των απατεώνων του ασφαλιστικού και χρηματοοικονομικού τομέα, είναι μόνο το αποτέλεσμα αιμομικτικών επιχειρηματικών σχέσεων; Μπορούμε να τα χρεώσουμε αυτά στους ανθρώπους από το Αφγανιστάν, στον ιρακινό λαό, στους αλλοδαπούς μετανάστες, στους ακτιβιστές για την άμβλωση, ή στο άλλο κόμμα; Ποιος είναι πραγματικά πίσω από / έχει επενδύσει στην Big Pharma, στις εταιρείες πετρελαίου, στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στα μέσα ενημέρωσης, στο βιομηχανικό στρατιωτικό σύμπλεγμα, στο σύστημα των φυλακών και σε τι έχουν επενδύσει οι γραφειοκρατίες των περιστρεφόμενων θυρών; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να σκεφτούν για τίποτε από αυτά, έτσι έχουν παραιτηθεί. Η δημοκρατία μπορεί να είναι πολύ απαιτητική για τους σύγχρονους τύπους του καναπέ που παίρνουν καθημερινά την δόση τους από την προπαγάνδα των κυρίαρχων (εταιρικών) μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο, εγώ θα βγάλω τον ελέφαντα από την τσάντα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Θα σας πω ποιος είναι υπεύθυνος. Είσαι ΕΣΥ.

Η σύγχυση τρέφει την ανικανότητα, ενώ η συνείδηση του σκλάβου είναι το πιο αιτιώδες πρόβλημα. Το «Ακολουθήστε τον ηγέτη και πληρώστε τα παρκόμετρά σας» λειτουργεί μόνο μέχρι έναν περιορισμένο βαθμό (ευχαριστώ τον Bob Dylan). «Είμαστε νεότεροι από αυτό τώρα». Για να μπερδέψουν τον κόσμο όλο και να τους κάνουν να αισθάνονται αβοήθητοι, απαθείς, και εφησυχασμένοι, οι αφέντες των σκλάβων προσπαθούν να υποσκάψουν εντελώς το ηθικό και να τους κάνουν να αισθάνονται ντροπή. Για να μπορέσει η ατζέντα τους να κυριεύσει το μυαλό και τις καρδιές των μαζών, οι μάζες πρέπει να ωθηθούν να αισθάνονται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός από την υπακοή και την πίστη. Πρέπει να πείσουν τους δούλους ότι δεν μπορούν να γνωρίζουν τίποτα για τον εαυτό τους, δηλαδή, ότι όλη η αυθεντία εκπορεύεται από τον αφέντη των ανδρεικέλων. Οι ερωτήσεις, οι οποίες φαίνεται απειλητικές, αντιμετωπίζονται επιθετικά, προσπαθώντας να κρατήσουν τους σκλάβους συνεχώς σε θέση άμυνας. Όταν αυτό αποτύχει, τότε ασκούνται οι πολλές παραλλαγές από τις ad hominem (σπιλωτικές) επιθέσεις οι οποίες αποβλέπουν στο να απορρίψουν, να υποτιμήσουν, ή να γελοιοποιήσουν τον αμφισβητία, σαν να ήταν είτε ηλίθιος, ο εχθρός, ή το κακό, ή και τα τρία. Μια άλλη παρόμοια τακτική είναι η χρήση ενός επιχειρήματος αχυρανθρώπου, που κακοχαρακτηρίζει την αντίθετη άποψη μέσα από την παραποίησή της ως ανόητη ή παράλογη. Μια άλλη ανέντιμη τακτική σχεδιασμένη να συγχέει την σοβαρή συζήτηση είναι η χρήση του τεχνάσματος του αποπροσανατολισμού, όπου ο πλάνος αλλάζει το θέμα / αντικείμενο ξαφνικά οδηγώντας το σε ένα εντελώς ξεχωριστό θέμα στην σκόπιμη προσπάθεια του να εκτρέψει μια γνήσια διαδικασία έρευνας της αλήθειας, ενώ αποφεύγει την άμεση απάντηση με την αλλαγή του θέματος.

Η αυθεντική ελευθερία εξαρτάται από τους ανθρώπους της, όχι μόνο να είναι ενημερωμένοι, αλλά μάλλον να μην παραπληροφορούνται σκόπιμα, με το τελευταίο να είναι πιο συχνό. Η ελεύθερη και ειλικρινής έρευνα θεωρείται ως απειλή, και περιορίζεται  λόγω των ενδοιασμών της κυρίαρχης τάξης. Αυτός ο φόβος δεν αγνοείται από τους αφέντες των σκλάβων. Η δημοκρατία δεν εξαρτάται μόνο από την πρόσβαση σε αμερόληπτα δεδομένα, αλλά επίσης περιορίζεται από την ικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα με έξυπνο τρόπο. Ως εκ τούτου, η οργανωμένη σύγχυση παρέχει μια διπλή ανικανότητα (τόσο εσωτερικές / ψυχολογικές ανικανότητες αλλά και εξωτερικές ανικανότητες σε σχέση με τον αρνητικό προγραμματισμό μέσω των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και παρόμοιων μεθόδων κατήχησης). Τα σημαντικότερα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι αφέντες των σκλάβων έχουν περιγραφεί, αλλά η ικανότητα του αφέντη των σκλάβων να δημιουργήσει όπλα μαζικής απόσπασης της προσοχής και υπονόμευσης του ηθικού, είναι αυτή που τις περισσότερες φορές παραμένει απαρατήρητη ή αγνοείται (σκόπιμα). Τα επιλεγμένα γεγονότα φιλτράρονται, ενώ οι πολιτικά ορθές και σωστές γνώμες των «αυθεντιών» επαναλαμβάνονται έτσι ώστε ακόμη και ο περίγυρος κάποιου να επαναλαμβάνει την ίδια παραπληροφόρηση.

Παρόλα αυτά, μία ακατάσχετη έμφυτη ομορφιά μας παροτρύνει συνεχώς (σε όσους είμαστε ζωντανοί να την αναγνωρίσουμε και να την σεβαστούμε) και στη συνέχεια να την εκφράσουμε. Αν δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος του ιστού της ζωής, τότε θα πρέπει να μελετήσουμε τον εαυτό μας πιο βαθιά - γνώθι σ’ αυτόν και γνώρισε την ζωή πλήρως και απολύτως. Τότε μπορούμε να ενεργήσουμε έξυπνα και με υπέρτατη αυτοπεποίθηση, ανεξάρτητα με ότι γίνεται απαγορευμένο ή ταμπού.

Ο ψυχικός πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο από δυνάμεις αντι-ζωής που είναι προμηθευτές της σύγχυσης, του ψέματος, της εκμετάλλευσης, της δουλείας, και του θανάτου σε αντιδιαστολή με αυτούς που αφυπνίστηκαν και αφυπνίζονται. Στη συνέχεια, μπορείτε να γιορτάσετε τη ζωή, να τιμήσετε τη ζωή, να διασκεδάσετε, να αγαπάτε περισσότερο, και να είστε φυσικά ανοιχτοί, έντιμοι, ειλικρινείς και παθιασμένοι, ακριβώς επειδή δεν έχετε κλείσει την όμορφη καρδιά σας - γιατί είσαστε μέρος του ιστού όλης της ζωής, τον αναγνωρίζετε, τον σέβεστε και τον τιμάτε ως το συλλογικό και κοινό καθολικό δυναμικό μας. Αυτό το παράδειγμα στη δική μας ζωή, δεν θα χαθεί από τα παιδιά. Μπορούν να το δουν και να το αισθανθούν!

Και πάλι, το αντίθετο της σύγχυσης είναι η επίγνωση, η σοφία, η σαφήνεια, και η αλήθεια. Αυτό εκφράζεται ελεύθερα και αποτελεσματικά σε σχέσεις αγάπης, στην θεραπεία, και στον πανηγυρισμό. Υπάρχει ένας πόλεμος σε εξέλιξη.

"Αυτοί που δεν μαθαίνουν από την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν"

George Santayana

Εποχή βαρβαρότητας και τρόμου

Τίποτε ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει από τις αρχαίες ή τις μετέπειτα αυτοκρατορίες όπου ο ισχυρός εκμηδενίζει κυριολεκτικά τον αδύναμο προκειμένου να τον υποτάξει.

Ότι πιο αρνητικό, σκοτεινό και αρρωστημένο έχει επινοήσει ο άνθρωπος σε αυτήν την μακάβρια πορεία επανέρχεται συνεχώς με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και μένος, μόνο που τώρα συνοδεύεται από μια προκλητική, οργουελική ρητορική περί «απελευθέρωσης» και «ανθρωπιστικής» αποστολής.

Όμως, κάθε φορά που το ίδιο έργο ξαναπαίζεται, αποκτά μιαν όλο και πιο γκραν γκινιόλ εκδοχή, αφού η βαρβαρότητα, η φρίκη, και η καταστροφή εκτοξεύονται σε νέα ύψη.

Ότι θετικό δημιούργησε το ανθρώπινο πνεύμα ισοπεδώνεται βάναυσα από την παρανοϊκή μανία αυτής της μάταιης και ανούσιας διαδικασίας, η οποία θα έπρεπε προ πολλού να έχει εκλείψει από τον όμορφο αυτόν πλανήτη που φιλοξενεί και προσπαθεί να διαφυλάξει την ζωή.

Και μόνο το γεγονός ότι ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου τα βάζει με μια από τις πιο αδύναμες χώρες και οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη παραμένουν θεατές, χωρίς να μπορούν να σταματήσουν το κακό, δείχνει την εντελώς παθητική κατάσταση που έχουμε κατρακυλήσει ως ανθρωπότητα.

Εάν η ανθρωπότητα στον 21^ο αιώνα δεν μπορεί να σταματήσει την πιο εξόφθαλμη ιμπεριαλιστική επιδρομή, τότε ίσως δεν υπάρχει ιδιαίτερη ελπίδα, δεν υπάρχει μέλλον, γιατί η ίδια βαρβαρότητα μπορεί να εξαπολυθεί ανά πάσα στιγμή προς όλους μας.

Κάθε φορά που εξαπολύεται μια τέτοια αγριότητα, δεν πληγώνεται μόνο ο επιλεγμένος στόχος αλλά συνολικά η ανθρωπότητα. Είναι ένα ύπουλο πλήγμα και μια πληγή που αν δεν την αντιληφθούμε και την επουλώσουμε, θα αποβεί μοιραία. 

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι άνθρωποι στη Λιβύη, βιώνουν την απόλυτη φρίκη καθώς η χώρα τους και ιδιαίτερα η Τρίπολη, βομβαρδίζονται αδιάκριτα από την μισητή και αδίστακτη συμμαχία.

Πρόκειται για βομβαρδισμούς χαλί που ισοπεδώνουν σπίτια και γειτονιές και όσοι ζήσουν έχουν να αντιμετωπίσουν τους μισθοφόρους (βλέπε πληρωμένους δολοφόνους) της συμμαχίας, οι οποίοι βασανίζουν, βιάζουν, αποκεφαλίζουν και σκοτώνουν εν ψυχρώ. Η σφαγή μεγεθύνεται ανεξέλεγκτη και γίνεται λόγος για 60 χιλιάδες νεκρούς από την έναρξη αυτής της «ανθρωπιστικής» βαρβαρότητας.

Χωρίς ρεύμα, νερό, τροφή, βενζίνη, σε μια χώρα που μέχρι πριν λίγους μήνες τα είχε όλα αυτά σε αφθονία, και με αποκομμένο τον πληθυσμό από το τι πραγματικά συμβαίνει, αφού δεν υπάρχει πλέον τηλεόραση ή άλλα μέσα, οι άνθρωποι ζουν την κάθε τους στιγμή υπό το καθεστώς του τρόμου και της προπαγάνδας του εισβολέα και κατανοούν με τραγικό τρόπο το νόημα της «απελευθέρωσης».

Είναι ο απόλυτος εφιάλτης που δεν θα έπρεπε να βιώνει κανένας άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά που όμως όλο και πιο συχνά επιβάλλεται στους λαούς από τους ίδιους, σεσημασμένους δράστες.

Η Λιβύη πληρώνει το τίμημα να θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη μέσα στο διευρυνόμενο, παγκοσμιοποιημένο σκηνικό της υποτέλειας. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της εισβολής και δυστυχώς δίνει σχεδόν μόνη της τον αγώνα ενάντια στην αυτοκρατορία.

Και είναι ένας αγώνας αποφασιστικής σημασίας, γιατί αυτό που διακυβεύεται στην Λιβύη δεν είναι μόνο η κατάκτηση της χώρας, αλλά το ίδιο το δικαίωμα των λαών για πραγματική ελευθερία, δημοκρατία, και αυτοδιάθεση.