Μπούμερανγκ ή χαρακίρι;
Αρκετά παίξαμε και ρισκάραμε τα πάντα σε αυτόν τον γύρο του θανάτου για δεκαετίες τώρα.
Η Φουκουσίμα δείχνει επιτακτικά και ως μονόδρομο το τέλος εποχής για την πυρηνική ενέργεια και ολόκληρη την πυρηνική βιομηχανία, όχι μόνο την λεγόμενη «ειρηνική» αλλά πρώτα και κύρια την πολεμική, η οποία είναι και το “big boss” και αυτή ουσιαστικά που κινεί τα νήματα ολόκληρης της πυρηνικής βιομηχανίας(και όχι μόνο) και για την οποία υπάρχει απόλυτη και πλήρης μυστικότητα για τις δραστηριότητες της αλλά και τα «ατυχήματα» για τα οποία είναι υπεύθυνη.
Μετά την Φουκουσίμα δεν χωράνε πλέον άλλα λόγια ή συζητήσεις, οι οποίες – ω, τι βολικό! - καταλήγουν συνήθως να γίνονται μέσα στο περιοριστικό και κατευθυνόμενο πλαίσιο του συστήματος της εκμετάλλευσης. Χρειάζεται μια στάση ευθύνης και δικαιοσύνης προς ολόκληρη την ανθρωπότητα και το οικοσύστημα του πλανήτη Γη. Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα στο όνομα οποιασδήποτε παραγωγής να διακυβεύει και να καταστρέφει ανεπανόρθωτα την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται και υπάρχει η ζωή.
Το έγκλημα κατά της ζωής που συντελείται στη Φουκουσίμα (και θα συντελείται για εκατοντάδες πλέον χρόνια) ή θα γίνει το μπούμερανγκ που θα καταρρεύσει όλη την πυρηνική βιομηχανία και θα την στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως εφιάλτη και ύπουλο καταστροφέα της ζωής στη Γη, ή θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μαζικό χαρακίρι που θα παρασύρει στην καταστροφή και ένα πολύ μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής του πλανήτη.
Καμία «παραγωγή», καμία «οικονομία», και καμία «αγορά» δεν είναι παραπάνω από την ζωή. Είναι ολοφάνερο ότι ο πλανήτης δεν σηκώνει μια τέτοια «ανάπτυξη» όπως η τρέχουσα αλλά ούτε όπως και η διάδοχη κατάσταση της δήθεν «πράσινης» ανάπτυξης που ετοιμάζουν (στην οποία παρεμπιπτόντως εντάσσεται και η πυρηνική ενέργεια).
Η βιόσφαιρα της Γης, είτε το θέλουμε είτε όχι, υπακούει στους δικούς της νόμους και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να στριμωχτεί στα κοντόφθαλμα τεχνοκρατικά, άκρως αναποτελεσματικά και αντι-επιστημονικά σχέδια του συστήματος της εκμετάλλευσης. Με άλλα λόγια, η οικονομική ολιγαρχία δεν θα πρέπει να αφεθεί να επιβάλλει το αρρωστημένο δόγμα της πάνω σε ένα οικοσύστημα που φιλοξενεί την ζωή εκατομμυρίων ειδών.
Όλη η υπάρχουσα «ανάπτυξη» είναι προϊόν της καταπίεσης και άρα ως τέτοια δεν έχει θέση σε μια νέα και δίκαιη τάξη πραγμάτων για όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα οφείλουν να συμβαδίσουν με τα συμφέροντα της ζωής και του πλανήτη της ζωής και όχι με τα κατεστημένα συμφέροντα αυτής της ολιγαρχίας.
Έχουμε επομένως προσεγγίσει τη στιγμή που η «σαρκοφάγος» θα πρέπει να μπει όχι μόνο πάνω σε ολόκληρη την πυρηνική βιομηχανία αλλά συνολικά σε ολόκληρο το οικοδόμημα της εκμετάλλευσης. Εάν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, οι επερχόμενες εξελίξεις προμηνύονται απείρως δριμύτερες.
Η σαρκοφάγος σημαίνει ότι χρειάζεται να επιτευχθεί ο παγκόσμιος κοινωνικός έλεγχος σε ολόκληρη την διαδικασία παραγωγής. Η κοινωνία είναι αυτή η οποία θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο για το αν π.χ. θα γίνει ένα φράγμα, μια γεώτρηση πετρελαίου, μια ξενοδοχειακή μονάδα, ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων κλπ. Εάν δεν συμβαίνει αυτό τότε έχουμε αυθαίρετη παραγωγή εις βάρος της κοινωνίας, δηλαδή το γνωστό: ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών όταν τελικά είναι η κοινωνία αυτή που καλείται να επωμιστεί τις αρνητικές συνέπειες αυτής της παραγωγής.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αλλάξουν οι κανόνες που διέπουν την όποια παραγωγή, η οποία θα πρέπει να γίνεται με κοινωνικά κριτήρια προσφοράς και χρησιμότητας. Μια παραγωγή που θα καθοδηγείται από αξίες και θα γίνεται κάτω από εθελοντικές συνθήκες εργασίας όπως π.χ. το open source, και όπου θα έχει ατονήσει πλήρως η αντίληψη του οικονομικού κέρδους ως κινήτρου.
Επίσης σημαίνει μια συνολική αναδιάρθρωση γιατί στο σύστημα της εκμετάλλευσης η διαδικασία παραγωγής και ανάπτυξης υπηρεσιών υπακούει όχι σε ανάγκες αλλά στους δικούς της νόμους περί «επιχειρηματικότητας», «κέρδους», και «ελέγχου» και καταλήγει σε μια «ανάπτυξη» που δεν ανταποκρίνεται και δεν είναι συμβατή με το οικοσύστημα του πλανήτη και φυσικά δεν είναι αειφόρος αλλά όπως τραγικά διαπιστώνουμε μας οδηγεί όλο και πιο γρήγορα στο αδιέξοδο.
Τέλος χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση της έννοιας της εργασίας, η οποία θα πρέπει να γίνεται όχι υποχρεωτικά όπως σήμερα για να βιοποριστεί κάποιος αλλά μόνο όταν είναι πραγματικά αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο και το οικοσύστημα.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι μια μελλοντική δίκαιη τάξη πραγμάτων θα πρέπει επιτέλους να κάνει το αυτονόητο: να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την καταναγκαστική εργασία και να επιδοτεί την μη εργασία αφού οι περισσότεροι κλάδοι του συστήματος της εκμετάλλευσης είναι περιττοί και σε μια ορθολογική και δίκαιη κοινωνία δεν θα υπήρχαν όπως π.χ. η πολεμική βιομηχανία, η καπνοβιομηχανία, το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας διατροφής, της χημικής βιομηχανίας, της φαρμακοβιομηχανίας, κλπ.
Επομένως πολύ λιγότεροι άνθρωποι θα χρειάζεται να δουλέψουν μιας και το μέγιστο ποσοστό της σημερινής εργασίας είναι περιττό. Και είναι προτιμότερο να δουλεύουν μόνο όσοι είναι απαραίτητο να δουλέψουν αλλά όμως να είναι όλοι εξασφαλισμένοι αντί να εξαναγκάζονται όπως στο τρέχον σύστημα σε εργασία που τελικά «τρώει» τη Γη αφού καταστρέφει την ισορροπία και την αειφορία του ευρύτερου οικοσυστήματος της που αποτελεί και την βάση της ζωής.
