Καρπούζι – πρώτο σε Λυκοπίνη

Ένα λίγο γνωστό γεγονός για το καρπούζι είναι ότι είναι πλούσιο στο ισχυρό αντιοξειδωτικό που λέγεται λυκοπίνη και που μπορεί να βοηθήσει να μειώσει την ζημία των κυττάρων, να χαμηλώσει τον κίνδυνο για ορισμένους τύπους καρκίνων και να ενισχύσει την άνοση λειτουργία του οργανισμού.

Τα καρπούζια περιέχουν 6300 έως 6800 μιλιγραμμάρια λυκοπίνης /100 γραμμάρια.

Τα ώριμα φρούτα έχουν υψηλότερες συγκεντρώσεις λυκοπίνης. Τα φρεσκοκομμένα καρπούζια χάνουν περίπου το 10% της λυκοπίνης τους μετά από 7 ή 10 ημέρες στους 2 βαθμούς Κελσίου.

Μέχρι πρόσφατα, η λυκοπίνη θεωρούνταν σημαντική μόνο για τη συμβολή της στο κόκκινο χρώμα της σάρκας του καρπουζιού αλλά τώρα αναγνωρίζεται ότι έχει μια τεράστια συμβολή στην ανθρώπινη υγεία.

Η κόκκινη σάρκα του καρπουζιού έχει έναν μέσο όρο 4100 μγ λυκοπίνης /100 γρ. (σε μια κλίμακα 2300-7200) έναντι 3100 μγ/100 γρ. ( σε μια κλίμακα 879-4900) της ντομάτας, 3362 μγ/100 γρ. στο γκρέιπφρουτ, και 5400 μγ/100 γρ. (σε μια κλίμακα 5340-5500) της γκοϋάβας.

Η λυκοπίνη είναι ένα από τα σημαντικότερα καρωτινοειδή στις διατροφές της Δύσης και αποτελεί περίπου το 50% των καρωτινοειδών στον ανθρώπινο ορό.

Μεταξύ των συνηθισμένων διαιτητικών καρωτινοειδών,η λυκοπίνη έχει την υψηλότερη ικανότητα απόσβεσης οξυγόνου.

Άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι η υψηλή συγκέντρωση της στους όρχεις, τον επινεφρίδιο αδένα, και τον

προστάτη.

Σε αντίθεση με άλλα καρωτινοειδή οι τιμές ορού της δεν μειώνονται τακτικά από το κάπνισμα ή την κατανάλωση οινοπνεύματος, αλλά μειώνονται με την αυξανόμενη ηλικία.

Αξιοπρόσεκτες αντίστροφες σχέσεις μεταξύ της εισαγωγής λυκοπίνης ή των τιμών ορού έχουν παρατηρηθεί ειδικότερα για τους καρκίνους του προστάτη, του παγκρέατος, και μέχρι ένα σημείο του στομάχου. Σε μερικές μελέτες, η λυκοπίνη ήταν το μόνο καρωτινοειδές που συνδέθηκε με τη μείωση κινδύνου.

Συνεπώς, αν και η κατανάλωση καρπουζιού μπορεί να βοηθήσει να μειώσει τον κίνδυνο ορισμένων καρκίνων, η ντομάτα έχει έναν μεγαλύτερο ρόλο στη μείωση αυτού του κινδύνου λόγω της μεγαλύτερης κατά κεφαλήν κατανάλωσης, 75 κιλά, έναντι 8 κιλά για τα καρπούζια.

Πλούσιο και σε άλλα θρεπτικά συστατικά

Το καρπούζι είναι 92 τοις εκατό νερό κατά βάρος, το υψηλότερο ποσοστό από οποιοδήποτε φρούτο, κάτι που το κάνει πολύ ενυδατικό.

Επιπλέον, το καρπούζι είναι πλούσιο σε υδατάνθρακα γρήγορης-απελευθέρωσης, ο οποίος θα αποτρέψει τη διανοητική κούραση αλλά και τη πρόωρη κούραση των μυών κατά τη διάρκεια άσκησης. Αν και του λείπει νάτριο(το κοινό αλάτι), το καρπούζι είναι μια καλή πηγή καλίου, μια θρεπτική ουσία ουσιαστική για τη βέλτιστη λειτουργία των μυών.

Μια μερίδα 150 γρ. καρπουζιού έχει 32 θερμίδες.

Το καρπούζι είναι μια άριστη πηγή βιταμίνης C και βιταμίνης Α, με την ίδια μερίδα να περιέχει 14,59 μγ βιταμίνης C και 556.32 ΔΜ(IU) βιταμίνης Α.

Επίσης περιέχει σημαντικά ποσά βιταμίνης B6 και βιταμίνης B1, καθώς επίσης και τα μέταλλα κάλιο και μαγνήσιο.

Και ένας πρόχειρος υπολογισμός

Ας πούμε ότι πήραμε ένα καρπούζι 6 κιλών. Αν υποθέσουμε ότι η κόκκινη σάρκα είναι 4 κιλά τότε αυτό αντιστοιχεί σε:

- 6,8 μγ σίδηρο (ημερήσια απαίτηση για άντρες 10 μγ –γυναίκες 15 μγ)

- 320 μγ ασβέστιο (ημερήσια απαίτηση από 300 - 800μγ)

- 24,8 γρ. Πρωτεΐνη(ημερήσια απαίτηση 20- 35 γρ)

Αν αναρωτιέστε πώς θα φάμε αυτή τη ποσότητα σε μια μέρα δεν είναι καθόλου δύσκολο.Θα μπορούσαμε να φάμε από 2 φέτες το πρωϊ, το απόγευμα και το βράδυ.

Αλλά προσοχή τρώμε τα φρούτα πάντα με άδειο στομάχι και πρίν τα γεύματα. Ποτέ μετά.

Είναι αυτονόητο ότι προτιμάμε πάντα βιολογικά καρπούζια και φρούτα/λαχανικά.

ΗΛΙΟΣ - η μεγάλη συγκάλυψη

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ SITE

THE ECOLOGIST

http://www.theecologist.org/archive_detail.asp?content_id=442

Πανικοβλημένοι από τους ειδικούς να αποφεύγουμε το φως του ήλιου, διατρέχουμε τώρα τον πρωτοφανή κίνδυνο ασθενειών που συνδέονται με ανεπάρκειες της βιταμίνης δ, συμπεριλαμβανομένων των καρκίνων, του διαβήτη, της σκλήρυνσης κατά πλάκας, της κατάθλιψης και της υψηλής πίεσης αίματος. Έχει έρθει ο καιρός να αφεθούμε στην ηλιοφάνεια.

του Pat Thomas

"Γλιστρήστε" (σε ένα μπλουζάκι), "αλειφθείτε" (με αντηλιακή) και "βάλτε" (καπέλο). ... Όλοι ξέρουμε τη διαδικασία. Αποφύγετε τους κινδύνους της έκθεσης στον ήλιο γλιστρώντας στη σκιά, σε ένα καπέλο και στην αντηλιακή κρέμα. Μόνο ακολουθώντας αυτές τις συμβουλές μπορούμε να μην ενεργοποιήσουμε "την ωρολογιακή βόμβα του καρκίνου του δέρματος" που απειλεί να ανατιναχτεί στα πρόσωπά μας και να καταστρέψει την υγεία του έθνους. Η συμβατική σκέψη λέει ότι η έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία(UV) από τον ήλιο είναι η μόνη αιτία καρκίνου του δέρματος. Όσο ψηλότερος ο αριθμός ωρών ηλιοφάνειας που συσσωρεύετε στη διάρκεια ζωής σας, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνός σας. Εάν μένετε στον ήλιο έως ότου καήτε, ειδικά στην παιδική ηλικία, ο κίνδυνός σας είναι επίσης μεγαλύτερος. Σε απάντηση σε αυτήν την σκέψη, η βρετανική κυβέρνηση έχει ξοδέψει περισσότερα από 3 εκατομμύρια λίρες κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας σε προγράμματα δημόσιας υγείας, όπως η τρέχουσα εκστρατεία SunSmart, η οποία συμβουλεύει την αποφυγή του ήλιου. Με μια πρώτη ματιά πολλές από τις λεπτομέρειες της SunSmart φαίνονται αρκετά λογικές. Παραδείγματος χάριν:

• παραμείνετε στη σκιά μεταξύ 11π.μ. και 3μ.μ.
• σιγουρευτείτε ότι δεν θα καήτε ποτέ
• όταν είσαστε έξω στον ήλιο, φορέστε κοντομάνικο, μεγάλο καπέλο και γυαλιά ηλίου
• χρησημοποιήστε αντηλιακή με παράγοντα προστασίας 15-συν.

Αλλά πέρα από τις οποιεσδήποτε καλές προθέσεις, αυτές είναι συμβουλές που πρώτα και κύρια αδιαφορούν για το που ζούμε – σε μια νεφελώδη βορεινή χώρα όπου ο ήλιος είναι λιγοστός. Ακόμη χειρότερα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας μάζες στοιχείων έχουν συσσωρευθεί που επιβεβαιώνουν ότι συγκριτικά οι κίνδυνοι υγείας από την αποφυγή του ήλιου είναι σοβαρότεροι από τις συνέπειες της έκθεσης σε αυτόν. Παρόλα αυτά οι συμβουλές δημόσιας υγείας δεν έχουν ποτέ τροποποιηθεί για να λάβουν υπόψη αυτά τα στοιχεία.

Η εκστρατεία SunSmart είναι οι συμβουλές του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή που δίνονται σε όλους, αλλά κατάλληλες μόνο για τα άτομα με το πιο ανοιχτό χρώμα δέρματος στο Βρετανία. Εντούτοις τις έχουμε ενστερνιστεί. Ενώ μερικοί σκληροπυρηνικοί λάτρεις του ήλιου παραμένουν προσηλωμένοι στην επιδίωξη του τέλειου μαυρίσματος, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν περικόψει την έκθεση τους στον ήλιο, και ως έθνος αγοράζουμε περισσότερα αντηλιακά κάθε χρόνο. Λίγοι γονείς αφήνουν τώρα τα παιδιά τους έξω χωρίς άφθονη και πολύπλευρη προστασία από τον ήλιο, και οι ιστορίες τρόμου των μέσων εξασφαλίζουν ότι αυτό θα είναι έτσι. Το 2003 η Δόκτωρ Rachael Morris-Jones, μια δερματολόγος στο νοσοκομείο του ST Thomas του Λονδίνου (και σύμβουλος του κατασκευαστή αντηλιακών Vichy Laboratoires), υποστήριξε στην εφημερίδα Daily Telegraph ότι οι γονείς που αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από ηλιακό έγκαυμα πρέπει να διώκονται για "φυσική παραμέληση".

Σε μερικές ιδιαίτερα δημοσιοποιημένες περιπτώσεις έχουν διωχθεί. Τον Ιουνίο του 2002, η Eve Hibbits μια μητέρα από το Οχάϊο, συνελήφθη, φυλακίστηκε και κατηγορήθηκε με τρεις επι μέρους κατηγορίες "διακινδύνευσης παιδιών" όταν τα παιδιά της έπαθαν άσχημα εγκαύματα κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε έναν εκθεσιακό χώρο. Πέρασε οκτώ ημέρες στη φυλακή προτού να αποσυρθούν οι κατηγορίες. Το Μάιο πέρυσι ένας άντρας από το Νιου Τζέρσευ κατηγορήθηκε για κακοποίηση παιδιών όταν ο διανοητικά καθυστερημένος 12-χρονος γιος του κάηκε κατά τη διάρκεια μιας ημέρας στην παραλία. Η καταδίκη υποστήριξε ότι "απέτυχε να του βάλει αρκετό αντηλιακό".

Είναι τέτοια η κουλτούρα του φόβου που περιβάλλει τον ήλιο ώστε είναι δύσκολο να βρεθούν υπερασπιστές της έκθεσης στον ήλιο, ειδικά στη δερματολογία. Εντούτοις, υπάρχουν αποστάτες που είναι πρόθυμοι να εκφραστούν. Κάθε άλλο παρά να είναι τίποτα τρελλοί περιθωριακοί, πολλοί είναι διαπρεπείς και ευρέως δημοσιευμένοι επιστήμονες και ακαδημαϊκοί.

Το 1999, ο Δρ Andrew Ness και οι συναδέλφοι του στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ ισχυρίστηκαν στο Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό (BMJ) ότι οι κίνδυνοι της έκθεσης στον ήλιο και τα οφέλη της αποφυγής του ήλιου έχουν υπερτονιστεί υπερβολικά. Σημείωσαν ότι "η ακριβής φύση της σχέσης μεταξύ του κακοήθους μελανώματος και της έκθεσης στο φως του ήλιου δεν έχει ακόμα καθοριστεί" και ότι "ακόμα κι αν μειώνοντας την έκθεση στο φως του ήλιου μείωναμε την εμφάνιση του μελανώματος, η επίδρασή της στη γενική θνησιμότητα θα είναι μικρή. Ακόμη και η πιό ισχυρή εκστρατεία θα ήταν αναμενόμενο να αποτρέψει μόνο μερικούς από αυτούς τους θανάτους.

Οι συντάκτες του BMJ προχώρησαν τόσο πολύ ώστε να κάνουν μια δήλωση στον Τύπο που έλεγε ότι η τακτική έκθεση στον ήλιο πρέπει να θεωρείται υγιής. Αυτό προκάλεσε μια εξαγριωμένη συζήτηση στον ιατρικό και μη Τύπο στον οποίο ο Ness και η ομάδα του κατηγορήθηκαν ότι υπονόμευαν τις πολιτικές δημόσιας υγείας και ότι παραπλανούσαν το κοινό. Ειρωνικά, το 1999 ήταν επίσης η χρονιά που το BMJ κατέγραψε την πρώτη στα χρονικά περίπτωση ανεπάρκειας της βιταμίνης δ σε ένα λευκό νήπιο ως αποτέλεσμα της χρήσης ισχυρής αντηλιακής κρέμας.

Δύο χρόνια αργότερα, όταν οι ίδιοι συντάκτες ξαναεπισκέφτηκαν το θέμα και πρότειναν ότι η ένδεια, και όχι η αντηλιακή προστασία, πρέπει να γίνει προτεραιότητα στις πολιτικές δημόσιας υγείας της κυβέρνησης, δυσφημήθηκαν και πάλι. Πέρυσι ο Δρ Michael Holick, καθηγητής δερματολογίας στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης και συντάκτης περισσότερων από 200 σημαντικών εγγράφων σχετικά με το θέμα της βιταμίνης δ και της υγείας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Το πλεονέκτημα της UV, το οποίο συμβούλευε 5 έως 10 λεπτά ημερησίως σκόπιμη, μη προστατευμένη έκθεση στον ήλιο προκειμένου να υποκινηθεί η επαρκής παραγωγή βιταμίνης δ στο δέρμα. Οι εργοδότες του Holick περιέγραψαν τις ιδέες που εκφράζονταν στο βιβλίο ως "μια αμηχανία για αυτό το ίδρυμα και μια αμηχανία για τον ίδιο". Ο Holick λέει: "τιμωρήθηκα γιατι αμφισβήτησα ένα από τα δόγματα της δερματολογίας. Είναι σχεδόν σαν μια θρησκεία υπό την έννοια ότι είτε είστε οπαδός ή δεν είστε. Εάν η σκέψη σας δεν συμφωνεί με τη σκέψη του κατεστημένου, δεν αναστατώνονται απλά, αλλά σταματούν τη καθαρή σκέψη. Ήταν το σημείο "χωρίς αντηλιακό " που δεν τους άρεσε. Προφανώς, απαγορεύεται να λες στους ανθρώπους να βγαίνουν έξω χωρίς αντηλιακό."

Μεταξύ των πιο ευθαρσών διαφωνούντων, εν τούτοις, είναι ο Δρ Bernard Ackerman, ιδρυτής της Ακαδημίας Δερματοπαθολογίας Ackerman στη Νέα Υόρκη. Ένας διακεκριμένος δερματολόγος και μια από τις παγκόσμια πρώτιστες αυθεντίες στους καρκίνους του δέρματος, ο Ackerman είναι ανένδοτος ότι η τρέχουσα άποψη της δερματολογίας για τον καρκίνο του δέρματος είναι απλά "κορεσμένη με αηδίες". Υποστηρίζει ότι οι συμβουλές να αποφεύγουμε τον ήλιο είναι βασισμένες στην κακή επιστήμη και μια δογματική πεποίθηση ότι ο ήλιος είναι η μόνη αιτία του καρκίνου του δέρματος.

Η επικρατούσα πεποίθηση είναι ότι καθώς το σώμα απορροφά τις υπεριώδεις ακτίνες UV, υπάρχει μια μειωμένη απάντηση του ανοσοποιητικού. Αφ' ενός, αυτή η αντίδραση είναι υγιής επειδή αποτρέπει την υπερβολική διόγκωση και τη ζημία στο δέρμα ως αποτέλεσμα της έκθεσης στον ήλιο. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις η έκθεση στον ήλιο μπορεί να προκαλέσει την καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος σε έναν τέτοιο βαθμό που αποτρέπει το ανοσοποιητικό σύστημα από την αναγνώριση και την καταστροφή οποιωνδήποτε πιθανών κακοηθιών. Όμως αυτό δεν είναι σε καμμιά περίπτωση βέβαιο. Ο βαθμός ευαισθησίας στην υπεριώδη ακτινοβολία UV ποικίλλει ευρέως μεταξύ των ατόμων, και το γιατί μερικοί από μας επηρεάζονται περισσότερο από την έκθεση στον ήλιο από όσο άλλοι θεωρείται μυστήριο. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στους New York Times, ο Ackerman είπε: "εξεταζόμενη ως σύνολο, η έρευνα [που συνδέει την έκθεση στον ήλιο με το μελάνωμα ] είναι αντιφατική και αποτυγχάνει να δώσει επιχειρήματα." Επισήμανε την έρευνα που δείχνει ότι οι πιό κοινές περιοχές για το μελάνωμα μεταξύ των λευκών ανθρώπων – το πίσω μέρος των ποδιών και των βραχιόνων στις γυναίκες, και η πλάτη στους άνδρες – είναι θέσεις που συσσωρεύουν το λιγότερο ποσό ήλιου κατά τη διάρκεια της ζωής. Στους Μαύρους και τους Ασιάτες, οι πιό κοινές περιοχές για μελάνωμα είναι τα πέλματα των ποδιών και οι παλάμες των χεριών: πάλι, περιοχές που δεν εκτίθενται τακτικά στον ήλιο.

Ανέφερε επίσης τις μελέτες που δείχνουν ότι η αυξανόμενη έκθεση στο φως του ήλιου παραδόξως μειώνει και τον κίνδυνο να πάθει κανείς μελάνωμα και το να πεθάνει από αυτό. Παραδείγματος χάριν, γράφοντας στο Περιοδικό της Ερευνητικής Δερματολογίας το 2003, ολλανδοί επιστήμονες ανέφεραν ότι είχαν διαπιστώσει ότι μια ολόκληρη ζωή έκθεσης στον ήλιο συνδεόταν κυρίως με μια υψηλότερη συχνότητα του καρκινώματος του λεπιδώδους-κυττάρου. Όπως αναμένεται, το ηλιακό έγκαυμα πριν από την ηλικία των 20 συνδεόταν με έναν αυξημένο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος και άλλων καλοήθων καρκίνων του δέρματος. Αυτό που δεν αναμενόταν ήταν ότι ενώ εκείνοι με την υψηλότερη συσσωρευτική έκθεση στον ήλιο κατα τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής τους είχαν περισσότερες ελιές και ακροχορδώνες(μικρή,σκληρή νεοπλασία στα χέρια και τα πόδια), είχαν επίσης έναν χαμηλότερο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος. Αυτά τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν εκείνες τις προηγούμενες έρευνες που δείχνουν ότι οι ενήλικοι που εργάζονται και τα παιδιά που παίζουν υπαίθρια και εκτίθενται τακτικά στον ήλιο είναι λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν μελάνωμα από εκείνους που εργάζονται ή παίζουν στο εσωτερικό. Το κλειδί φαίνεται ότι είναι η τακτική μέτρια έκθεση, παρά ανώμαλη έντονη έκθεση που παράγει έγκαυμα.

Στην πραγματικότητα, οι παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στον κίνδυνο μελανώματος ενός ατόμου είναι διαφορετικοί. Το κάθισμα στον ήλιο έως ότου καήτε είναι ένας αποδεκτός παράγοντας, αλλά ο τρόπος ζωής επίσης επιδρά ιδιαίτερα. Το κάπνισμα, παραδείγματος χάριν, μπορεί να τριπλασιάσει τον κίνδυνό σας για καρκίνο του δέρματος. Ο καπνός του τσιγάρου περιέχει διάφορες καρκινογόνες και ομο-καρκινογόνες ενώσεις που μπορούν να υποβοηθήσουν τον καρκίνο του δέρματος, συμπεριλαμβανομένων των νιτρωσαμινών, τους πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες, τις αρωματικές αμίνες, τις ακόρεστες αλδεϋ'δες και φαινόλες. Αυτές οι χημικές ουσίες καταστέλλουν επίσης τις λειτουργίες του ανοσοποιητικού, οι οποίες είναι απαραίτητες για να καταπολεμήσουν τη ζημία από τον ήλιο. Τα φυτοφάρμακα που περιέχουν αρσενικό έχουν την ίδια επίδραση. Η έκθεση στα συνταγογραφούμενα φάρμακα είναι επίσης ένας παράγοντας. Τα αντιβιοτικά όπως οι τετρακυκλίνες και οι σουλφοναμίδες, και τα φάρμακα όπως τα διουριτικά θιαζιδίου(thiazide), η χλωροπρομαζίνη, τα αντισυλληπτικά στόματος και τα αντικαταθλιπτικά χάπια μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του δέρματος με την αύξηση της ευαισθησίας του δέρματος στο υπεριώδες φως UV, καθιστώντας το πιό ευαίσθητο στη ζημία από τον ήλιο. Το οινόπνευμα – ένα κοινό συστατικό των διακοπών στον ηλιο – μπορεί επίσης να κάνει το δέρμα πιο ευαίσθητο στο υπεριώδες φως.

Σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ, η ανάπτυξη του καρκίνου του δέρματος συνδέεται επίσης με τις κακές διαιτητικές συνήθειες. Για τρεις δεκαετίες οι επιστημονικές μελέτες έχουν συνδέσει την υπερκατανάλωση των πολυακόρεστων λιπών, από τον ηλίανθο, από το σαφράνι και άλλα φυτικά έλαια με την αύξηση στο κακοήθες μελάνωμα παγκοσμίως. Μόλις καταναλωθούν, αυτά τα λάδια βρίσκουν το δρόμο τους στην επιφάνεια του δέρματος, όπου οξειδώνονται από το φως του ήλιου για να δημιουργήσουν ελεύθερες ρίζες –ασταθή μόρια που βλάπτουν το DNA των κυττάρων του δέρματος. Το 1987 Αυστραλοί ερευνητές έδειξαν ότι το δέρμα των ασθενών με μελανώμα περιείχε πολύ πιό υψηλά επίπεδα πολυακόρεστων λιπαρών οξέων omegasix από αυτό των υγιών ατόμων. Και δεν είναι μόνο οι άνθρωποι στα ηλιόλουστα κλίματα που διατρέχουν κίνδυνο. Δέκα χρόνια αργότερα, μια μελέτη περισσότερων από 50.000 Νορβηγών με κακοήθες μελάνωμα επίσης διαπίστωσε ότι η μεγάλη κατανάλωση πολυακόρεστων λαδιών αύξανε σημαντικά τον κίνδυνο μελανώματος, ειδικά στις γυναίκες.

Αντί να σκεφτούμε αυτές τις μεταβλητές οι περισσότεροι από μας απλά ακολουθούμε τις συμβουλές της εκστρατείας SunSmart που λένε να μείνουνε μακρυά από τον ήλιο και να καλυφθούμε με αντηλιακή κρέμα. Αλλά αυτό, επίσης, είναι προβληματικό. Παραδείγματος χάριν, ενώ η χρήση αντηλιακής κρέμας μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρκινώματος λεπιδώδους-κυττάρου, η επίδρασή της στο καρκίνωμα βασικού-κυττάρου και το ενδεχομένως θανάσιμο κακοήθες μελάνωμα είναι πολύ λιγότερο σαφής. Οι πρόσφατες μελέτες δείχνουν ένα υψηλότερο ποσοστό μελανώματος μεταξύ των ανδρών που χρησιμοποιούν τακτικά αντηλιακή κρέμα και ένα υψηλότερο ποσοστό καρκινώματος βασικού-κυττάρου μεταξύ των γυναικών που χρησιμοποιούν αντηλιακή κρέμα. Τα συσσωρευμένα στοιχεία είναι τώρα τόσο ισχυρά που ένα κύριο άρθρο του Ιουνίου του 2004 στα έγκυρο περιοδικό Αρχεία Δερματολογίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι απλά δεν υπήρξε κανένα στοιχείο να υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αντηλιακές κρέμες ήταν μια αποτελεσματική προστασία ενάντια στο μελάνωμα.

Αυτό που οι αντηλιακές κρέμες μπορούν να κάνουν όμως, είναι να χαμηλώσουν δραστικά τη παραγωγή της βιταμίνης δ στο δέρμα, και αυτό μπορεί να είναι η πιό καταστρεπτική συνέπειά τους. Έως και 90 τοις εκατό του ανεφοδιασμού του σώματος με βιταμίνη δ γίνονται στο δέρμα ως αποτέλεσμα της έκθεσης στον ήλιο. Τα διαθέσιμα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι ένας παράγοντας ήλιο-προστασίας οκτώ (spf) αποτρέπει το 95 τοις εκατό της παραγωγής βιταμίνης δ στο δέρμα. Με μια αντηλιακή κρέμα με spf 30, υπάρχει παρεμπόδιση 99-100 τοις εκατό. Η Δρ ANN Webb, καθηγήτρια στη Σχολή Γήινων Ατμοσφαιρικών και Περιβαλλοντικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, θεωρεί ότι οι συμβουλές SunSmart μπορεί να έχουν ένα "σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο στην παραγωγή βιταμίνης δ".

Δουλεύοντας με ειδικούς στο Νορβηγικό ίδρυμα για την Έρευνα του Αέρα, μια ομάδα υπό την ηγεσία της Webb πρόσφατα παρήγαγε σημαντικά στοιχεία που δείχνουν ότι 10 έως 15 λεπτά μη προστατευμένης έκθεσης στον ήλιο το μεσημέρι, που εκθέτουν γύρω στο ένα τέταρτο της συνολικής επιφάνειας του δερμάτος σας (δηλαδή φορώντας μια μπλούζα και σορτς), είναι απαραίτητα για το μέσο άτομο με λευκό δέρμα στη Βρετανία για να εξασφαλίσει επαρκή παραγωγή βιταμίνης δ. Οι περισσότεροι όμως από μας ζούμε όλο και περισσότερο ένα τρόπο ζωής σε εσωτερικούς χώρους και αυτό, σε συνδυασμό με τους δυσανάλογους φόβους για την έκθεση στον ήλιο και την αυξανόμενη χρήση αντηλιακού, έχει οδηγήσει σε τεκμηριωμένες αυξήσεις σε διαταραχές των οστών λόγω ανεπάρκειας της βιταμίνης δ όπως ραχίτιδα, οστεομαλακία και οστεοπόρωση.

Αλλά η βιταμίνη δ και το φως του ήλιου μπορούν να είναι σημαντικές στην ανθρώπινη υγεία με τρόπους ανεξάρτητους από τα αποτελέσματά τους στα οστά. Σε όλο τον κόσμο, η ανεπάρκεια της βιταμίνης δ έχει συνδεθεί με την ανάπτυξη των καρκίνων του προστάτη, του μαστού, της ωοθήκης και του κόλου, και με το λέμφωμα. Επίσης εμπλέκεται σε διάφορες διαταραχές του ανοσοποιητικού όπως διαβήτης τύπου-ένα, ρευματοειδής αρθρίτιδα και σκλήρυνση κατά πλάκας. Η υποκίνηση της διεγερτικής ορμόνης των άλφα-μελανοκυττάρων (η ουσία που ελέγχει τη χρωστική ουσία του δέρματος) είναι άμεσα συνδεδεμένη σε μια σειρά λειτουργιών του νευρικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της διάθεσης για σεξ, της καταστολής της όρεξης και της αίσθησης ευημερίας, και έχει να διαδραματίσει έναν ρόλο στην ανακούφιση της κατάθλιψης και το χαμήλωμα της πίεσης αίματος.

Αν και οι γιατροί και οι επιστήμονες υποτίθεται ότι έχουν τη δυνατότητα να ζυγίσουν τα ζητήματα από μια προοπτική κινδύνου/οφέλους, καμία τέτοια ισορροπία δεν υπάρχει αυτήν την περίοδο όταν πρόκειται για την έκθεση στον ήλιο. Υπολογίστε τα οφέλη της τακτικής έκθεσης στον ήλιο, και μια ανησυχητική εικόνα προκύπτει. Στις ΗΠΑ ο αριθμός θανάτων από τον καρκίνο του δέρματος θεωρείται ότι είναι στην περιοχή των 10.000 ετησίως. Αλλά το 2003, στη διάσκεψη των Αμερικανικών Εθνικών Ιδρυμάτων Υγείας με θέμα "Βιταμίνη δ και Υγεία στον 21^ο αιώνα", ο William B Grant, ένας ειδικός ηλιακής ακτινοβολίας και πρώην επιστήμονας της NASA που είναι τώρα διευθυντής του ερευνητικου Κέντρου Ηλιοφάνειας, Διατροφής και Υγείας στη Καλιφόρνια, δήλωσε ότι η ανεπάρκεια βιταμίνης D ευθύνεται για 45.000 θανάτους από καρκίνο και 165.000 νέες υποθέσεις καρκίνου στις ΗΠΑ ετησίως. Αρκετές δημοσιευμένες μελέτες δείχνουν ότι οι αριθμοί του είναι ακριβείς. Μιλώντας πρόσφατα στη Βρετανία, ο Grant είπε ότι ενώ το κακοήθες μελάνωμα λόγω της έντονης έκθεσης στον ήλιο αφαιρεί περίπου 1.600 ζωές βρετανών ετησίως, 25.000 ζωές χάνονται λόγω της ανεπαρκούς έκθεσης στον ήλιο.

Η Έρευνα Καρκίνου της Βρετανίας(Cancer Research UK) μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν έχει συστήσει ποτέ να αποφεύγουμε τον ήλιο εντελώς. Αλλά αυτό είναι δύσκολο να συμφιλιωθεί με τη συναίνεσή της σε τίτλους εφημερίδων που φωνάζουν για θανάσιμες επιδημίες`. Ούτε συμβαδίζει με το σύνολο των συμβουλών της SunSmart, το οποίο, αν ακολουθούνταν κατά γράμμα, θα απέτρεπε την επαρκή παραγωγή βιταμίνης δ. Πουθενά στο ήθος της SunSmart δεν υπάρχει αναγνώριση του οφέλους της τακτικής, σκόπιμης έκθεσης στον ήλιο, ούτε η πλήρης αποκάλυψη των κινδύνων υγείας από την αποφυγή του ήλιου ή προτάσεις σχετικά με το πώς να εκμεταλλευτείτε καλύτερα τον ήλιο ανάλογα με το τύπο δέρματος και τη γεωγραφική θέση σας. Ενώ η βρετανική κυβέρνηση και η Cancer Research UK συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, υπάρχει ένα αμυδρό φως της ελπίδας αλλού.

Στις αρχές του τρέχοντος έτους, ένας συνασπισμός οργανώσεων στους Αντίποδες(Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) συμπεριλαμβανομένων των Αυστραλιανή και Νέο-Ζηλανδέζικη Ένωση Οστών και Μετάλλων, Οστεοπόρωση Αυστραλία, το Αυστραλοασιατικό κολλέγιο δερματολόγων και το Συμβούλιο Καρκίνου της Αυστραλίας, παρήγαγαν ένα μικρό αλλά σημαντικό έγγραφο αναθεωρώντας τους κινδύνους και το οφέλη της έκθεσης στον ήλιο. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καθημερινή έκθεση στον ήλιο είναι και προστατευτική και επιθυμητή. Συγχρόνως, η Αυστραλιανή και Νέο-Ζηλανδέζικη Ένωση Οστών και Μετάλλων, η Ενδοκρινής Ένωση της Αυστραλίας και η οστεοπόρωση Αυστραλία εξέδωσαν μια αξιοπρόσεκτη δήλωση θέσης, που δημοσιεύθηκε στο Ιατρικό Περιοδικό της Αυστραλίας, που αναγνωρίζει την ανάγκη για σκόπιμη έκθεση στον ήλιο για να αντιμετωπιστεί το αυξανόμενο πρόβλημα ανεπάρκειας της βιταμίνης δ μεταξύ των Αυστραλών. Αυτές είναι τολμηρές παραχωρήσεις από μια περιοχή γνωστή ως η "πρωτεύουσα του καρκίνου του δέρματος του κόσμου", και ανοίγουν την πόρτα για τις βρετανικές αρμόδιες για την υγεία αρχές να αναγνωρίσουν τελικά ότι μια δεκαετής εκστρατεία που εστιάζε απλά στους κινδύνους έχει προκαλέσει περισσότερη ζημιά παρά καλό. Το συλλογικό mea culpa που απαιτείται μπορεί να αφήσει μια πικρή γεύση στα στόματα εκείνων που έχουν σχέση, αλλά απαιτείται τώρα επειγόντως για να αποτραπεί ο θάνατος πολλών από εμάς λόγω έλλειψης λίγου ήλιου.

.................................................

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
Οι δύο πιό κοινές μορφές καρκίνου του δέρματος είναι καρκίνωμα βασικού κυττάρου και καρκίνωμα λεπιδώδους κυττάρου. Σε μερικές περιπτώσεις το καρκίνωμα λεπιδώδους κυττάρου μπορεί να είναι παραμορφωτικό, αλλά αυτοί οι καρκίνοι, που διαδίδονται σπάνια σε άλλες περιοχές στο σώμα, είναι κοινοί και θεραπεύσιμοι και αναφέρονται ως καρκίνοι του δέρματος μη κακοήθεις ή μη-μελανώμα (NMSC).

Το κακοήθες μελάνωμα είναι μια σπάνια αλλά επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος. Δημιουργείται στα μελανοκύτταρα (τα κύτταρα που παράγουν τη χρωστική ουσία) και παράγει χαρακτηριστικές σκούρες, σαρκώδεις ελιές στο δέρμα. Το μελάνωμα μπορεί να διαδοθεί στους λεμφαδένες και, από εκεί, σε άλλα μέρη του σώματος όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, ο εγκέφαλος ή άλλα όργανα. Κατά συνέπεια, μπορεί να είναι μοιραίο στους ανθρώπους.

Οι διαγνώσεις όλων των τύπων καρκίνων του δέρματος, αλλά ειδικά το κακοήθες μελάνωμα, έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.Ο Δρ Bernard Ackerman λέει ότι αυτό οφείλεται εν μέρει εξαιτίας του γεγονότος ότι τα κριτήρια για αυτό που αποτελεί μια ύποπτη νεοπλασία του δέρματος κλινικά και ιστοπαθολογικά, είναι διαμετρικά διαφορετικά από εκείνα 30 χρόνια πριν ". Στην πραγματικότητα, η ιατρική εμφανίζεται να έχει εφεύρει μια ολόκληρη νέα κατηγορία ύποπτων νεοπλασιών – η ‘προ-κακοήθης ελιά’.

Η αλλαγή του ορισμού του καρκίνου του δέρματος σημαίνει ότι μικρές, μη-συμπτωματικές ελιές που δεν θα είχαν ποτέ εγείρει την υποψία του γιατρού χρόνια πριν εντοπίζονται τώρα ως προκαρκινικές και αντιμετωπίζονται επιθετικά. Οι προκύπτουσες ‘θεραπείες’ γιορτάζονται συχνά ως στοιχεία ότι κερδίζουμε τον πόλεμο κατά του καρκίνου του δέρματος. Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, όταν οργανώσεις όπως το Υπουργείο Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας συντάσσουν τις στατιστικές τους όσον αφορά την εμφάνιση του καρκίνου του δέρματος, οι αριθμοί για το μη-μελανώμα(NMSC) αποκλείονται. Επίσημα, αυτό συμβαίνει επειδή τα στοιχεία είναι αναξιόπιστα και ελλιπή. Αλλά η Έρευνα Καρκίνου της Βρετανίας λέει: "το NMSC αποκλείεται συχνά από τις στατιστικές εμφάνισης καρκίνου επειδή είναι συνήθως πολύ λιγότερο σοβαρό από άλλους τύπους καρκίνων." Στην πραγματικότητα, περισσότερα από το 95 τοις εκατό των θυμάτων δεν πάσχουν καμία μόνιμη επίπτωση στην υγεία τους από το NMSC.

Εντούτοις, τα ποσοστά του NMSC συμπεριλαμβάνονται συνήθως στις στατιστικές που δημοσιεύονται στα μέσα, και αυτό κάνει τα νούμερα να διογκώνονται [ για την επίπτωση καρκίνου του δέρματος ] κατά τουλάχιστον 1.000 τοις εκατό. Παραδείγματος χάριν, ενώ υπήρξαν 70.038 περιπτώσεις ‘καρκίνου του δέρματος’ στη Βρετανία το 2001, μόνο 7.630 από αυτές ήταν κακοήθη μελανώματα.

Σε παγκόσμια κλίμακα, όταν συγκρίνετε την εμφάνιση των διαφορετικών τύπων καρκίνων, η επιδημία "του καρκίνου του δέρματος είναι δύσκολο να παρθεί σοβαρά:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΕΤΗΣΙΩΣ
Πνεύμονας 1,2 εκατομμύρια
Στήθος 1 εκατομμύριο
Παχύ έντερο 940.000
Στομάχι 870.000
Συκώτι 560.000
Μήτρα 470.000
Του οισοφάγου 410.000
Κεφάλι και λαιμός 390.000
Κύστη 330.000
Κακοήθες λέμφωμα μη Hodgkin 290.000
Λευχαιμία 250.000
Προστατικά και ορχικά 250.000
Παγκρεατικά 216.000
Ωοθηκικά 190.000
Νεφρό 190.000
Ενδομήτρια 188.000
Νευρικό σύστημα 175.000
ΜΕΛΑΝΩΜΑ 133.000
Θυροειδής 123.000
Φάρυγγας 65.000
Ασθένεια του Hodgkin 62.000

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ
Στη Βρετανία, ειδικότερα, συμφέρει να είστε οπορτουνιστές με την έκθεση στον ήλιο. Οι συχνές σύντομες εκθέσεις είναι καλύτερες από την παρατεταμένη έκθεση. Σκεφτείτε αυτά τα σημεία:

· Στη Βρετανία το καλοκαίρι, 15 λεπτά μη προστατευμένης έκθεσης στον ήλιο στα μπράτσα, τα πόδια, τα χέρια και το πρόσωπο κάθε ημέρα μπορεί να προάγει τη βέλτιστη σύνθεση της βιταμίνης δ. Το χειμώνα, μπορεί να πρέπει να συσσωρεύσετε τουλάχιστον δύο έως τρεις ώρες έκθεσης την εβδομάδα.

· Χρησιμοποιήστε τον δείκτη UV θετικά. Ο δείκτης χρησιμοποιεί μια παγκόσμια κλίμακα του ένα (χαμηλός) έως 11 και υψηλότερα (ακραίος) για να επεξηγήσει το ποσό ακτινοβολίας UV σε επίγειο επίπεδο όταν ο ήλιος είναι στην αιχμή του. Συνήθως, χρησιμοποιείται για να υπολογίσει πόση ζημιά θα προκαλέσει ο ήλιος σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Στη Βρετανία, ο δείκτης UV σπάνια πηγαίνει επάνω από ένα μέτριο έξι. Σύμφωνα με την Υπηρεσία Προστασίας Υγείας, αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος εγκαύματος κατά τη διάρκεια λιγότερο από μιας ώρας μη προστατευμένης έκθεσης είναι γενικά χαμηλός για όλους εκτός από τους πιό ανοιχτόχρωμης επιδερμίδας ανθρώπους (δείτε πληροφορίες για τον ηλιακό δείκτη στη σελιδα http://www.hpa.org.uk/).

· Εάν πρόκειται να είστε έξω στον ήλιο για πολύ, πάρτε πρώτα τουλάχιστον 15 λεπτά μη προστατευμένης έκθεσης και κατόπιν βάλτε αντηλιακή επάνω σας.

· Η ενδυμασία παρέχει επίσης χρήσιμη προστασία, και τα περισσότερα θερινά ενδύματα παρέχουν spf περισσότερο από 10. Ο ειδικά σχεδιασμένος ιματισμός (που φημίζεται ότι εμποδίσει τις ακτίνες UV) είναι όχι μόνο ακριβός αλλά περιττός. Η μέση μπλούζα παρέχει ένα δείκτη προστασίας spf επτά. Τα υφάσματα που έχουν χρώμα μαύρο, μπλε ναυτικό, άσπρο, πράσινο ή μπεζ παρέχουν το υψηλότερο spf.

· Η διατροφή μπορεί να είναι προστατευτική. Πέρυσι, τα Εθνικά Ιδρύματα Υγείας των ΗΠΑ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι των οποίων οι διατροφές περιέχουν τρόφιμα πλούσια στη βιταμίνη δ και καροτινοειδή (ουσίες όμοιες με τη βιταμίνη Α που βρίσκονται στα βαθειά χρωματισμένα φρούτα και λαχανικά) επίσης έχουν έναν χαμηλό κίνδυνο εμφάνισης μελανώματος.

· Ενημερωθείτε: το βιβλίο του Michael Holick's Το πλεονέκτημα UV παρέχει χρήσιμες, προσιτές πληροφορίες για ττα οφέλη της έκθεσης στον ήλιο.

· Εάν πρέπει να χρησιμοποιήσετε μια αντηλιακή κρέμα (παραδείγματος χάριν, εάν πρέπει να είστε στο ύπαιθρο για παρατεταμένες χρονικές περιόδους) επιλέξτε μία που περιέχει έναν φυσικό μπλοκάρισμα του ήλιου όπως το οξείδιο του ψευδάργυρου ή το οξείδιο του τιτανίου, τα οποία λειτουργούν αντανακλώντας την ακτινοβολία UV μακρυά από το δέρμα. Με τα τρέχοντα στοιχεία, αυτά είναι ασφαλέστερα από χημικές αντηλιακές, οι οποίες απορροφούν την UV, κρατώντας την κατά συνέπεια πλησιέστερα στο δέρμα.

Οι βασισμένες σε μέταλλα αντηλιακές απορροφώνται επίσης λιγότερο εύκολα στο δέρμα και δεν συνδέονται με τα οιστρογονικές επιδράσεις με τον τρόπο που συνδέονται οι αντηλιακές χημικές ουσίες όπως η βενζοφαινόνη-3, η homosalate, η octyl methoxycinnamate και η octyl διμεθυλικός-PABA. Άλλες αντηλιακές χημικές ουσίες που πρέπει να αποφευχθούν περιλαμβάνουν τις salicylate isotridecyl, octyl salicylate και octocrylene.

Μην εξισώνετε τον υψηλό spf με την υψηλή ποιότητα. Μερικά χημικά αντηλιακά μπορεί να είναι σκληρά στο δέρμα, καταστρέφοντας το φυσικό προστατευτικό μπλοκάρισμα του και αφήνοντας το πιό τρωτό στη ζημία του ήλιου μακροπρόθεσμα. Όσο υψηλότερος ο spf, τόσο περισσότερες χημικές ουσίες θα έχει το προϊόν. Υπό τον όρο ότι δεν τσιγγουνεύεστε κατά τον εφαρμογή της κρέμας, και ξαναβάζετε συχνά, λίγοι από μας χρειάζονται spf υψηλότερο από 15. Για τους περισσότερους από μας το spf οκτώ είναι επαρκές. Ψάξτε αντηλιακά που χρησιμοποιούν βάσεις φυτικού λαδιού (παρά εκείνα που χρησιμοποιούν ορυκτέλαια ή σιλικόνες) και εκείνα που αποφεύγουν να χρησιμοποιούν συντηρητικό όπως τα parabens, τα οποία είναι επίσης οιστρογόνα. Υπάρχουν κάποια στοιχεία ότι τα φυσικά συστατικά, όπως τα φυτικά ελαια και οι βιταμίνες E και C, μπορούν να ενισχύσουν τη δυνατότητα των κυττάρων του δέρματος να αποκαταστήσουν την ζημία στα κύταρρα και στο DNA που προκαλείται από την έκθεση στην UV.

7 Συνιστώμενα αντηλιακά από τον Ecologist:

Green People: http://www.greenpeople.co.uk/
Weleda: http://www.weleda.co.uk/
Dr Hauschka: http://www.drhauschka.com/
Yaoh: http://www.yaoh.co.uk/
Neal’s Yard: http://www.nealsyardremedies.com/
Aubrey Organics: http://www.aubrey-organics.com/
Ecolani: http://www.ecolani.com/

Αντηλιακά – Πίσω από την ετικέτα

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ SITE

THE ECOLOGIST

http://www.theecologist.org/archive_detail.asp?content_id=419

Δεν είναι αναπόφευκτο ότι η έκθεση στον ήλιο θα οδηγήσει στην φωτο-γήρανση (ξηρό, ζαρωμένο δέρμα), ή ακόμα και στο καρκίνο του δέρματος. Εντούτοις, ο ήλιος είναι τώρα επίσημα ο εχθρός – ενάντια στον οποίο οι αντηλιακές κρέμες είναι τα όπλα επιλογής μας.

του Pat Thomas

Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιώντας αντηλιακές κρέμες από μόνες τους για να αποτρέψουμε τη ζημιά στο δέρμα είναι σαν να προσπαθούμε να χάσουμε βάρος παραγγέλνοντας κόκα κόλα diet με μεγάλο MAC και τηγανητές πατάτες. Επειδή οι αντηλιακές κρέμες ενθαρρύνουν μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας, μένουμε έξω στον ήλιο πολύ περισσότερο από όσο είναι έξυπνο ή ασφαλές. Λίγοι από μας εφαρμόζουν τις αντηλιακές κρέμες τόσο τακτικά ή τόσο παχιά όσο συστήνουν οι κατασκευαστές. Σε πραγματικές συνθήκες, αυτό σημαίνει ότι ο παράγοντας προστασίας από τον ήλιο (spf, βλέπει κατωτέρω) που αναγράφεται στο μπουκάλι είναι πάντα παραπλανητικός.

Οι χημικές ουσίες που παρέχουν την προστασία από τον ήλιο είναι επίσης ενδεχομένως ερεθιστικές στο δέρμα, και το ερεθισμένο δέρμα είναι περισσότερο επιρρεπές στη ζημιά από τον ήλιο. Επίσης η έρευνα που έρχεται στο φως δείχνει ότι μερικές από αυτές τις χημικές ουσίες είναι μιμητές των οιστρογόνων που παραμένουν στο περιβάλλον και στο σώμα. Ενδεχομένως, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποτελέσματα αλλαγής του φύλου στους άνδρες και τα αγόρια, και σε καρκίνο του στήθους και των ωοθηκών καθώς και σε αναπαραγωγικές ανωμαλίες στις γυναίκες.

Μύθοι σχετικά με τον ήλιο

Οι αντηλιακές χρησιμοποιούμενες κατάλληλα θα αποτρέψουν το ηλιακό έγκαυμα, αλλά τα στοιχεία περί προστασίας κατά των περισσότερων καρκίνων του δέρματος είναι αναποτελεσματικά. Οι αντηλιακές μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο καρκινώματος λεπιδωδών κυττάρων, αλλά η επίδραση τους στο σοβαρότερο καρκίνωμα βασικών κυττάρων και το πιό θανάσιμο κακοήθες μελάνωμα είναι αβέβαιη. Πράγματι, μερικές μελέτες έχουν συνδέσει την κανονική χρήση αντηλιακών με υψηλότερα ποσοστά μελανώματος μεταξύ των ανδρών και καρκινώματος βασικών κυττάρων μεταξύ των γυναικών.

Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος του ανεφοδιασμού του σώματος με βιταμίνη δ – μεταξύ 75 και 90 τοις εκατό – παράγεται από την έκθεση του δέρματος στις υπεριώδεις ακτίνες Β (UVB). Η χρησιμοποίηση μιας αντηλιακής χαμηλώνει δραστικά τη δερματική παραγωγή της βιταμίνης Δ. Αυτό συνδυαζόμενο με τις στατική ζωή σε εσωτερικούς χώρους, αυξάνει τον κίνδυνο διαταραχών ανεπάρκειας βιταμίνης δ όπως ραχίτιδα, οστεομαλακία και οστεοπόρωση. Μπορεί επίσης να αυξήσει τον κίνδυνο ορισμένων καρκίνων.

Στις ΗΠΑ ο αριθμός θανάτων από τον καρκίνο του δέρματος θεωρείται στην περιοχή των 10.000 ετησίως. Οι πρόωροι θάνατοι από τους καρκίνους (στήθος, προστάτης και κόλον) που συνδέονται με την ανεπαρκή έκθεση στον ήλιο υπολογίζονται σε δύο έως τρεις φορές αυτό τον αριθμό.

Χρήματα προστασίας

Πέρυσι η βρετανική αγορά αντηλιακών είχε τζίρο 182 εκατομμύρια λίρες. Ειδικότερα, οι κυβερνητικές συμβουλές για όλους εμάς να προστατευθούμε έχουν ωθήσει τις πωλήσεις των αντηλιακών με υψηλότερο παράγοντα προστασίας. Οι Spf 15 και spf 25 είναι τώρα οι δημοφιλέστερες βρετανικές επιλογές. Δυστυχώς όσο υψηλότερος ο spf τοσο περισσότερες χημικές ουσίες περιέχει η αντηλιακή κρέμα.

Η κύριαρχη μάρκα στη βρετανία είναι η Soltan, η οποίο έχει περίπου το 19 τοις εκατό της αγοράς. Η Ambre Solaire και η Nivea έρχονται μετά, ακολουθούμενες από τη Piz Buin και την Tesco.

Ασφαλής ήλιος

Ο αριθμός spf καθορίζει πόσο διάστημα μπορείτε να μείνετε στον ήλιο πρίν πάθετε έγκαυμα. Εάν κανονικά κοκκινίζετε μετά από 20 λεπτά, ένα προϊόν με spf 15 θα επεκτείνει αυτό το διάστημα έως 15 φορές (δηλ. πέντε ώρες). Ο Spf ισχύει μόνο για την προστασία από την ακτινοβολία UVB, όχι από την επιβλαβέστερη υπεριώδη ακτινοβολία Α (UVA).

Το ηλιακό έγκαυμα είναι εύκολα αποτρέψιμο αποφεύγοντας τον ήλιο μεταξύ 11πμ και 2μμ. Μπορεί επίσης να αποτραπεί φορώντας τα κατάλληλα ρούχα. Το μέσο κοντομάνικο μπλουζάκι έχει spf επτά, και το 85 τοις εκατό των υφασμάτων που εξετάστηκαν σε μια αυστραλιανή μελέτη είχαν spf 20 ή και περισσότερο.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

1.Isotridecyl Salicylate, Octyl salicylate

Σκοπός: Φίλτρο UVB και αντισηπτικό

Επιπτώσεις στην υγεία: ερεθιστικά του δέρματος. Μερικά salicylates έχουν την δυνατότητα αναστάτωσης των ορμονών.

2.Βουτυλικό methoxydibenzoylmethane

Σκοπός: Φίλτρο UVA

Επιπτώσεις στην υγεία: αναφυλαξίες δέρματος, αλλεργικές αντιδράσεις και φλεγμονή. Η αμφισβητήσιμη σταθερότητα της Βουτυλικής methoxydibenzoylmethane στον ήλιο σημαίνει ότι μπορεί να διασπαστεί σε χημικές ουσίες που εμποδίζουν τις φυσικές άμυνες του δέρματος ενάντια στο φως του ήλιου, αφήνοντας το πιό τρωτό στον καρκίνο του δέρματος και τη πρόωρη γήρανση.

3.Octocrylene

Σκοπός: Φίλτρο UVB που ανήκει στη οικογένεια των χημικών ουσιών cinnamate.

Επιπτώσεις στην υγεία: ερεθιστικό του δέρματος. Μερικά cinnamates έχουν την δυνατότητα αναστάτωσης των ορμονών. Έρευνα από τη Νορβηγική Αρχή Προστασίας από τη Ραδιενέργεια δείχνει ότι αδύνατες δόσεις cinnamates μπορούν να προκαλέσουν τον πρόωρο θάνατο των ζωικών κυττάρων του δέρματος.

4.Γλυκερίνη

Σκοπός: Λιπαντικό - κάνει τις δερματικές κρέμες να εφαρμόζονται πιό ομαλά. Η γλυκερίνη μπορεί να προέλθει από επεξεργασία φυτών ή ζώων.

Επιπτώσεις στην υγεία: Μπορείνα ξεράνει το δέρμα, καθιστώντας τον πιό τρωτό στη ζημιά από τον ήλιο και επιρρεπέστερο στο να απορροφήσει άλλες επιβλαβείς χημικές ουσίες του μίγματος.

5.Υδροξείδιο καλίου

Σκοπός: ελέγχει τα αλκάλια

Επιπτώσεις στην υγεία: Ερεθισμός του δέρματος και ζημιά ματιών.

Βουτάνιο, isobutane και προπάνιο

6.Parfum

Σκοπός: άρωμα

Επιπτώσεις στην υγεία: Αλλεργιογόνο. Μπορεί να περιέχει τεχνητή μουσκιά(αρωματική ουσία) που έχει την δυνατότητα αναστάτωσης των ορμονών, είναι τοξική για το συκώτι και νευροτοξική. Ασθματικές αντιδράσεις και αντιδράσεις του νευρικού συστήματος όπως πονοκέφαλοι, ταλάντευση διάθεσης, κατάθλιψη, αφηρημάδα και ερεθισμό.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ:

C12-15 αλκυλικό benzoate

Σκοπός: Συνθετικός ενυδατωτής και συντηρητικό

Triazone butamido Diethylhexyl

Σκοπός: φίλτρο UV

Polyglyceryl-3 Methylglucose distearate

Σκοπός: γαλακτωματοποιητής – κρατά το μίγμα ύδατος και ελαίων μαζί

C18-36 όξινος εστέρας γλυκόλης

Σκοπός: Συνθετικός ενυδατωτής

PVP/ hexadecene copolymer, acrylates/ vinyl isodecanoate crosspolymer

Σκοπός: Κρατούν το προϊόν κολλημένο στο δέρμα και βελτιώνουν την υδρο-αντίσταση

Γλυκόλη Dipropylene

Σκοπός: Διαλύτης

γόμμα Xanthan

Σκοπός: Υλικό δεσίματος(πύκνωσης), σταθεροποιητής

Αν και θεωρείται "φυσική ", η γόμμα xanthan παράγεται στο εργαστήριο με μια βιοτεχνολογική διαδικασία ζύμωσης από το μικροοργανισμό xanthomonas campestris. Η γόμμα Xanthan μπορεί να είναι γενετικά τροποποιημένη.

Dimethicone Parfum

Σκοπός: Συνθετικός ενυδατωτής βασισμένος στη σιλικόνη που σχηματίζει λεπτό φιλμ.

Επιπτώσεις στην υγεία: Ερεθισμός του δέρματος.

Methylparaben, butylparaben,, butylated hydroxytoulene, tetrasodium EDTA, phenoxyethanol

Σκοπός: Συντηρητικά

Επιπτώσεις στην υγεία: Ερεθισμός του δέρματος, μετάδοση δερματίτιδας και αλλεργιών.

Μια ασφαλής αντηλιακή;

Ενώ είναι αδύνατο να γίνει μια αποτελεσματική κρέμα για τον ήλιο χωρίς χημικά ή μεταλλικά προστατευτικά, είναι δυνατό να γίνει μια κρέμα για τον ήλιο που είναι χαμηλή σε ερεθιστικά του δερματος και είναι χωρίς συνθετικά αρώματα ή πολυμερή προερχόμενα από το πετρέλαιο (ουσίες οπως τα πλαστικά που "κολλούν" την κρέμα στο δέρμα σας). Τα προϊόντα που χρησιμοποιούν φραγμό ενάντια στον ήλιο από μέταλλα, όπως το τιτάνιο ή το οξείδιο του ψευδάργυρου, τείνουν να είναι λιγότερο ερεθιστικά από τα χημικά αντηλιακά.

Δοκιμάστε αυτές

Green People http://www.greenpeople.co.uk/

Weleda http://www.weleda.co.uk/

Dr Hauschka http://www.drhauschka.com/

Aveda http://www.aveda.com/

Yaoh http://www.yaoh.co.uk/

Neal’s Yard http://www.nealsyardremedies.com/

Aubrey Organics http://www.aubrey-organics.com/

Ecolani http://www.ecolani.comlink/

Η τρέλα του εμφιαλωμένου νερού

του Larry Lack

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SITE ΤΟΥ

Counterpunch Magazine, July 25, 2006

http://www.counterpunch.org/lack07252006.html

Η βιομηχανία νερού εμφιαλωμένου είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα γιατί ο P.T. Barnum και όχι ο Adam Smith, πρέπει να χριστεί ως ο προστάτης άγιος του καπιταλισμού.Εκτός από τη χρησιμότητά του στις απομακρυσμένες περιοχές κατά τη διάρκεια καταστροφών και έκτακτων αναγκών, το εμφιαλωμένο νερό είναι μια εξ ολοκλήρου άχρηστη επιτήδευση. Οι φόβοι με τους οποίους παίζουν οι προμηθευτές του περί της ασφάλειας των δημόσιων παροχών νερού είναι υπερβάλλουσες ανοησίες. Αλλά η τεράστια παγκόσμια βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού που στηρίζεται σε αυτούς τους ψεύτικους φόβους τορπιλίζει το δημόσιο νερό, παραμορφώνει τοπία και εκθέτει τους καταναλωτές που εμπιστεύονται το εμφιαλωμένο νερό σε σοβαρούς κινδύνους υγείας.

Παραπλανητικά υπερπροβαλλόμενα από τις μάρκες τους και με διαφημιστικές εικόνες βράχων στα βουνά και κρυστάλλινων ρυακιών, τα μπουκαλάκια νερού (και οι εμπλουτισμένες με μέταλλα, βιταμίνες ή γεύσεις παραλλαγές τους) είναι ένα πανταχού παρόν χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης ζωής. Το εμφιαλωμένο νερό είναι περισσότερο μια τάση μόδας παρά προϊόν. Οι πραματευτές του έχουν χρησιμοποιήσει τη διαφήμιση για να μετατρέψουν τα κοινότοπα προϊόντα τους σε εικόνες υγείας, φυσική ικανότητα, νιάτα και ομορφιά, που οι προωθητές τους προσπαθούν να μας κάνουν να σκεφτούμε ότι είναι από παρθένες πηγές.

Το 1990, περίπου δύο δισεκατομμύρια γαλόνια εμφιαλωμένου νερού πωλήθηκαν παγκοσμίως. Μέχρι το 2003 περισσότερα από 30 δισεκατομμύρια γαλόνια καταναλώθηκαν και οι πωλήσεις που σε εκείνη τη χρονιά έπιασαν τα 35 δισεκατομμύρια δολλάρια, έχουν συνεχίσει να αυξάνονται. Δεκάδες εκατομμύρια καταναλωτών αποφεύγουν τώρα το νερό της βρύσης και στηρίζονται αποκλειστικά στο εμφιαλωμένο νερό. Για αυτό το αμφίβολο προνόμιο, σύμφωνα με το Συμβούλιο Υπεράσπισης των Φυσικών Πόρων (NRDC), πληρώνουν μεταξύ 240 και 10.000 φορές της τιμής του νερού βρύσης συμπεριλαμβανομένων δέκα έως δεκαπέντε σεντς ανά μπουκάλι για να καλύψουν το κόστος διαφήμισης. Προς έκπληξη μας, παρ όλο το τρέχον σκάνδαλο για την τιμή της βενζίνης, οι περισσότεροι βορειοαμερικανικοί καταναλωτές άνετα πληρώνουν περισσότερο για το εμφιαλωμένο νερό, περίπου ένα δολλάριο ανά λίτρο από όσο δίνουν για βενζίνη.

Περίπου ένα τέταρτο όλου του εμφιαλωμένου νερού και τουλάχιστον το 40 τοις εκατό αυτού που πωλείται στη Βόρεια Αμερική είναι απλά δημοτικό νερό βρύσης που περνιέται μέσα από φίλτρα και που υφίσταται επεξεργασία με μέταλλα ή άλλες πρόσθετες ουσίες. Το υπόλοιπο του εμφιαλωμένου νερού που βρίσκεται στα καταστήματα αντλείται από τα υδροφόρα στρώματα υπόγειων υδάτων πολλά από τα οποία έχουν μειωθεί σοβαρά από αυτές τις "αντλήσεις" νερού.

Η δοκιμή ασφάλειας του εμφιαλωμένου νερού σπάνια απαιτείται ή γίνεται, αλλά δημοσιευμένες μελέτες δείχνουν ότι βαριά μέταλλα και άλλες τοξικές χημικές ουσίες καθώς επίσης και βακτηρίδια που απειλούν την υγεία βρίσκονται με εκπληκτική συχνότητα στο εμφιαλωμένο νερό που, ειρωνικά, πωλείται βασιζόμενο στους ισχυρισμούς περί "της καθαρότητας". Και οι χημικές και οι βακτηριακές μολύνσεις τείνουν να αυξάνονται όταν το νερό αποθηκεύεται σε σφραγισμένα μπουκάλια για μακριές χρονικές περιόδους.

Τα βακτηρίδια μπορούν να περάσουν μέσω των συστημάτων φιλτραρίσματος, και, εάν δεν ρυθμίζονται καλά, αυτά τα ίδια τα συστήματα μπορούν να μολύνουν το νερό που προορίζονται να καθαρίσουν. Μια περιεκτική ολλανδική μελέτη του 2004 διαπίστωσε ότι το 40 τοις εκατό από 68 μάρκες μεταλλικών νερών που δοκιμάστηκαν ήταν μολυσμένα είτε με βακτηρίδια είτε με μύκητες. Ο συντάκτης της μελέτης προειδοποίησε ότι τα βακτηρίδια στο εμφιαλωμένο νερό θα μπορούσαν να απειλήσουν την υγεία των καταναλωτών με εξασθενημένα ανοσοποιητικά συστήματα και απαίτησε ένα αποτελεσματικότερο έλεγχο του εμφιαλωμένου νερού. Μια μελέτη του 1993 που δημοσιεύθηκε στο Καναδικό Περιοδικό Μικροβιολογίας και μια ακόλουθη μελέτη του 1998 διαπίστωσαν ότι σχεδόν το 40 τοις εκατό των δειγμάτων εμφιαλωμένου νερού που πωλήθηκε στον Καναδά από το 1981 μέχρι το 1997 περιείχαν βακτηρίδια παραπάνω από τα εφαρμόσιμα πρότυπα ασφάλειας.

Το εμφιαλωμένο νερό είναι αρμόδιο για μια τεράστια αύξηση στη παγκόσμια παραγωγή πλαστικών μπουκαλιών. Οι εκτοξευμένες πωλήσεις εμφιαλωμένου νερού συνέπεσαν με και μπορεί να βοηθούν να εξηγηθεί μια αύξηση 56 τοις εκατό στην κατασκευή πλαστικής ρητίνης στις ΗΠΑ μεταξύ 1995 και 2001 (από 32 εκατομμύρια τόνους σε πάνω από 50 εκατομμύρια τόνους ετησίως). Καταναλώνοντας κρίσιμες προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα εργοστάσια πλαστικών μπουκαλιών δημιουργούν και απελευθερώνουν τοξικά απόβλητα, συμπεριλαμβανομένης της βενζίνης, του ξυλολίου, και των οξειδίων του αιθυλενίου στο περιβάλλον. Τα τοξικά και καρκινογόνα συστατικά των πλαστικών μπουκαλιών, όπως οι φθαλικοί εστέρες που χρησιμοποιούνται για να καταστήσουν μερικά μπουκάλια εύκαμπτα, μπορούν να μολύνουν το περιεχόμενό τους κατά τη διάρκεια της μεταφοράς ή της αποθήκευσης. Ουσιαστικά σε κάθε μέρος του κόσμου τα πεταμένα μπουκάλια νερού έχουν γίνει ένα σημαντικό κομμάτι των σκουπιδιών στις άκρες του δρόμου. Επίσης παραφουσκώνουν τις χωματερές και απελευθερώνουν επικίνδυνες τοξίνες στον αέρα και το νερό όταν καίγονται σε βαρέλια ή στους βιομηχανικούς αποτεφρωτήρες. Παρά τα σκόπιμα παραπλανητικά κυκλικά βέλη της ανακύκλωσης που επιδεικνύονται στα μπουκάλια νερού, στα περισσότερα μέρη όπου πωλούνται τα εμφιαλωμένα μπουκάλια νερού ούτε ανακυκλώνονται ούτε επιστρέφονται έναντι μιας επιστροφής χρηματικού ποσού.

Αυτές οι συνταρακτικές πληροφορίες, και πολύ περισσότερες, βρίσκονται σε μια εκτεταμένη επισκόπηση της βιομηχανίας εμφιαλωμένυ νερού, " Μέσα στο μπουκάλι, μια αποκαλυπτική έκθεση της βιομηχανίας εμφιαλωμένου νερού" (ίδρυμα Polaris, Οττάβα, 2005). Χάρι στην εστίασή της στις συνέπειες της μεταχείρησης του νερού ως προϊόν, η έκθεση " Μέσα στο μπουκάλι" χρησιμοποιείται ως οδηγός μελέτης και δράσης από τις περιβαλλοντικές και πολιτικές ομάδες στον Καναδά, συμπεριλαμβανομένων των Συμβουλίο των Καναδών και Kairos, δίκτυο των προοδευτικών Χριστιανών του Καναδά. Γραμμένο από το διευθυντή του ιδρύματος Polaris, Tony Clarke, αυτή η αρχική έκδοση " Μέσα στο μπουκάλι" προσφέρεται ως πρόωρο βήμα σε αυτό που φαίνεται να είναι μια μεγάλης ακτίνας στρατηγική. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου ο Clarke ζητά τοπικές πληροφορίες και προτάσεις από τους αναγνώστες θέτοντας ερωτήσεις και ζητώντας ανατροφοδότηση μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Η έκθεση " Μέσα Στο μπουκάλι" περιλαμβάνει αυτά τα πρόσθετα καλά τεκμηριωμένα γεγονότα για την παγκόσμια εκτίναξη πωλήσεων εμφιαλωμένου νερού:

* Σχεδόν το ένα πέμπτο των βόρειο-Αμερικανών χρησιμοποιούν αποκλειστικά εμφιαλωμένο νερό για την καθημερινή υδάτωσή τους. Οι Καναδοί καταναλώνουν περισσότερο εμφιαλωμένο νερό από όσο καφέ, τσάι, χυμό μήλων ή γάλα. Στις προηγούμενες δύο δεκαετίες οι πωλήσεις εμφιαλωμένου νερού έχουν εκραγεί και τώρα ξεπερνούν μακράν τις πωλήσεις των μη αλκοολούχων ποτών και σχεδόν όλες τις άλλες πηγές εισοδήματος για τις επιχειρήσεις ποτών και τροφίμων που κυριαρχούν στη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού.


* Τέσσερις επιχειρήσεις δύο με έδρα στις ΗΠΑ, η κόκα κόλα και η PepsiCo, και δύο στην Ευρώπη, Nestle και Danone (οι κατασκευαστές του γιαουρτιού Dannon) πραγματοποιούν τις περισσότερες παγκόσμιες πωλήσεις εμφιαλωμένου νερού. Tα εμπορικά σήματα εμφιαλωμένου νερού της Nestle, συμπεριλαμβανομένων των Perrier, Poland Springs, Pure Life, Calistoga και δεκάδων άλλων, και το Evian της Danone, το Crystal και άλλες μάρκες, αντλούνται από τα φυσικά υδροφόρα στρώματα σε πολλές χώρες, με συνέπεια μερικές φορές τα στεγνά πηγάδια, τις περιφερειακές ελλείψεις νερού, και σημαντικές διαμαρτυρίες.

Η Aquafina της PEPSI (το πιο καλοπουλημένο εμφιαλωμένο νερό της Βόρειας Αμερικής) και το Dasani της κόκα κόλα είναι φιλτραρισμένο και/ή "επανεμπλουτισμένο με μέταλλα" δημοτικό νερό βρύσης. (Για να περιπλέξουν περαιτέρω την εταιρική εικόνα, κατόπιν συμφωνίας διακινούν επίσης στην αγορά αρκετά από τα εμπορικά σήματα του νερού της danone, συμπεριλαμβανομένου του Evian και Sparkletts, στη Βόρεια Αμερική.

* Οι διαφημίσεις εμφιαλωμένου νερού, η γλώσσα και οι απεικονίσεις στην ετικέτα των προϊόντων είναι συχνά κατάφωρα παραπλανητικές. Παραδείγματος χάριν, σύμφωνα με την έκθεση Polaris, το εμφιαλωμένο νερό Alaska Premium Glacier "προέρχεται από το δημοτικό σύστημα νερού της πόλης Juneau, στην Αλάσκα, συγκεκριμένα από τον σωλήνα # 111241, ο οποίος δεν είναι ένας παγετώνας".

* Στις ΗΠΑ και τον Καναδά, το εμφιαλωμένο νερό υπόκειται μακράν σε λιγότερο αυστηρή δοκιμή από ότι το νερό βρύσης. Τα εκατοντάδες εμφιαλωτήρια νερού της Βόρειας Αμερικής (η έκθεση " Μέσα στο μπουκάλι" παραθέτει 70 από αυτά με τις πηγές νερού τους και τα εμπορικά σήματα που παράγουν) ελέγχονται από ανώτερους υπαλλήλους δημόσιας υγείας των οποίων οι αριθμοί είναι πολύ μικροί. Κάνοντας αναφορά σε μια έκθεση του Συμβουλίου Υπεράσπισης των Φυσικών Πόρων του 1999 ("εμφιαλωμένο νερό: καθαρό ποτό ή καθαρά παραπλανητική διαφημιστική εκστρατεία;"), η έκθεση Polaris σημειώνει ότι το προσωπικό ρύθμισης και διαβεβαίωσης ασφάλειας του εμφιαλωμένου νερού της Αμερικανικής Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων(USDA) τότε αποτελούνταν από λιγότερο από δύο πλήρους απασχόλησης θέσεις.

* Κατά συνέπεια, οι περισσότερες εγκαταστάσεις εμφιάλωσης νερού στις ΗΠΑ επιθεωρούνται μόνο περίπου μιά φορά κάθε πέντε ή έξι χρόνια. Η Καναδική Υπηρεσία Επιθεώρησης Τροφίμων κατορθώνει να επιθεωρήσει τους εμφιαλωτές νερού του Καναδά, κατά μέσον όρο, κάθε τρία χρόνια. Παρόλα αυτά οι διαφημιστικές εκστρατείες εμφιαλωμένου νερού ενθαρρύνουν τους καταναλωτές να αμφισβητήσουν την ασφάλεια του δημόσιου νερού βρύσης, η οποία στις αναπτυγμένες χώρες ελέγχεται συνεχώς και κρατιέται σε αυστηρά στάνταρ που πολλά εμφιαλωμένα νερά δεν θα μπορούσαν να πετύχουν.

Εκτός από το να εκθέτει το σχέδιο των ανεύθυνων πρακτικών των τεσσάρων μεγάλων παικτών της βιομηχανίας εμφιαλωμένου νερού, η έκθεση "Μέσα στο μπουκάλι" δίνει συγκλονιστικά επιχειρήματα για να κρατηθεί το δημόσιο νερό δημόσιο. Ενημερώνει επίσης τους αναγνώστες της για το θλιβερή κατάσταση απασχόλησης της κολοσσιαίας βόρειο-Αμερικανικής βιομηχανίας εμφιαλωμένου νερού των 12 δισεκατομμυρίων δολλαρίων που το 2002 παρείχε μόλις 6.709 συνήθως χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας.

Ενώ αυτή η έκθεση για τους τοπικούς ακτιβιστές νερού εξιστορεί τη ζημία που γίνεται από το εμφιαλωμένο νερό συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των βασικών γεωργικών υδροφόρων στρωμάτων και της μόλυνσης του νερού με φυτοφάρμακα που πωλείται στην Ινδία (κοκα κόλα) και της υπεργολαβίας για την εργασία σκλάβων στη Βιρμανία (PEPSI) μετριάζει την κατακραυγή με τους απολογισμούς επιτυχών εκπαιδευτικών εκστρατειών και τα πρότυπα για τη διορθωτική δράση που προέρχεται από το εγχώριο μέτωπο στις ΗΠΑ και τον Καναδά.

Ενώ η έκθεση περιλαμβάνει πολλά χρήσιμα γραφήματα, σελίδες υποσημειώσεων και ενισχυτικές στατιστικές από πολλές πηγές, ο καταρράκτης των πληροφοριών που υπάρχει στην έκθεση "Μέσα στο μπουκάλι" χρειάζεται οπωσδήποτε ένα ευρετήριο. Αφήνοντας κατά μέρος αυτή την ατέλεια, η έκθεση Polaris προσφέρει στους αναγνώστες έτοιμη πρόσβαση στα βασικά του εμφιαλωμένου νερού σε μορφή περιοδικού που είναι ζωντανό και προσελκύει τη προσοχή. Συνδυασμένη με τη μοναδική στρατηγική διανομής της να κινητοποιεί και να ενδυναμώνει τις κοινοτικές ομάδες, η έκθεση " Μέσα στο μπουκάλι" μπορεί να φθάσει και να εμπνεύσει αρκετούς αναγνώστες και να παράγει μερικές χρήσιμες αλλαγές στο πώς οι τοπικές κοινότητες στη Βόρεια Αμερική σχετίζονται με το νερό που οι περισσότεροι από μας ακόμα το παίρνουν για δεδομένο.

Το τελευταίο κεφάλαιο της έκθεσης " Μέσα στο μπουκάλι" δίνει έμφαση στα ελπιδοφόρα μέτρα που κυρίως απαιτούν τον αποτελεσματικό έλεγχο από την κυβέρνηση για τη μείωση των κινδύνων υγείας και ζημίας του περιβάλλοντος που προκαλούνται από τις υπερβολές της βιομηχανίας-μεγαθήριο του εμφιαλωμένου νερού. Εκτός από το προφανές βήμα που όλοι μπορούμε να κάνουμε αποφεύγοντας το εμφιαλωμένο νερό οι ίδιοι και ενθάρρύνοντας άλλους να κάνουν το ίδιο, η πρώτη μεταξύ των λογικών πολιτικών που συστήνει η έκθεση " Μέσα στο μπουκάλι" είναι η επαρκής χρηματοδότηση για την επανοικοδόμηση της δημόσιας υποδομής νερού. Οι μελλοντικές εκδόσεις της έκθεσης Polaris θα περιλάβουν έναν απολογισμό του ιδιόμορφου αλλά αποφασιστικού Κινήματος Απελευθέρωσης Νερού στη Γερμανία. Οι υποστηρικτές του, μετά από τον υπολογισμό ότι περισσότερο από το ένα τοις εκατό των υδάτων επιφάνειας της Ευρώπης "είχαν εμφιαλωθεί σε μπουκάλια", εισέβαλλαν σε σουπερμάρκετ και ψιλικατζίδικα κατά ομάδες και έχυσαν όλο το εμφιαλωμένο νερό που μπόρεσαν να αρπάξουν σε αγωγούς, σε λουρίδες με πράσινο και σσε υδρορροές στις οδούς. Η ελπίδα τους ήταν ότι το νερό που "ελευθέρωναν" από εκείνα τα μπουκάλια θα επαναφόρτιζε τον αποξηραμένο κύκλο νερού και θα ήταν διαθέσιμο για να σβήσει τη δίψα της άσωτης ανθρωπότητας καθώς θα κυλούσε χωρίς να το εκμεταλλεύονται εμπορικά προς τη θάλασσα.

Για να μη χάσουμε αύριο, αυτά που έχουμε σήμερα

ΑΡΘΡΟ

Του

Παναγιώτη Σαϊνατούδη

Η εναλλακτική κοινότητα "Πελίτι" ξεκίνησε, την άνοιξη του 1995 από τον Παναγιώτη Σαϊνατούδη και σημερινό συντονιστή των δράσεών της. Οι βασικοί στόχοι του "Πελίτι" είναι η συλλογή, διατήρηση και διάδοση των ντόπιων ποικιλιών.

http://www.peliti.gr

Σήμερα το θέμα των ντόπιων ποικιλιών είναι ένα από τα κύρια περιβαλλοντικά ζητήματα του πλανήτη και ένα θέμα υψίστης σημασίας για την ελευθερία και την αυτάρκεια των λαών.

Είμαστε μάρτυρες και συνυπεύθυνοι σε ένα γενετικό ολοκαύτωμα. Μία ποικιλία ρυζιού, η IR-8 κυριαρχεί από το κρύο της Ταϊβάν ως τη ζέστη του Μπενίν. Εκεί όπου μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια μεγάλωναν 30.000 είδη ρυζιού. Το 30% του σταριού σε όλο τον κόσμο προέρχεται από ένα γονέα και το 70% του καλαμποκιού από έξι γονείς

Στην Ελλάδα χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ το 1951 δεν χρησιμοποιούνται ακόμη καθόλου υβρίδια καλαμποκιού, σήμερα συμβαίνει να μην καλλιεργούνται πουθενά ντόπιες ποικιλίες παρά μόνο υβρίδια. Επίσης χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 1927, η καλλιέργεια του σιταριού περιλάμβανε 100% ντόπιες ποικιλίες, το 1969 μόνο 10%, ενώ σήμερα κυριολεκτικά έχει εκτοπιστεί από την καλλιέργεια το σύνολο των παλιών ποικιλιών. Ανάλογες περιπτώσεις αφανισμού ντόπιων αξιόλογων ποικιλιών από τη γεωργία συμβαίνουν στα λαχανικά, δέντρα, βιομηχανικά και άλλα φυτά αλλά και σε αυτόχθονες φυλές αγροτικών ζώων, όπως οι βραχυκερατικές αγελάδες, τα ελληνικά άλογα, πρόβατα κ.λ.π.(Κ. Κουτής, «Το φυτικό και ζωικό γενετικό υλικό στην Ελλάδα», Νέα Σελήνη, τεύχος 27, σελ10-12)

Ποιες είναι οι ντόπιες ποικιλίες; Είναι οι ποικιλίες φυτών που καλλιεργούνται από την αρχαιότητα ως σήμερα στην ίδια περιοχή. Εξελίσσονται μέσα στους αιώνες και είναι προσαρμοσμένες στις τοπικές εδαφοκλιματικές συνθήκες.

Χαρακτηρίζουμε ντόπιες ακόμη και τις ποικιλίες που ήρθαν πολύ αργότερα σε μια περιοχή, όπως τα καλαμπόκια κ. α που ήρθαν από τη Λατινική Αμερική και όχι μόνο, στην Ελλάδα αλλά προσαρμόστηκαν στην περιοχή όπου βρέθηκαν.

«Η ελληνική επικράτεια συνεισφέρει με περισσότερο από 6000 φυτικά είδη στη Μεσογειακή χλωρίδα, από τα οποία το 15% είναι ενδημικά. Η χώρα τοποθετείται γεωγραφικά σε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα προέλευσης φυτικών ειδών - αυτό της Ανατ. Μεσογείου - όπως συνέστησε ο Ρώσος ερευνητής Βαβιλοβ (Vavilov). Η καλλιέργεια των ειδών κάτω από ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών συνθηκών και πάνω από όλα η απομόνωση, δημιούργησε προϋποθέσεις φυσικής διαφοροποίησης στα είδη και τις ποικιλίες. Αρχαιοβοτανικές και ιστορικές μαρτυρίες δείχνουν μια μεγάλη γκάμα ποικιλιών σιταριού, κριθαριού, αμπέλου, ελιάς και άλλων ειδών στη Θεσσαλία, Μακεδονία ή νησιά (π.χ. Λήμνος) περιοχές όπου η γεωργία ασκήθηκε περισσότερο.(Κ. Κουτής, Το φυτικό και ζωικό γενετικό υλικό στην Ελλάδα, Νέα Σελήνη, τεύχος 27)

Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν 250 ποικιλίες σταριού, 111 ποικιλίες και πληθυσμοί μαλακού σταριού και 139 ποικιλίες και πληθυσμοί σκληρών σιτηρών. Από αυτές απόμειναν μόνον οι 20. Από τις 210 ποικιλίες και πληθυσμούς καλαμποκιού απόμειναν μόνον 30. Ακόμη καλλιεργούνταν: 99 ποικιλίες και πληθυσμοί κριθαριού, 39 ποικιλίες και πληθυσμοί βρώμης και 605 ποικιλίες φασολιού που σχεδόν έπαψαν πλέον να καλλιεργούνται.

Πώς και γιατί όμως φτάσαμε μέσα σε σχεδόν πενήντα χρόνια να χάσουμε όλον αυτό το γεωργικό πλούτο. Την ευθύνη την έχει ο κάθε ένας μας. Ευθύνη έχουν οι γεωργοί που άφησαν τις παραδοσιακές ποικιλίες. Ευθύνη έχουμε κι εμείς που δεν στηρίξαμε τους γεωργούς, καταναλώνοντας παραδοσιακές ποικιλίες. Ευθύνη έχουν και οι κυβερνώντες καθώς και οι εταιρίες παραγωγής σπόρων.

«Η επίσημη παραγωγή σπόρων έχει κάποιους κανόνες και είναι μια διαδικασία που απαιτεί αρκετά κονδύλια. Για να παράγει κάποιος σπόρους μιας ποικιλίας και να τους πουλήσει, θα πρέπει αυτή η ποικιλία να είναι εγγεγραμμένη στον Εθνικό Κατάλογο Ποικιλιών, διαφορετικά η πώληση σπόρων είναι παράνομη πράξη», λέει ο προϊστάμενος της Τράπεζας Γενετικού Υλικού, κ. Νίκος Σταυρόπουλος.

Το αποτέλεσμα είναι πως μερικές εταιρείες έχουν κατοχυρώσει συγκεκριμένες ποικιλίες, συνήθως υβρίδια, και παράγουν τους σπόρους. Ο εμπορικός πόλεμος γύρω από την κατοχύρωση της δημιουργίας των υβριδίων είναι τεράστιος, εφόσον η παραγωγή των συγκεκριμένων κατ` αποκλειστικότητα σπόρων κρύβει τεράστια κέρδη. « Όποιος ελέγχει το γενετικό υλικό των φυτών, ελέγχει την παγκόσμια διατροφή για το μέλλον. Οι μεγάλες εταιρείες παράγουν σπόρους για όλο τον κόσμο και έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν αυτό που θέλουν», λέει ο κ Νίκος Σταυρόπουλος.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ακυρώθηκαν εξαγωγές στη Γερμανία με αργείτικο πεπόνι γιατί δεν είναι καταχωρημένο στον εθνικό κατάλογο.

Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως το στάρι, οι αγρότες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ντόπιες ποικιλίες, διότι ο σπόρος δεν είναι πιστοποιημένος, οπότε δεν μπορούν να πάρουν επιδότηση.

«Όλη αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την αιτιολογία ότι ο αγρότης πρέπει να είναι κατοχυρωμένος και όταν αγοράζει ένα σπόρο να είναι σίγουρος ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη ποικιλία που έχει σίγουρα κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν εξαπατά κανένα. Αυτός που αγοράζει μια ντόπια ποικιλία ξέρει τι αγοράζει. Είναι σαν να λες ότι επειδή βγήκε το αυτοκίνητο, απαγορεύεται το ποδήλατο», προσθέτει ο κ. Σταυρόπουλος. (από το περιοδικό, «ΟΙΚΟ» της Καθημερινής, τεύχος 6, 8 Μαρτίου 2003, άρθρο της κ. Τάνιας Γεωργιοπούλου, «υβριδικά φυτά, ντομάτα με γεύση αγγουριού σε χαμηλή τιμή» σελ,16-19)

Οι ντόπιες ποικιλίες είναι σημαντικές γιατί:

· Έφτασαν στις μέρες μας έχοντας ξεπεράσει πολλές αντίξοες καιρικές συνθήκες: Δυνατούς ανέμους, φτωχά εδάφη, ξηρασίες, πλημμύρες κ. α. Έτσι μπορούν να καρπίζουν ό,τι καιρό και αν κάνει.

· Κατάφεραν να ξεπεράσουν πολλές ασθένειες, έντομα, παράσιτα, κ. α. Τώρα είναι ένας φυσικός φράχτης στην εξάπλωση ασθενειών και εντόμων.

· Είναι ένα κομμάτι από την πολιτισμική μας κληρονομιά και μάλιστα ζωντανό. Όπως αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε τα ιστορικά μνημεία οφείλουμε να διατηρήσουμε τις ντόπιες ποικιλίες.

· Έχουν χρώμα, άρωμα, γεύση, και σχήμα που δηλώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής. Παράλληλα δηλώνουν και το προϊόν που τρώμε.

· Μπορούν κάθε χρόνο να δίνουν το σπόρο που χρειάζεται ο αγρότης καλλιεργητής για τη σπορά του επόμενου χρόνου.

Ο φόβος μιας επιδημίας

Τι είναι εκείνο που σώζει κάποιους ανθρώπους όταν πέσει μια επιδημία; Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωπο δεν είναι ίδιοι. Ακριβώς το ίδιο είναι που μπορεί να σώσει και έναν φυτικό πληθυσμό. Αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν εκτεταμένη γενετική βάση. «Οι σύγχρονες ποικιλίες, τα υβρίδια όπως συνηθίζεται να λέγονται, έχουν περιορισμένη γενετική βάση. Αυτό είναι επικίνδυνο σε περίπτωση μιας επιδημίας», εξηγεί ο κ. Νίκος Σταυροπούλος. Μια προικισμένη ποικιλία χρησιμοποιείται ως βάση προκειμένου να φτιαχτούν τα υβρίδια. Έτσι όμως, οι γενετικές πληροφορίες που έχουν τα νέα φυτά είναι περιορισμένες. «Μια ποικιλία φασολιού χωρίς ίνες που βρήκαν στη Γαλλία αποτελεί τη βάση για όλες τις ποικιλίες φασολιού που καλλιεργούνται αυτήν τη στιγμή στον κόσμο». Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση μιας επιδημίας, όλα τα φυτά θα είναι το ίδιο ευάλωτα.

Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και οι υπέρμαχοι των υβριδίων συμφωνούν με την κατά κάποιον τρόπο διατήρηση των ποικιλιών, ώστε να έχουν στη διάθεσή τους το πολύτιμο γενετικό υλικό αυτών των ποικιλιών.

Κι αν η ιστορία μπορεί να διδάξει... Το 1845, ένας νέος παθογόνος παράγοντας χτύπησε την καλλιέργεια πατάτας της Ιρλανδίας και κατέστρεψε το μεγαλύτερο ποσοστό της παραγωγής. Αποτέλεσμα; Ο λιμός που ακολούθησε είχε εκατοντάδες θύματα, ενώ η οικονομία της χώρας καταστράφηκε.

Στη δεκαετία του₼70, στην Αμερική, περισσότερη από τη μισή παραγωγή καλαμποκιού καταστράφηκε εξαιτίας μιας επιδημίας που έπληξε το υβρίδιο που χρησιμοποιείτο κατά κόρον. (από το περιοδικό, «ΟΙΚΟ» της Καθημερινής, τεύχος 6, 8 Μαρτίου 2003, άρθρο της κ. Τάνιας Γεωργιοπούλου, «υβριδικά φυτά, ντομάτα με γεύση αγγουριού σε χαμηλή τιμή» σελ,16-19)

Κυβερνητικές δράσεις για τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών.

Ο εθνικός φορέας για τη διατήρηση του φυτικού γενετικού υλικού είναι η Τράπεζα Γενετικού Υλικού. « Η Ελληνική Τράπεζα Γενετικού Υλικού ιδρύθηκε το 1981 με τη βοήθεια του F. A. O. με σκοπό την έγκαιρη συλλογή και αποτελεσματική προστασία των φυτογενετικών πόρων και της γεωργικής βιοποικιλότητας της χώρας. Η Τ. Γ. Υ. στη διαδρομή των ετών από την ίδρυσή της συγκέντρωσε με σειρά εξερευνητικών αποστολών και διατηρεί στις εγκαταστάσεις της ή σε φυτείες υπαίθρου αρμοδίων ιδρυμάτων 7.220 δείγματα σπόρων ή κλωνικού πολλαπλασιαστικού υλικού. Το υλικό αυτό ανήκει σε 66 γένη ή 169 είδη καλλιεργούμενων φυτών ή άγριων συγγενών ειδών. Παράλληλα έχει επισημάνει αρκετές περιοχές με μεγάλο γενετικό πλούτο αυτοφυών ειδών για Επί Τόπου (In Situ) Προστασία, ή καλλιεργούμενων παραδοσιακών ποικιλιών για Προστασία στον Αγρό (On farm)

Ανάλογες συλλογές έχει το Ινστιτούτο Οπωροφόρων στη Νάουσα (176 κλώνους Prunus spp), το Ινστιτούτο Αμπέλου στην Αθήνα ( 567 κλώνους αμπελιού), το Κέντρο Γεωργικής Έρευνας Μακεδονίας Θράκης, το Ινστιτούτο Κτηνοτροφικών Φυτών και Βοσκών της Λάρισας, το Ινστιτούτο Υποτροπικών και Ελαίας Χανίων κ.α

(Κ. Κουτής, «Το φυτικό και ζωικό γενετικό υλικό στην Ελλάδα», Νέα Σελήνη, τεύχος 27, σελ 10-12)

Μη κυβερνητικές δράσεις.

Οι ντόπιες ποικιλίες διασώθηκαν χάρη στους αγρότες και ιδιαίτερα χάρη στις γυναίκες.

Από νωρίς σε όλο τον κόσμο δημιουργήθηκαν ομάδες πολιτών ή καλλιεργητών που ανέλαβαν την ευθύνη για τη διάσωση των ποικιλιών της χώρας τους και όχι μόνο.

Το 1991 μέσα από το Εργαστήρι Οικολογικής Γεωργίας, στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησα την πρώτη μου δράση για το θέμα που ήταν και η πρώτη μη κυβερνητική δράση.

Το 1995 ξεκίνησα το Πελίτι, με πρώτους στόχους τη συλλογή διατήρηση και τη διάδοση των ντόπιων ποικιλιών.

Σήμερα υπάρχουν πολλές τοπικές δράσεις για το θέμα. Παράλληλα αυτή τη χρονική περίοδο υπάρχει μεγάλη κινητικότητα.

Το Πελίτι τα πρώτα χρόνια έδωσε μεγάλη βαρύτητα στο θέμα των εξερευνητικών αποστολών. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια έγιναν εκατοντάδες ταξίδια και μαζεύτηκαν περίπου στις 1300 ποικιλίες που είναι υπό εξαφάνιση.

Τα τελευταία χρόνια οργανώνει τα «κατά τόπους αγροκτήματα». Τα κατά τόπους αγροκτήματα είναι ένα δίκτυο καλλιεργητών που καλλιεργούν παραδοσιακές ποικιλίες της περιοχής τους και όχι μόνο και τις διαδίδουν στους ενδιαφερόμενους καλλιεργητές.

Ακόμη καθιέρωσε την 7η Απριλίου ως Πανελλαδική μέρα για τις ντόπιες ποικιλίες και τα αυτόχθονα αγροτικά ζώα.

Οργανώνει γιορτές ανταλλαγής ντόπιων ποικιλιών όπου οι καλλιεργητές και οι επισκέπτες μπορούν να ανταλλάσσουν μεταξύ τους σπόρους.

Εξερευνητικές αποστολές στο νομό Ροδόπης:

Η πρώτη αποστολή μου για την ανεύρεση καλλιεργητών παραδοσιακών ποικιλιών στο νομό Ροδόπης ήταν τον Οκτώβριο του 1999. Επισκέφτηκα τη Χλόη στον ορεινό όγκο της Ροδόπης. Αναζητούσα να βρω παραδοσιακές ποικιλίες πατάτας. Η επίσκεψη ήταν εντυπωσιακή. Στη συνέχεια ο συνοικισμός Σουμάκ της κοινότητας Κέχρου έγινε η έδρα του Πελίτι και το σπίτι μου, με σκοπό τις εξερευνητικές αποστολές στην περιοχή.

Σ₼ αυτή την περιοχή οι πομάκοι συνεχίζουν να κρατάνε παραδοσιακές ποικιλίες: μαλακού σταριού, βρώμης, σίκαλης, κριθαριού. Στα λαχανικά καλλιεργούνται παραδοσιακές ποικιλίες ντομάτας, αγγουριού, μελιτζάνας, λάχανου, κ.λ.π. Στον ορεινό όγκο της Ροδόπης (στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης) καλλιεργείται αποκλειστικά το «Κουτσίν» ή «βουνίσιο παντζάρι». Είναι ένα μεγάλο, άσπρο, μακρόστενο ρεπάνι με φύλλα λάχανου. Ακόμη έχει βρεθεί πατάτα με κόκκινο φλοιό και ένα κολοκύθι που φτάνει το ένα μέτρο μήκος και είναι εδώδιμο. Είναι από τις τελευταίες περιοχές στην Ελλάδα όπου χρησιμοποιούν ακόμη πατόζες. Για όσους δεν τις ξέρουν είναι οι πρόγονοι των σημερινών θεριζοαλωνιστικών μηχανών. Ακόμη υπάρχουν χωριά όπως η Κύμη που συνεχίζουν οι καλλιεργητές να οργώνουν με ζώα και ξύλινα άροτρα!!!

Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο ορεινός όγκος της Ροδόπης είναι αρκετά παραγκωνισμένος από την πολιτεία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ηλεκτρικό ρεύμα σε οικισμούς όπως το Σουμάκ έφτασε την άνοιξη του 2000. Το Κ. Τ. Ε. Λ φτάνει έως τον Κέχρο και δημοτικά διαμερίσματα όπως η Χλόη με 150 οικογένειες δεν μπορούν να μετακινηθούν άμεσα με το λεωφορείο.

Στα δυόμισι χρόνια που παρακολούθησα την κατάσταση του γενετικού υλικού στον ορεινό όγκο έχουν αλλάξει πολλά και μάλιστα ραγδαία. Υβρίδια καλαμποκιού, ντομάτας κ.λ.π λαχανικά που δεν υπήρχαν μέχρι πριν ένα χρόνο τώρα καλλιεργούνται κατά κόρον. Κάθε χρόνο ανεβαίνουν έμποροι με τόνους από πατατόσπορο, έτσι εγκαταλείπονται οι παραδοσιακές ποικιλίες για πιο παραγωγικές ποικιλίες από την Ολλανδία.

Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να παραμείνουν οι άνθρωποι σε ένα παραδοσιακό τρόπο ζωής προκείμενου να σωθούν οι ποικιλίες. Απλώς παραθέτω την υπάρχουσα κατάσταση, και ο καθένας μας ας αναλάβει τις ευθύνες του ...

Θεωρώ ότι είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας ενός χώρου για τη διατήρηση και διάσωση των ντόπιων ποικιλιών της περιοχής, πριν να είναι πολύ αργά για όλον αυτό τον ανεκτίμητο πλούτο.