Το κάλεσμα της ειρηνικής διατροφής

Η πνιγμένη κραυγή του πόνου της αισθανόμενης ζωής που δόλια δολοφονείται σε εγκαταστάσεις του αίσχους (σφαγεία) μπορεί να μη φτάνει στ’ αυτιά μας, αφήνει όμως πάντα ένα μόνιμο απόηχο που σαν βουητό διαταράσσει την ηθική χειμερία νάρκη και προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ναι, τώρα φαίνεται καθαρά ότι αυτό το κάτι είναι η ίδια η αξία της ζωής, η οποία απαξιώνεται με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής. Μια κολοσσιαία εκστρατεία λεηλασίας της ζωής (των ζώων) έχει μετατρέψει τον πλανήτη (της ζωής) σε ένα απέραντο κολαστήριο. Η προφανής, συνετή επιλογή της ειρηνικής διατροφής αποσιωπάται και αποκλείεται. Η πιο βασική βιολογική μας ανάγκη, η τροφή, αλώθηκε για να μας παρεκκλίνει στο ξένο ρόλο της καταπίεσης των ζώων: σε απερίσκεπτα πιόνια μιας κλιμακούμενης λεηλασίας η οποία τελικά στηρίζει και την δική μας καταπίεση.

Όμως η  αλήθεια του σώματος μας αλλά και ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας, δεν συμβιβάζονται. Ούτε στιγμή δεν παύουν να μας καλούν να επιστρέψουμε στην ουσία της ύπαρξής μας: σε μια ζωή συμφιλίωσης, σύνδεσης, και ειρήνης με τον κόσμο μας και τα πλάσματά του.

Η ανάγκη ειρηνοποίησης είναι άμεση για να πάψουμε να ζούμε πλημμυρισμένοι στο αίμα των αθώων. Το κάλεσμα της συγκυρίας είναι να γίνουμε ειρηνοποιοί αγκαλιάζοντας μια διατροφή που τερματίζει την καταδίκη των ζώων. Με την ειρηνική διατροφή ανοίγουμε μια λυτρωτική προοπτική στην οποία όχι απλά επιβιώνουμε διατροφικά αλλά θριαμβεύουμε σε κάθε επίπεδο. Ακόμα πιο σημαντικά όμως, αποκαθιστούμε την κουλτούρα της ζωής και της ειρήνης που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος μας. Και οι ζωές που βρίσκουν καταφύγιο στη ζωή μας, θα μας ευγνωμονούν για πάντα.