Το μόνο χρέος είναι προς τη ζωή!

Μας χρεοκοπούν γιατί ακολουθώντας τις επιταγές τους συστήματός τους αδιαφορήσαμε για το πραγματικό μας χρέος: το χρέος προς την ζωή.

Παγιδευτήκαμε σε ένα σύστημα, το οποίο δραστηριοποιείται στο μέγιστο σκάνδαλο και στην μέγιστη ύβρη που έχει ποτέ υπάρξει στον πλανήτη της ζωής: την μετατροπή της Γης σε έναν πλανήτη του θανάτου και σε ένα απέραντο κολαστήριο μανιώδους και ιλιγγιώδους καταστροφής της ζωής.

Μέσα στις λίγες, τελευταίες δεκαετίες το σύστημα της καταπίεσης μετάλλαξε μαζικά το ανθρώπινο είδος σε δυνάστη των ζώων, στρέφοντάς το στην φανατική και μαζική δίωξη άλλων ανυπεράσπιστων όντων.

Ο κόσμος κατρακύλησε σε μια παρακμιακή κατάσταση «λύσσας για σάρκα και ζωικά προϊόντα», όπου πλέον όποιο ζώο μπορεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να «εμπορευματοποιηθεί» και να βγει στην «αγορά», γίνεται το επίκεντρο μιας γιγαντιαίας εκστρατείας ανελέητης δίωξής του.

Έτσι η Δύση θα τρωει αυθαίρετα κάποια ζώα (κότες, πρόβατα, αγελάδες, χοίρους, κλπ) και θα κατηγορεί την Ανατολή που επίσης τρωει αυθαίρετα κάποια άλλα ζώα (σκυλιά, γάτες, κλπ) και το ανάποδο.

Ενώ με μια χαρακτηριστική εθελοτυφλία καμία εκ των δυο πλευρών δεν αναρωτιέται γιατί σε πρώτη φάση εκμεταλλευόμαστε και τρωμε τα ζώα. Και γιατί γενικά καλύπτουμε τις ανάγκες μας (ντυνόμαστε, διασκεδάζουμε και πειραματιζόμαστε με ζώα) ενώ είναι δυνατόν (αλλά και από κάθε άποψη λυτρωτικό) να τις καλύψουμε με άλλους τρόπους.

Είναι φανερό ότι το σύστημα επέλεξε ως προσφορότερο σχέδιο της υποδούλωσής μας την διατροφή, στην οποία μας επιφυλάσσεται ο ρόλος του καταπιεστή των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη.

Για να αποδεχθεί η κοινωνία την απόλυτα κακόβουλη αντίληψη και πρακτική της καταπίεσης έπρεπε να επινοηθεί ένα πρόσχημα και ένας αποδέκτης της. Το βολικό πρόσχημα βρέθηκε στην κάλυψη δήθεν της ανάγκης της τροφής. Και στη συνέχεια ο αποδέκτης βρέθηκε στο πρόσωπο των μη ανθρώπινων ζώων τα οποία ήδη βίωναν την πρωτοφανή απαξίωση της ζωής τους από την εποχή της «εξημέρωσής» τους. Έτσι η εξαπάτηση του ανθρώπου και η αποδοχή της δικής του καταπίεσης, περνάει με την μετακύληση της καταπίεσης που ο ίδιος δέχεται στα ζώα. Αυτή η μετακύληση είναι η βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώνεται η καταπίεση και να συντηρείται και στον πλέον καταπιεζόμενο άνθρωπο η αυταπάτη ότι είναι κι αυτός κυρίαρχος και αφέντης.

Έχοντας εγκλωβιστεί σε ένα τέτοιο σχέδιο δεν αναρωτιόμαστε γιατί τάχουμε βάλει με τα ζώα και γιατί ξεσπάμε σ’ αυτά. Έτσι κατρακυλάμε ολοταχώς σε μια μοιραία διατροφική χρεοκοπία. Έχουμε φτάσει στο απόλυτο τραγικό σημείο όπου από τα 7 δις των ανθρώπων του πλανήτη, το 1 δις να πεινάει, περισσότεροι από 1 δις να είναι παχύσαρκοι, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία να τρέφεται με αυτό που το σύστημα σερβίρει ως τροφή: επεξεργασμένη, μεταλλαγμένη, τοξικά φορτωμένη ύλη - υποκατάστατο τροφής. Ελάχιστοι πλέον τρωνε πραγματική τροφή και ένα μικρό ποσοστό κάνει διατροφή συμβατή με την φυσιολογία του ανθρώπινου είδους.

Όπως το χρήμα μέσω της τοκογλυφίας έχει γίνει όπλο ελέγχου και υποδούλωσής μας, έτσι και διατροφή μέσω της καταπίεσης των ζώων, έχει γίνει το εργαλείο και της δικής μας καταπίεσης και του ελέγχου πάνω στην ίδια μας την ζωή, στην σκέψη και στην συνείδηση.

Αλλά αυτή η διατροφική χρεοκοπία, δεν θίγεται και δεν συζητιέται, και έχει αφεθεί να πλημμυρίσει την κοινωνία και να είναι παντού, και ταυτόχρονα να είναι αθέατη και να δηλητηριάζει τον κόσμο μας. Και όντας αθέατη αλλά και αδιάκοπη, είναι η ρίζα του κακού και οδηγεί σε όλες τις άλλες χρεοκοπίες, αφού λειτουργεί στο απόλυτα βασικό επίπεδο του να απαξιώνει γενικά την ζωή και να την θεωρεί αναλώσιμη.

Κάθε στιγμή που συνεχίζεται αυτή η μακάβρια πορεία, κατά την οποία αφαιρείται ζωή χωρίς κανένα λόγο (κάθε δευτερόλεπτο θανατώνονται χιλιάδες μη ανθρώπινα ζώα), παρά μόνο με το διάτρητο και θλιβερό άλλοθι της «κάλυψης των αναγκών μας», είναι η συνεχής επιβράβευση της αδικίας και της καταπίεσης και μια τραγική χρεοκοπία του δικαίου, της ανθρωπιάς, και κάθε αξίας για μια αξιοπρεπή ζωή.

Είναι μάταιο μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό να προσμένουμε από τους δήθεν ειδικούς να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα, και ιδιαίτερα αυτό της οικονομικής χρεοκοπίας, την στιγμή που αυτή συνδέεται με την γενικευμένη χρεοκοπία στο επίπεδο των αξιών.

Γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο καθένας από μας είναι ο ειδικός και ο μόνος που μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Έχουμε την δύναμη και η δύναμη αυτή είναι το χρέος προς την ζωή που όταν συνειδητοποιηθεί, ξυπνάει μέσα μας μια πρωτοφανή αίσθηση. Είναι αυτή η συγκλονιστική αίσθηση μιας ακάθεκτης δύναμης που αρχικά μας απελευθερώνει από τον παρασιτισμό του να ζούμε σε βάρος των άλλων αισθανόμενων (κατά κύριο λόγο των μη ανθρώπινων ζώων) και στην πορεία μας αιφνιδιάζει ακόμα πιο ευχάριστα δείχνοντάς μας ότι μπορούμε να θριαμβεύσουμε από κάθε άποψη.

Όταν η συνείδησή μας εμπνευστεί από την αρχή της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism), τότε γινόμαστε μέρος του πιο θεμελιώδους κινήματος της συγκυρίας που ζούμε και που δεν είναι άλλο από το κίνημα να αποκαταστήσουμε την αξία της ζωής και να αντιμετωπίσουμε και πάλι την ζωή ως ζωή.

Ξαφνικά η πραγματική έννοια της χρεοκοπίας αποκαλύπτεται μπροστά μας: είναι η κάθε στιγμή που απαξιώνεται και αφαιρείται μια ζωή χωρίς λόγο.

Και τότε πλέον κατανοούμε ότι το μόνο χρέος που πρέπει να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε είναι το χρέος προς τη ζωή.