Πασχαλινή έξοδος
Η ευκαιρία για οριστική έξοδο από όλο αυτό το φιάσκο της καταπίεσης είναι πάντα εδώ.
Όμως σε περιόδους γιορτών όπως η τωρινή, όπου με το πρόσχημα του «εθίμου» και της «παράδοσης» στήνεται για μια ακόμη φορά το σκηνικό του τελετουργικού πανηγυρισμού της καταπίεσης των ζώων, η έξοδος από ένα τέτοιο παραλογισμό πέρα από κορυφαία ανατρεπτική πράξη (η πιο αληθινά επαναστατική πράξη ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης) αποκτά και έντονα συμβολικό χαρακτήρα.
Σαν να μην τρέχει τίποτα και σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, το αναχρονιστικό σκηνικό που θέλει να μας πάει ακόμη πιο κάτω και να μας αποτελειώσει συνειδησιακά, θα επιχειρήσει απτόητο και χωρίς αιδώ να μολύνει και πάλι συναισθηματικά και νοητικά μικρούς και μεγάλους και να ενισχύσει την ήδη ακραία αδιαφορία και απάθεια για την ζωή των άλλων αισθανόμενων όντων.
Το απαρατήρητο, καθημερινό έγκλημα των σχεδόν 400 εκατομμυρίων ζώων τα οποία οδηγούνται σε ένα βάρβαρο τέλος για να γίνει η σάρκα τους «τροφή» ενός είδους που στο σκοτεινό λαβύρινθο που έχει φυλακιστεί θεωρεί ότι είναι «σαρκοφάγο», είναι η βάση και αυτό που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο σε έναν κατήφορο με ολοένα και πιο ακραίες πράξεις «εθνικισμού» του ανθρώπινου έθνους προς τα άλλα είδη.
Έτσι έχουμε καταλήξει σε καρικατούρες γιορτών όπου με τελετουργικό τρόπο πανηγυρίζεται η καταπίεση των ζώων (και γενικά η καταπίεση) με μανιώδεις εξάρσεις των γενοκτονιών συγκεκριμένων ειδών τα οποία αυθαίρετα έχουν συνδεθεί με αυτές τις μακάβριες τελετές.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των γιορτών είναι η παραδειγματική διαπόμπευση του «αντιπάλου έθνους» των ζώων, αφού το έγκλημα της καταπίεσης συμπληρώνεται με την ωμή ταπείνωση και τον εξευτελισμό των ζώων (συνήθως με τελετουργική σφαγή, σούβλισμα, κλπ).
Λίγο πριν το τέλος - Φωτογραφία του Tommaso Ausili
Τώρα που για μια ακόμη φορά το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) επιχειρεί να ξεδιπλώσει μπροστά σου αυτό το ολέθριο και μακάβριο σκηνικό, έχεις την μοναδική ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν κατευθύνεσαι από αυτό το σύστημα που απαξιώνει και εκμηδενίζει την ζωή.
Τώρα που ακούς γύρω σου να μιλούν για σούβλες και «αντεριές», ίσως νοιώσεις ότι ποτέ δεν ήσουν μέρος αυτού του μαζικού προτύπου και ότι ανακατεύεσαι στο άκουσμα και μόνο αυτών των λέξεων.
Τώρα που βλέπεις τους γύρω σου να συνωστίζονται για να συμμετάσχουν σε ένα τυπικό ηθικής και συνειδησιακής αδρανοποίησης, να γυρνούν τα μαγαζιά, να ψάχνουν απεγνωσμένα και να διαλέγουν θάνατο, περιεργαζόμενοι σχολαστικά τα πτώματα των σφαγιασμένων ζώων και ρωτώντας αν είναι φρέσκα (πόσο οξύμωρο είναι αυτό), ίσως νοιώσεις αηδία αλλά και πόσο κακό και μάταιο είναι όλο αυτό που επιβάλουμε στα άλλα αισθανόμενα πλάσματα.
Τώρα ίσως αναγνωρίσεις καθαρά μέσα σου ότι δεν επιθυμείς πλέον να εκτεθείς στο μακάβριο θέαμα και στη τσίκνα του θανάτου και ούτε θες να εκθέσεις και τα παιδιά σου. Δεν επιθυμείς να συμμετάσχετε σε ένα γεύμα που θυμίζει νεκροτομή και νεκροψία, δεν θες συνεχίσεις τον εκφυλισμό του σώματός σου σε πτωματοφάγο, και ούτε θες να ξαναβάλεις μέσα σου την δυστυχία και τον θάνατο άλλων όντων.
Γιατί τώρα ίσως βλέπεις καθαρά ότι είσαι κι εσύ ένα αρνί στα σχέδια αυτών που σε δυναστεύουν. Ένα αρνί που δεν υπολογίζουν την ζωή του, όπως ακριβώς ωθούν κι εσένα να μην υπολογίζεις την ζωή του αρνιού και των άλλων μη ανθρώπινων ζώων προκειμένου να ικανοποιήσεις ιδιοτελείς και εγωιστικές επιθυμίες.
Γιατί τώρα που οι ζωές μας γίνονται βορά στις μπίζνες των τοκογλύφων, έχει φανεί καθαρά ότι θεωρούμαστε κι εμείς ως «κρέας», «μπριζόλες», «παϊδάκια» και «φιλέτα» και «σφαγιαζόμαστε» προκειμένου να ικανοποιηθεί η επιθυμία για «σάρκα» της ελίτ που κατευθύνει το ΣτΚ. Μια ελίτ που απροκάλυπτα θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από εμάς και μας καταπιέζει με τον ίδιο ανελέητο τρόπο και εκμηδενίζει τις ζωές μας, όπως μας επιβάλει να κάνουμε κι εμείς στα ζώα (όχι για να καλύψουμε την ανάγκη της τροφής ή όποια άλλη ανάγκη αλλά για να εξοικειωνόμαστε και να ανεχόμαστε την καταπίεση).
Όμως αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι ένας εφιάλτης, μια παρένθεση προορισμένη να κλείσει. Και όσο και αν είναι το κυρίαρχο ρεύμα και ο κυρίαρχος τρόπος ζωής, δεν είναι αυτό που πραγματικά είναι και σημαίνει άνθρωπος, αφού ο μέσος άνθρωπος δεν κερδίζει τίποτα με το να συμμετέχει και να μετακυλύει την καταπίεση προς οποιονδήποτε άλλον είναι πιο αδύναμος και ανυπεράσπιστος από αυτόν μέσα στην δομή του ΣτΚ.
Γιατί ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και μπορεί να υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ευρύτερο οικοσύστημα της αισθανόμενης ζωής μόνο ως ενσάρκωση του υψηλού, του συμπονετικού, του αλτρουιστικού και του αλληλέγγυου, και οτιδήποτε άλλο προσπαθούν να μας πείσουν και να μας χειραγωγήσουν είναι σκόπιμη πλάνη.
Έξω από αυτήν την πλάνη θα δούμε ότι όταν πάψουμε να μπλοκάρουμε τις ζωές των άλλων, ξεμπλοκάρεται και η δική μας ζωή, και ότι η τρέχουσα καταπιεστική δομή δεν είναι μονόδρομος.
Γι αυτό και η έξοδος είναι επιβεβλημένη και είναι αυτή που θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα και θα κάνει το θαύμα για όσους πιστεύουν σε θαύματα.
Είναι ουσιαστικά η έξοδος από την άγνοια, την υποταγή, και την συμμόρφωση, τον αυτόματο δηλαδή κομφορμισμό στο τρέχον ανήθικο σύστημα και στην διχαστική και αντιδραστική του ιδεολογία της καταπίεσης.
Είναι η έξοδος από τον περιοριστικό ρόλο που αυτό μας επιφυλάσσει και η μεταμόρφωση μας σε φορείς περιεκτικής δικαιοσύνης όπως αυτή εκφράζεται και γίνεται πράξη από την φιλοσοφία του veganism.
Έτσι με το να γίνεις vegan αποδεικνύεις έμπρακτα ότι δεν είσαι πλέον θύμα του ΣτΚ και των διχαστικών αντιλήψεων του, δεν χαραμίζεις την ζωή σου για να στηρίξεις αντιδραστικές ιδέες και την κουλτούρα του θανάτου και ούτε χαραμίζεις και τις ζωές των άλλων.
Και τελικά με αυτήν την έξοδό σου αναδεικνύεις το πιο σημαντικό μήνυμα: ότι όλο αυτό το «πανισχυρό» οικοδόμημα της καταπίεσης που δυναστεύει ανθρώπους και ζώα, πέρα από μάταιο και αδικαιολόγητο, δεν είναι παρά ένας χάρτινος πύργος που καταρρέει από την στιγμή που παύεις να είσαι μέρος του.
