Ολοκληρωτικό καθεστώς

Είναι η πιο στυγνή δικτατορία στο πρόσωπο της Γης, αφού υπάρχει αδιάκοπα εδώ και 10 χιλιάδες χρόνια και όχι μόνο παραμένει ακλόνητη, αλλά συνεχώς διευρύνεται και εδραιώνεται. Είναι ένα καθεστώς που επιβλήθηκε για να επιδοθεί στην πιο μεθοδευμένη γενοκτονία που υπήρξε ποτέ, τα θύματα της οποίας είναι τρισεκατομμύρια μόνο τις τελευταίες δεκαετίες και ο τρόμος, η βία και οι φρικαλεότητες που διέπραξε και εξακολουθεί να διαπράττει είναι ασύλληπτα για το μυαλό.

Είναι επίσης μια δικτατορία που ο καθένας ανεμπόδιστα όχι μόνο μπορεί να την επιβάλει όποτε θέλει αλλά και ενθαρρύνεται συνεχώς να το κάνει. Και δυστυχώς το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη ή αναστολές, αφού αυτή η δικτατορία κρίνεται αναγκαία και «εθνικής» σημασίας για το «έθνος» που την διαπράττει.

Πρόκειται για την δικτατορία που αυθαίρετα έχει επιβάλλει το «έθνος» των ανθρώπων ενάντια στα «έθνη» των μη ανθρώπινων ζώων και την οποία προασπίζεται κυριολεκτικά με τα δόντια.

Είναι ένα ιδιόμορφο καθεστώς που με την αυταρχική εγκαθίδρυσή του άλλαξε άρδην τα μέχρι τότε δεδομένα του οικοσυστήματος της Γης, εισάγοντας κάτι εντελώς ξένο σε αυτό. Σε έναν πλανήτη της ζωής ο οποίος έχει ως βασικό του νόμο την ελευθερία για όλα τα πλάσματα, το «έθνος» των ανθρώπων εισάγει με την «εξημέρωση» των ζώων το μοντέλο του ολοκληρωτισμού, δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο της ζωής, την ανελευθερία και τον εξουσιασμό.

Ο πλανήτης της ελευθερίας και των μέχρι τότε ελευθέρων όντων βυθίζεται στον δεσποτισμό του συστήματος της καταπίεσης ο οποίος πνίγει την ατομική βούληση και έτσι η ζωή γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις αυτού του καθεστώτος. Ένα πρώιμο γκούλακ (φυλακή, στρατόπεδο συγκέντρωσης) μόλις έχει ξεκινήσει, για να εφαρμόζει την καταπίεση από την οποία προκύπτουν τα προνόμια για την εκάστοτε κυρίαρχη, καταπιεστική ομάδα.

Όμως αυτή η ανατροπή και η ανωμαλία στο οικοσύστημα, έμελλε να επηρεάσει δραματικά τις εξελίξεις και να έχει συγκλονιστικές συνέπειες για την μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας, τις οποίες το «έθνος» των ανθρώπων δυστυχώς δεν μπόρεσε να προβλέψει, ούτε επίσης και το ανεξέλεγκτο κακό που αυτή θα δημιουργούσε.

Γιατί η απελευθέρωση ενός τέτοιου ολοκληρωτικού συστήματος στο οικοσύστημα, ισοδυναμούσε με την απελευθέρωση μιας σπίθας που επρόκειτο να γίνει η μεγάλη και άγρια πυρκαγιά που θα κυρίευε τον πλανήτη, αφού το σύστημα της καταπίεσης πέρασε άμεσα και γρήγορα από το «έθνος» των μη ανθρώπινων ζώων στο «έθνος» των ανθρώπων και έγινε ο κανόνας πάνω στη Γη.

Αναμφίβολα το μαύρο κεφάλαιο της υποδούλωσης των ζώων ανοίγει και το μαύρο κεφάλαιο της  υποδούλωσης του ανθρώπου κάτω από ένα ολοκληρωτικό σύστημα καταπίεσης (ΣτΚ) το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι η ανθρωπότητα όλο αυτό το διάστημα (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) δεν έχει γνωρίσει την πραγματική ελευθερία, αφού βρίσκεται συνεχώς υπό τον ζυγό ολοκληρωτικών καθεστώτων με διαφορετικές μορφές, από τα πιο απροκάλυπτα μέχρι τα πιο συγκαλυμμένα. (Πέρα από τις «κλασικές» δικτατορίες σε πολλές χώρες του κόσμου (ιδιαίτερα της Ασίας και της Αφρικής), η πιο μεταμφιεσμένη μορφή ολοκληρωτισμού σήμερα είναι το σύστημα της νέας τάξης.)

Αυτή η κατάσταση μας έχει συνοδέψει από την αρχή του λεγόμενου πολιτισμού (Το διάστημα των τελευταίων 10 χιλιάδων ετών από την ανακάλυψη της γεωργίας) και ουσιαστικά έχουμε εκπαιδευτεί και εθιστεί σε αυτήν, αγνοώντας την αίσθηση και την εμπειρία  του πως είναι η ζωή σε συνθήκες ελευθερίας και μη εξουσίας. Και αφού έχουμε στερηθεί την ελευθερία για τόσο μεγάλο διάστημα, και είναι αδύνατο να ξέρουμε πως είναι και τι σημαίνει, δεν την θέλουμε και για όλα τα άλλα πλάσματα που τους έτυχε να συνυπάρχουν μαζί μας.

Είμαστε εμποτισμένοι από την κουλτούρα της καταπίεσης, της ανελευθερίας και του εξουσιασμού και αυτό μας μετατρέπει πολύ εύκολα, όπως αποδεικνύεται, σε δυνάστη του οποιουδήποτε άλλου.  

Παρόλα αυτά το ένστικτο της ελευθερίας δεν έχει εντελώς σβήσει μέσα μας και ούτε μπορεί να σβήσει, γι αυτό και η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από αγώνες ενάντια σε κατακτητές, ολοκληρωτικά καθεστώτα και δικτατορίες, με στόχο την πολυπόθητη ελευθερία.

Όμως ενώ παλεύουμε ενάντια στις δικτατορίες των ανθρώπων, ταυτόχρονα υπεραμυνόμαστε της δικτατορίας προς τα ζώα  και επιμένουμε λυσσαλέα και με ολοένα και πιο ολοκληρωτικό τρόπο να την διατηρήσουμε. Δεν μπορούμε να δούμε ότι αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος και ότι αυτή συνεχώς τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο του ολοκληρωτισμού και ότι για όσο καιρό θα διατηρούμε τα ζώα σε αυτό το καθεστώς, δεν θα ξεφύγουμε και οι ίδιοι από αυτό.

Οι δύο ολοκληρωτισμοί είναι συνυφασμένοι και αλληλένδετοι, και αυτός των ζώων ουσιαστικά υπάρχει για να τροφοδοτεί με λάδι την φωτιά αυτού των ανθρώπων. Και ο λόγος που όλοι οι μέχρι τώρα αγώνες για ελευθερία απέτυχαν είναι ότι το ζήτημα ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε συνολικά αλλά με τον διχαστικό τρόπο που επέβαλε ο ανθρωποκεντρισμός (ακόμη ένα κατάλοιπο του ολοκληρωτισμού).

Έτσι η ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα να κατρακυλάει στον πιο σκοτεινό ολοκληρωτισμό που έχει υπάρξει ποτέ και για τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο για τα μη ανθρώπινα ζώα, αυτόν της νέας τάξης.

Και το ερώτημα είναι:

Πότε θα λήξει αυτό το ολοκληρωτικό καθεστώς προς τα ζώα, η αθλιότητα της κατοχής και εκμετάλλευσής τους και η αντιδραστική ιδεολογία της καταπίεσης;

Πότε θα λήξει όλο αυτό το αυταρχικό φιάσκο με την εικόνα ενός φασιστικού, ολοκληρωτικού ανθρώπινου είδους να συντρίβει βάναυσα και με μανία τα ζώα;

Γιατί η κάθε εικόνα ανθρώπου που κυριαρχεί επί των ζώων, από αυτόν που τρωει, φοράει, κυνηγάει, πειραματίζεται, διασκεδάζει ή με όποιο άλλο τρόπο εξασκεί την κυριαρχία του στα ζώα, είναι προκλητική, απαράδεκτη, αποκρουστική. Είναι η ίδια νοσηρή εικόνα ολοκληρωτισμού όπως του στρατιώτη-πιόνι του ιμπεριαλισμού ο οποίος εκτελεί αμάχους, ή του πιλότου-πιόνι ο οποίος σπέρνει τον θάνατο από χιλιόμετρα μακριά. Ή γενικά η εικόνα του οποιουδήποτε που ως όργανο της καταπίεσης την υλοποιεί.

Είναι τελικά η ίδια εικόνα της μάταιης, παράλογης και αδικαιολόγητης βίας και καταπίεσης η οποία μπορεί να δημιουργηθεί και να υπάρξει μόνο μέσα σε ένα σύστημα ολοκληρωτισμού. Είναι η εικόνα του εγκλήματος και της ντροπής που προσβάλει και εξευτελίζει το ανθρώπινο είδος. Είναι η εικόνα που πρέπει άμεσα να ξηλώσουμε και να καταστρέψουμε μια για πάντα.

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια γιατί από ένα σημείο και μετά, πέρα από το απόλυτα τραγικό, καταντάει και γελοίο να χαραμίζονται οι ζωές στον βωμό του ολοκληρωτισμού και της ανούσιας καταπίεσης. Είναι αναγκαίο η δραματική αυτή ανωμαλία να αποσυρθεί, αφού έχει κάνει προ πολλού τον κύκλο της και συντηρείται σαν μια μακάβρια φάρσα, μόνο και μόνο επειδή εμείς την στηρίζουμε. Το ανυπολόγιστο τραύμα που ο ολοκληρωτισμός έχει αφήσει στον πλανήτη πρέπει να τερματιστεί εδώ με το συνολικό ξερίζωμά του ώστε να μη μείνει η παραμικρή ρίζα που θα μπορούσε να τον αναγεννήσει, όπως γίνεται για χιλιετίες τώρα.

Χρειάζεται επειγόντως εκδημοκρατισμός και αυτό σημαίνει ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να κλείσει η μαύρη παρένθεση του ολοκληρωτισμού που στρέφεται ενάντια στα ζώα, αφού αυτό είναι προϋπόθεση και της απελευθέρωσης του ανθρώπου. Επιπλέον σημαίνει την μετάβαση σε μια κατάσταση περιεκτικής δικαιοσύνης, δηλαδή μια ζωή βασισμένη στα ιδανικά του veganism και στις θεμελιώδεις αξίες.

«Αυτόματα» της καταπίεσης σε φονική πορεία

Σκοτάδι πυκνό, λίγο πριν το χάραμα. Το χωριό των φτωχών και ανυποψίαστων ανθρώπων βυθισμένο στον ύπνο. Ξαφνικά η ησυχία της νύχτας διακόπτεται από τους αλαλαγμούς ανθρωπόμορφων τεράτων. Η φρίκη παραμονεύει. Κάποιοι πετιούνται τρομαγμένοι από τον ύπνο με προαίσθημα κακό. Τα παιδιά σε βαθύ ύπνο ακόμα ονειρεύονται. Και τότε, πριν ακόμα συνέλθουν από τον ύπνο, η πόρτα σπάει με τρομερό θόρυβο. Τα ουρλιαχτά των τεράτων είναι δίπλα τους. Το εκκωφαντικό κροτάλισμα από τις ριπές των όπλων τους γεμίζει τον αέρα. Οι γονείς ορμούν απελπισμένα να σώσουν τα παιδιά τους και οι φονικές σφαίρες τους σωριάζουν εκεί μπροστά τους. Τα παιδιά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ. Το όνειρο πάγωσε. Η ζωή πάγωσε.

(Περιγραφή της σφαγής που διαπράχθηκε από αμερικανούς στρατιώτες σε χωριό του Αφγανιστάν, οι οποίοι σκότωσαν εν ψυχρώ και κατόπιν έκαψαν 16 ανθρώπους, εκ των οποίων 9 παιδιά και 3 γυναίκες.)

... Ήρθαν το πρωί φουριόζοι και βίαιοι. Μας ξεχώρισαν και μας άρπαζαν με τη βία και μας στοίβαζαν ασφυκτικά  στα φορτηγά. Μετά από μια εξαντλητική πορεία φτάσαμε σε έναν ψυχρό χώρο με τρομαχτικούς θορύβους. Η ατμόσφαιρα ήταν μακάβρια δυσοίωνη και με έντονη την οσμή του αίματος. Το αίμα όλων μας πάγωσε. Καθώς μας ξεφόρτωσαν είδα στο πλήθος την μητέρα μου. Ήθελε να με πλησιάσει, μα δεν την άφησαν. Φώναζε, αλλά μάταια. Την χτύπησαν και την έσυραν στο κανάλι που δεν έχει επιστροφή. Πέρασε τη πόρτα και δεν την ξαναείδα. Με μανιώδη ταχύτητα περνούσαν όλοι από αυτήν την πόρτα και δεν τους ξαναέβλεπες. Και η οσμή του αίματος γινόταν όλο και πιο έντονη. Άκουγα μόνο τις κραυγές αγωνίας πίσω από την πόρτα και έτρεμα από το φόβο. Ήμουν ένα μωρό και μου έλειπε η μάνα μου... Τα χρήματα αλλάζουν χέρια. Η σακούλα με τα διαμελισμένα κομμάτια από το σώμα του νεαρού ζώου περνάει στα χέρια του αγοραστή. «Αρνάκι του γάλακτος! Είναι φρέσκο, το πρωί το έσφαξαν! Άστο λίγο στο ψυγείο να σιτέψει!»

(Περιγραφή της σφαγής ζώων που ως ρουτίνα διαπράττεται κάθε στιγμή σε όλο τον κόσμο.) 

Ο «στρατιώτης» που δολοφονεί εν ψυχρώ αμάχους, ο «σφαγέας» που σφαγιάζει εν ψυχρώ ανυπεράσπιστα ζώα, ο «πελάτης» που ζητά να καταναλώσει τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των ζώων είναι μόνο μερικά στιγμιότυπα αυτού που θα ονομάζαμε αυτόματο της καταπίεσης, όπου ο άνθρωπος σαν ένα μηχάνημα «εκκινείται» και μετά αυτόματα και χωρίς σκέψη ή συναίσθημα εκτελεί άμεσα ή έμμεσα την καταπίεση, δηλαδή την κάθε είδους αδικία όπως: στέρηση της ελευθερίας, εκμετάλλευση, σωματική και ψυχολογική βία, βασανιστήρια, εγκλήματα και φόνο, προς όποιον μπορεί χωρίς συνέπειες να το κάνει.

Τα παραπάνω στιγμιότυπα δεν είναι θέμα κάποιων ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα, κάποιων που τρελάθηκαν ή οποιασδήποτε άλλης παραπλανητικής ερμηνείας που συνήθως χρησιμοποιείται προκειμένου να κουκουλωθούν περιστατικά κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια. Ούτε επίσης είναι ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους όπως μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται. Με προσεκτικότερη παρατήρηση τα παραπάνω περιστατικά ωμής καταπίεσης προς την ζωή συνδέονται στενότατα, αφού όλα τρέφονται και προέρχονται από έναν γενικευμένο κοινωνικό «αυτοματισμό» στην καταπίεση που έχει επιβληθεί και κυριαρχήσει. Γι αυτό και τα στιγμιότυπα του ανθρώπου-αυτόματου της καταπίεσης κατακλύζουν την καθημερινότητά μας και την επικαιρότητά μας, η οποία έχει εκφυλιστεί στην παρουσίαση αυτών των πολλών διαφορετικών μορφών της, από τις πιο ακραία βίαιες και σοκαριστικές έως τις πιο εκλεπτυσμένες και συγκαλυμμένες.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή κορεσμού με την καταπίεση τόσο των ανθρώπων αλλά κυρίως των ζώων, αφού η έκταση του φαινομένου έχει λάβει την διάσταση μιας εκστρατείας κατά της ζωής και έχει γίνει ρουτίνα στον πλανήτη της ζωής. Μέσα σε έναν κόσμο που παραπαίει και παρακμάζει η καταπίεση έχει εκτοξευθεί στα ύψη και είναι το μόνο πράγμα που «ανθεί και ακμάζει». Η ανθρώπινη και μη ανθρώπινη ζωή αφαιρείται άδικα και χωρίς λόγο και ταυτόχρονα αποθεώνεται το έγκλημα και μηδενίζεται η λογική, το συναίσθημα, και η συνείδηση, μόνο και μόνο για να δικαιωθεί η αντίληψη της καταπίεσης, για να «περάσει το δικό της», δηλαδή η ματαιότητά της.

Αυτός ο κοινωνικός «αυτοματισμός» στην καταπίεση δεν είναι δεδομένος αλλά έγινε εφικτός με την γενίκευση της καταπίεσης των ζώων (τις τελευταίες 6 δεκαετίες) η οποία έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και υποσυνείδητα υποσκάπτει την αξία της ζωής και όλες τις θεμελιώδεις αξίες.

Η αισθανόμενη ζωή είναι το βασικό γνώρισμα του πλανήτη μας και έχει τις ίδιες ιδιότητες και χαρακτηριστικά είτε ανήκει σε άνθρωπο είτε ανήκει σε ζώο. Επομένως όταν αυτό το θεμελιώδες, ίδιο συστατικό αντιμετωπίζεται διαφορετικά όταν απαντάται σε ζώα από ότι όταν απαντάται σε ανθρώπους, τότε ο επικίνδυνος δρόμος της απαξίωσής του είναι διάπλατα ανοιχτός. Αυτό αναλογεί με το να βλέπουμε τον χρυσό άλλοτε ως χρυσό και άλλοτε ως κάτι ευτελές, κάτι που ανεπανόρθωτα τον κάνει να χάσει την λάμψη του και πλήττει την αξία του.

Έτσι με Παβλοφικό προγραμματισμό καταφέρθηκε ακριβώς αυτό και στο σύντομο διάστημα που μεσολάβησε το ανθρώπινο είδος μεταλλάχτηκε για τα μη ανθρώπινα ζώα σε ένα αυτόματο της καταπίεσης. Η ανθρωπότητα ομογενοποιήθηκε να μην βλέπει την καταπίεση των ζώων, ή αν την βλέπει, να μην της δίνει την πρέπουσα σημασία, να την ανέχεται και τελικά να την επιζητεί. Κατά τρόπο ανάλογο με τα φυλακισμένα και εξαρτημένα σκυλιά του Παβλώφ τα οποία «διδάσκονταν» από τον κύριο και κυρίαρχο τους να έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προκειμένου να «επιβραβευθούν» με τροφή, ο άνθρωπος, όμηρος, δέσμιος και εξαρτημένος από ένα σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) «εκπαιδεύεται» να του «τρέχουν τα σάλια» για την καταπίεση των άλλων και για την δήθεν «επιβράβευση» που συνδέεται και συνδυάζεται με αυτήν.

Το τυποποιημένο ανακλαστικό που συνδέεται με την καταπίεση αυθαίρετα προωθήθηκε να κρίνεται πιο σημαντικό από τις αρνητικές συνέπειες της στα άλλα αισθανόμενα όντα και έτσι η ψευδαίσθηση της κατανάλωσης, της ευκολίας, της απόλαυσης, της τροφής, που συνδέθηκε με την καταπίεση έγινε η απόλυτη προτεραιότητα. Ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης ισοπέδωσε και εκμηδένισε την αξία της ζωής και μαζί κάθε αξία, και έτσι σταθερά υπονομεύει κάθε πιθανότητα που θα επέτρεπε την ειρηνική και αειφόρο συνύπαρξη του ανθρώπου με τον περίγυρό του: τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα.

Όμως δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση και την άδικη συμπεριφορά προς τους άλλους. Ακόμα και σε περιπτώσεις πολέμου όπου κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους, οι άνθρωποι έχει παρατηρηθεί ότι δυσκολεύονται τρομερά να αφαιρέσουν την ζωή του «εχθρού». Διαβάζουμε σχετικά στο κεφάλαιο Unnatural Born Killers (Μη γεννημένοι από την φύση τους φονιάδες) του βιβλίου Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows (Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρώμε τους χοίρους και φοράμε τις αγελάδες) της Melanie Joy Ph.D.:

 «Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος στοιχείων που αποδεικνύουν την φαινομενικά φυσική αποστροφή των ανθρώπων για να σκοτώσουν. Μεγάλο μέρος της έρευνας σε αυτόν τον τομέα έχει διεξαχθεί από τον στρατό. Αναλυτές έχουν διαπιστώσει ότι οι στρατιώτες τείνουν σκόπιμα να πυροβολούν πάνω από το κεφάλι του εχθρού, ή να μην πυροβολούν καθόλου.

...

Τα ποσοστά χρήσης των όπλων από τους στρατιώτες στη πρώτη γραμμή ήταν αξιοσημείωτα χαμηλά από τους Ναπολεόντειους πολέμους μέχρι και το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο: ειδικά γι αυτόν ο ιστορικός του αμερικανικού στρατού ταξίαρχος S. L. A. Marshall ανέφερε ότι, κατά τη διάρκεια της μάχης, οι πυροβολισμοί ήταν μόλις 15 με 20 τοις εκατό. Με άλλα λόγια, στους εκατό άνδρες στη μάχη, μόνο 15 με 20 χρησιμοποιούσαν στην πραγματικότητα τα όπλα τους. Και στο Βιετνάμ, για κάθε αντίπαλο στρατιώτη που σκότωναν, ξοδεύονταν περισσότερες από πενήντα χιλιάδες σφαίρες.»

Επίσης δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση προς τα ζώα.

Παρόλα αυτά, το σύγχρονο ΣτΚ βρήκε την λύση που θα εξαπατούσε την κοινή γνώμη: οι άνθρωποι μπορούν να μετατραπούν σε «αυτόματα» της καταπίεσης και να την εφαρμόζουν όταν δεν την βλέπουν ως καταπίεση, όταν αυτή έχει συγκαλυφτεί ως «υπεράσπιση της πατρίδας», ως «επάγγελμα», ως «κάλυψη της ανάγκης της τροφής», ή γενικά ως «κατανάλωση» στην (νεοφιλ)-«ελεύθερη» αγορά του.

Το όχημα για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν η αξιοποίηση στο έπακρο της καταπίεσης των ζώων με την οποία καταφέρθηκε το ακατόρθωτο: το απόλυτο κακό να κυκλοφορεί και να εκλαμβάνεται ως καλό, το έγκλημα να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο και έτσι να φαίνεται σαν κάτι αποδεκτό. Και όταν δεν υπάρχει επίγνωση του εγκλήματος, αυτό γίνεται θεσμός και διαπράττεται ως ρουτίνα.

Γι αυτό από το τέλος του 2^ου Π.Π. το ΣτΚ εξαπέλυσε την πιο μεγάλη σε έκταση και πόρους εκστρατεία στην ιστορία η οποία μετέτρεψε την εκμετάλλευση των ζώων στην πιο «βαριά» βιομηχανία της ανθρωπότητας. Με το ψευδές και πλασματικό πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής κυρίως (αλλά και των άλλων αναγκών όπως ένδυση, επιστήμη, ψυχαγωγία, κλπ), οι κοινωνίες κατακλύζονται συνεχώς με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων.

Μια πρωτοφανής, λυσσαλέα και ολοένα εντεινόμενη εκστρατεία εναντίον των ζώων «φάρμας» βρίσκεται σε εξέλιξη και κατ’ επέκταση όλων των ζώων. Μέσω της καθιέρωσης μιας διατροφής με ζωικά χειραγωγείται με έμμεσο τρόπο η λογική και η συνείδηση των ανθρώπων και δημιουργείται το τέλειο άλλοθι που καμουφλάρει την καταπίεση και την περνάει ως αναγκαίο κακό.

Το πλέον θλιβερό όμως είναι ότι επειδή η εκστρατεία στοχεύει την πιο βασική ανάγκη του ανθρώπου, λειτουργεί ως μια συνεχής προπαγάνδα και ως ένας ανελέητος προγραμματισμός και τελικά ως άλωση της σκέψης: η αποδοχή μιας ξένης διατροφής ισοδυναμεί με την αποδοχή μιας ξένης λογικής. Επίσης, το μήνυμα της εκστρατείας στοχεύει κατευθείαν στην ταυτότητα του ανθρώπου και στην φυσική προδιάθεσή του για συμπόνια, από την οποία καταφέρνει να τον ξεκόψει.

Έτσι ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης γίνεται σταδιακά η νέα «αυθόρμητη» προδιάθεση του ανθρώπου, και στηρίζεται σε πολλαπλούς διχασμούς με πρώτο και βασικότερο τον εσωτερικό διχασμό μεταξύ της φυτοφάγου ανατομίας του και της όψιμης «παμφάγου συνείδησής» του, η οποία θεωρεί τα άλλα είδη άνευ αξίας και αντικείμενα προς κατανάλωση. Από αυτόν τον εσωτερικό διχασμό τρέφεται στη συνέχεια ο εξωτερικός διχασμός προς τους άλλους ανθρώπους και το οικοσύστημα και το τεχνητό χάσμα μεταξύ ανθρώπου και ζώων.

Ο εκφυλισμός σε «αυτόματο» της καταπίεσης έχει συντελεστεί και από εκεί και πέρα οι άνθρωποι είναι εύκολο να εμπλακούν σε τεχνητές καταστάσεις και τεχνητές διαμάχες όπου πρέπει να γίνουν καταπιεστές και βίαιοι. Και έτσι ρίχνονται σε μια αρένα για την μοιραία κοκορομαχία μέχρι θανάτου και γύρω γύρω οι δυνάστες της ανθρωπότητας βλέπουν την μάχη και γελούν.

Μας βλέπουν να τρώμε τις «σάρκες» μας, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες ανθρώπων στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας». Μας βλέπουν να εφαρμόζουμε την καταπίεση στο όνομα του «επαγγέλματος» υπακούοντας τους δικούς τους παρανοϊκούς νόμους και αγνοώντας την φωνή της συνείδησης. Μας βλέπουν να τρώμε τις σάρκες αθώων ζώων, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες εις βάρος τους στο όνομα της «διατροφής» (το 98% από τα 55 δις ζώων – χωρίς να περιλαμβάνονται τα ψάρια - που θανατώνονται κάθε χρόνο από τον άνθρωπο είναι για τροφή). Μας βλέπουν τελικά να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι στην απάτη τους και τρίβουν τα χέρια τους γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας συνωστισμένοι στην αρένα της καταπίεσης που μας έστησαν.

Όμως το ΣτΚ δεν μπορεί να παράγει καταπίεση χωρίς την δική μας μετατροπή σε αυτόματα της καταπίεσης. Και ο αυτοματισμός στην καταπίεση υπάρχει μόνο μέσα σε αυτήν την τεχνητή αρένα. Έξω από αυτήν δεν υπάρχει εχθρός (Ο εχθρός είναι ένα κατασκεύασμα). Έξω από αυτήν δεν υπάρχει καμία ανάγκη για «προϊόντα» που προέρχονται από ζώα (Η δήθεν διατροφή και η κάλυψη οποιασδήποτε άλλης ανάγκης με ζωικά είναι σκόπιμη απάτη και πλάνη). Έξω από την αρένα δεν υπάρχει λόγος για καταπίεση μεταξύ ανθρώπων και από τους ανθρώπους προς τα ζώα.

Γιατί εκεί έξω από αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα η ματαιότητα της συγκυρίας που έχουμε βρεθεί και πόσο εντελώς παράταιρη είναι η αλλοίωση που έχουμε υποστεί με μια εποχή υποτιθέμενης ηθικής εξέλιξης του ανθρώπου αλλά και των εναλλακτικών  επιλογών που υπάρχουν.

Επιπλέον έξω από την αρένα της καταπίεσης μας περιμένει το μεγαλειώδες πεδίο της πραγματικής ζωής και η επανασύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό, η επανασύνδεση με το αισθανόμενο και σκεπτόμενο ον, με την λογική και την φωνή της συνείδησης και η αποκατάστασή μας σε συνειδητούς φορείς της δικαιοσύνης.

Πασχαλινή έξοδος

Η ευκαιρία για οριστική έξοδο από όλο αυτό το φιάσκο της καταπίεσης είναι πάντα εδώ.

Όμως σε περιόδους γιορτών όπως η τωρινή, όπου με το πρόσχημα του «εθίμου» και της «παράδοσης» στήνεται για μια ακόμη φορά το σκηνικό του τελετουργικού πανηγυρισμού της καταπίεσης των ζώων, η έξοδος από ένα τέτοιο παραλογισμό πέρα από κορυφαία ανατρεπτική πράξη (η πιο αληθινά επαναστατική πράξη ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης) αποκτά και έντονα συμβολικό χαρακτήρα.

Σαν να μην τρέχει τίποτα και σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, το αναχρονιστικό σκηνικό που θέλει να μας πάει ακόμη πιο κάτω και να μας αποτελειώσει συνειδησιακά, θα επιχειρήσει απτόητο και χωρίς αιδώ να μολύνει και πάλι συναισθηματικά και νοητικά μικρούς και μεγάλους και να ενισχύσει την ήδη ακραία αδιαφορία και απάθεια για την ζωή των άλλων αισθανόμενων όντων.

Το απαρατήρητο, καθημερινό έγκλημα των σχεδόν 400 εκατομμυρίων ζώων τα οποία οδηγούνται σε ένα βάρβαρο τέλος για να γίνει η σάρκα τους «τροφή» ενός είδους που στο σκοτεινό λαβύρινθο που έχει φυλακιστεί θεωρεί ότι είναι «σαρκοφάγο», είναι η βάση και αυτό που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο σε έναν κατήφορο με ολοένα και πιο ακραίες πράξεις «εθνικισμού» του ανθρώπινου έθνους προς τα άλλα είδη.

Έτσι έχουμε καταλήξει σε καρικατούρες γιορτών όπου με τελετουργικό τρόπο πανηγυρίζεται η καταπίεση των ζώων (και γενικά η καταπίεση) με μανιώδεις εξάρσεις των γενοκτονιών συγκεκριμένων ειδών τα οποία αυθαίρετα έχουν συνδεθεί με αυτές τις μακάβριες τελετές.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των γιορτών είναι η παραδειγματική διαπόμπευση του «αντιπάλου έθνους» των ζώων, αφού το έγκλημα της καταπίεσης συμπληρώνεται με την ωμή ταπείνωση και τον εξευτελισμό των ζώων (συνήθως με τελετουργική σφαγή, σούβλισμα, κλπ).

Λίγο πριν το τέλος - Φωτογραφία του Tommaso Ausili

Τώρα που για μια ακόμη φορά το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) επιχειρεί να ξεδιπλώσει μπροστά σου αυτό το ολέθριο και μακάβριο σκηνικό, έχεις την μοναδική ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν κατευθύνεσαι από αυτό το σύστημα που απαξιώνει και εκμηδενίζει την ζωή.

Τώρα που ακούς γύρω σου να μιλούν για σούβλες και «αντεριές», ίσως νοιώσεις ότι ποτέ δεν ήσουν μέρος αυτού του μαζικού προτύπου και ότι ανακατεύεσαι στο άκουσμα και μόνο αυτών των λέξεων.

Τώρα που βλέπεις τους γύρω σου να συνωστίζονται για να συμμετάσχουν σε ένα τυπικό ηθικής και συνειδησιακής αδρανοποίησης, να γυρνούν τα μαγαζιά, να ψάχνουν απεγνωσμένα και να διαλέγουν θάνατο, περιεργαζόμενοι σχολαστικά τα πτώματα των σφαγιασμένων ζώων και ρωτώντας αν είναι φρέσκα (πόσο οξύμωρο είναι αυτό), ίσως νοιώσεις αηδία αλλά και πόσο κακό και μάταιο είναι όλο αυτό που επιβάλουμε στα άλλα αισθανόμενα πλάσματα.

Τώρα ίσως αναγνωρίσεις καθαρά μέσα σου ότι δεν επιθυμείς πλέον να εκτεθείς στο μακάβριο θέαμα και στη τσίκνα του θανάτου και ούτε θες να εκθέσεις και τα παιδιά σου. Δεν επιθυμείς να συμμετάσχετε σε ένα γεύμα που θυμίζει νεκροτομή και νεκροψία, δεν θες συνεχίσεις τον εκφυλισμό του σώματός σου σε πτωματοφάγο, και ούτε θες να ξαναβάλεις μέσα σου την δυστυχία και τον θάνατο άλλων όντων.

Γιατί τώρα ίσως βλέπεις καθαρά ότι είσαι κι εσύ ένα αρνί στα σχέδια αυτών που σε δυναστεύουν. Ένα αρνί που δεν υπολογίζουν την ζωή του, όπως ακριβώς ωθούν κι εσένα να μην υπολογίζεις την ζωή του αρνιού και των άλλων μη ανθρώπινων ζώων προκειμένου να ικανοποιήσεις ιδιοτελείς και εγωιστικές επιθυμίες.

Γιατί τώρα που οι ζωές μας γίνονται βορά στις μπίζνες των τοκογλύφων, έχει φανεί καθαρά ότι θεωρούμαστε κι εμείς ως «κρέας», «μπριζόλες», «παϊδάκια» και «φιλέτα» και «σφαγιαζόμαστε» προκειμένου να ικανοποιηθεί η επιθυμία για «σάρκα» της ελίτ που κατευθύνει το ΣτΚ. Μια ελίτ που απροκάλυπτα θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από εμάς και μας καταπιέζει με τον ίδιο ανελέητο τρόπο και εκμηδενίζει τις ζωές μας, όπως μας επιβάλει να κάνουμε κι εμείς στα ζώα (όχι για να καλύψουμε την ανάγκη της τροφής ή όποια άλλη ανάγκη αλλά για να εξοικειωνόμαστε και να ανεχόμαστε την καταπίεση).

Όμως αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι ένας εφιάλτης, μια παρένθεση προορισμένη να κλείσει. Και όσο και αν είναι το κυρίαρχο ρεύμα και ο κυρίαρχος τρόπος ζωής, δεν είναι αυτό που πραγματικά είναι και σημαίνει άνθρωπος, αφού ο μέσος άνθρωπος δεν κερδίζει τίποτα με το να συμμετέχει και να μετακυλύει την καταπίεση προς οποιονδήποτε άλλον είναι πιο αδύναμος και ανυπεράσπιστος από αυτόν μέσα στην δομή του ΣτΚ.

Γιατί ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και μπορεί να υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ευρύτερο οικοσύστημα της αισθανόμενης ζωής μόνο ως ενσάρκωση του υψηλού, του συμπονετικού, του αλτρουιστικού και του αλληλέγγυου, και οτιδήποτε άλλο προσπαθούν να μας πείσουν και να μας χειραγωγήσουν είναι σκόπιμη πλάνη.

Έξω από αυτήν την πλάνη θα δούμε ότι όταν πάψουμε να μπλοκάρουμε τις ζωές των άλλων, ξεμπλοκάρεται και η δική μας ζωή, και ότι η τρέχουσα καταπιεστική δομή δεν είναι μονόδρομος.

Γι αυτό και η έξοδος είναι επιβεβλημένη και είναι αυτή που θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα και θα κάνει το θαύμα για όσους πιστεύουν σε θαύματα.

Είναι ουσιαστικά η έξοδος από την άγνοια, την υποταγή, και την συμμόρφωση, τον αυτόματο δηλαδή κομφορμισμό στο τρέχον ανήθικο σύστημα και στην διχαστική και αντιδραστική του ιδεολογία της καταπίεσης.

Είναι η έξοδος από τον περιοριστικό ρόλο που αυτό μας επιφυλάσσει και η μεταμόρφωση μας σε φορείς περιεκτικής δικαιοσύνης όπως αυτή εκφράζεται και γίνεται πράξη από την φιλοσοφία του veganism.

Έτσι με το να γίνεις vegan αποδεικνύεις έμπρακτα ότι δεν είσαι πλέον θύμα του ΣτΚ και των διχαστικών αντιλήψεων του, δεν χαραμίζεις την ζωή σου για να στηρίξεις αντιδραστικές ιδέες και την κουλτούρα του θανάτου και ούτε χαραμίζεις και τις ζωές των άλλων.

Και τελικά με αυτήν την έξοδό σου αναδεικνύεις το πιο σημαντικό μήνυμα: ότι όλο αυτό το «πανισχυρό» οικοδόμημα της καταπίεσης που δυναστεύει ανθρώπους και ζώα, πέρα από μάταιο και αδικαιολόγητο,  δεν είναι παρά ένας χάρτινος πύργος που καταρρέει από την στιγμή που παύεις να είσαι μέρος του.

Η ιδεολογία του Καρνισμού

Η Δρ Melanie Joy, ψυχολόγος - απόφοιτος του Χάρβαρντ, είναι καθηγήτρια ψυχολογίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη, και έχει γράψει το βιβλίο «Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρωμε τους χοίρους, και φοράμε τις αγελάδες: Μια εισαγωγή στον καρνισμό» (Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows: An Introduction to Carnism), όπου αναλύει τον καρνισμό (carnism), δηλαδή την ψυχολογία της κατανάλωσης κρέατος.

Η ανάλυση της Melanie Joy είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αποκαλύπτει ότι η δήθεν ουδέτερη και ξεκομμένη πράξη της κατανάλωσης σάρκας είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης: της ιδεολογίας του Καρνισμού

Η κατανάλωση κρέατος είναι μια αθέατη ιδεολογική θέση και όχι απλά μια διατροφή και σύμφωνα με την Δρ Joy όσοι τρωνε κρέας είναι λάθος να αποκαλούνται κρεατοφάγοι αφού αυτή η λέξη περιγράφει φυσιολογία και ο άνθρωπος έχει φυσιολογία φυτοφάγου πλάσματος. Η κατάλληλη λέξη είναι καρνιστές γιατί η κατανάλωση σάρκας (και των υπόλοιπων ζωικών) γίνεται όχι επειδή είναι αναγκαία αλλά από επιλογή.

Επίσης επεκτείνοντας την συλλογιστική της, αναφέρει ότι ολόκληρο το τρέχον σύστημα είναι καρνιστικό και φιλτράρει τα πάντα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό αυτής της ιδεολογίας. Για παράδειγμα η ιστορία που διδασκόμαστε είναι καρνιστική και όχι η αντικειμενική ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Η μακρά έρευνά της, λόγω διδακτορικού στο συγκεκριμένο θέμα, της έχει αποκαλύψει ότι οι άνθρωποι καταλήγουν τελικά να τρωνε σάρκα επειδή «έτσι είναι τα πράγματα».

Γι αυτήν την δήλωση και γι αυτό το κλισέ που έρχεται να τερματίσει κάθε διάλογο και σκέψη (Thought-terminating cliché) λεει σχετικά στο Κεφάλαιο 2 του βιβλίου της:

«Αφιερώστε λίγο χρόνο για να εξετάσετε αυτή την δήλωση. Πραγματικά σκεφτείτε το. Στέλνουμε ένα είδος στο χασάπη και δίνουμε την αγάπη και την καλοσύνη μας σε ένα άλλο προφανώς για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί «έτσι είναι τα πράγματα».

Όταν οι στάσεις και οι συμπεριφορές μας απέναντι στα ζώα είναι τόσο ασυνεπείς, και αυτή η ασυνέπεια είναι τόσο αδιερεύνητη, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι έχουμε τραφεί με παραλογισμούς. Είναι παράλογο να τρωμε τους χοίρους και να αγαπάμε τα σκυλιά και δεν γνωρίζουμε καν γιατί.

Πολλοί από εμάς ξοδεύουμε πολύ χρόνο εξετάζοντας σχολαστικά τι οδοντόπαστα να αγοράσουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δεν αφιερώνουμε καθόλου χρόνο να σκεφτούμε ποιο είδος ζώων τρωμε και γιατί.

Οι επιλογές μας ως καταναλωτές οδηγούν μια βιομηχανία που σκοτώνει δέκα δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μόνο. Αν επιλέγουμε να υποστηρίζουμε αυτή την βιομηχανία και ο καλύτερος λόγος που μπορούμε να καταλήξουμε είναι επειδή «έτσι είναι τα πράγματα», σαφώς κάτι δεν πάει καλά.

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων να σταματά απότομα να σκέφτεται για κάποιο ζήτημα και ούτε καν να συνειδητοποιεί ότι κάνει κάτι τέτοιο; Αν και αυτό το ζήτημα είναι αρκετά περίπλοκο, η απάντηση είναι πολύ απλή: καρνισμός.»

Περισσότερα για την ιδεολογία του καρνισμού στον δικτυακό τόπο:

http://www.carnism.com/