ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
Η δραματική και συγκινητική ιστορία της Dr Ruth Heidrich μέσα από το βιβλίο της:
«Φυσική Κατάσταση Ηλικιωμένων»:
Το πρόγραμμα διατροφής και άσκησης για τη μέγιστη υγεία και μακροζωία.
Τον Μάιο του 2005, μια σημαντική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης διαπίστωσε ότι η τακτική άσκηση μειώνει το ποσοστό θανάτου μεταξύ των γυναικών που είχαν ήδη καρκίνο του μαστού. Αυτά τα συμπεράσματα ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά επειδή τα οφέλη βρέθηκαν να εμφανίζονται ανεξάρτητα από το εάν οι γυναίκες εντοπίστηκαν νωρίς ή αφότου είχε εξαπλωθεί ο καρκίνος τους. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι ασθενείς με καρκίνο του στήθους που περπατούν ή κάνουν άλλες μορφές άσκησης για τρεις έως πέντε ώρες εβδομαδιαίως είναι περίπου 50 τοις εκατό λιγότερο πιθανό να πεθάνουν από την ασθένεια από ότι οι στατικές γυναίκες.
Τίποτα από αυτά δεν θα εξέπλητε μια φίλη μου, την Ruth Heidrich, η οποία έχει ζήσει μια εξαιρετική ζωή και έχει φτάσει να ξέρει πολλά για τη θεραπευτική δύναμη και του τρεξίματος και της διατροφής. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Φυσική Ικανότητα των Ηλικιωμένων»: Το πρόγραμμα διατροφής και άσκησης για τη μέγιστη υγεία και μακροζωία. Εδώ η δραματική και συγκινητική ιστορία της, με τα δικά της λόγια:
Καρκίνος του μαστού. Αυτές οι δύο λέξεις, αυτή η κρύα κλινική διάγνωση, επρόκειτο να καταστρέψουν τη ζωή μου, και κατόπιν να την μετασχηματίσουν. Οι λέξεις ανακάτευαν ένα καζάνι καυτών συναισθημάτων: οργή, φόβος, μίσος. Θυμάμαι την ημέρα και τη στιγμή της επίφοβης διάγνωσης τόσο καθαρά σαν να συνέβη χθες.
Είναι το 1982 και είμαι σαράντα επτά ετών. Το μισώ όταν αισθάνομαι ότι λυπάμαι για μένα. Είμαι μια δυνατή, αυτοδύναμη γυναίκα - το αντίστοιχο ενός ταγματάρχη στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Έχω αναθρέψει δύο δυναμικά, έξυπνα και επιτυχή παιδιά, κατά ένα μεγάλο μέρος μόνη μου μετά την διάλυση δύο σκληρών γάμων. Έχω βγάλει το κολλέγιο και έχω κάνει διδακτορικό. "Είμαι γυναίκα, είμαι ισχυρή, ακούστε με να βρυχώμαι!" Στην καθομιλουμένη, είμαι μια γερή, δυναμική γυναίκα. Τότε γιατί φοβάμαι τόσο; Γιατί κλαίω; Το σύστημα αξιών μου, η ταυτότητά μου, ολόκληρη η άποψη μου για τον κόσμο τρέμει κάτω από την επίθεση αυτής της φοβερής αποκάλυψης. Και είμαι πραγματικά πολύ φοβισμένη. Πόσος χρόνος μου μένει;
Διεισδυτικό Καρκίνωμα Αγωγών (γάλακτος στο στήθος της γυναίκας) - ένας συγκρατημένα γρήγορος σε μεταστάση καρκίνος. Οι γιατροί το παρακολουθούσαν για τρία χρόνια από τότε που αρχικά είχα αναφέρει ένα ύποπτο γρουμπούλι στο δεξί στήθος μου. Τώρα είχε αυξηθεί στο μέγεθος μιας μπάλλας του γκολφ. Ξέρω επειδή το είδα. Είχα επιμείνει στην παρακολούθηση της χειρουργικής επέμβασης όταν αφαίρεσαν τη μεγάλη, κόκκινη, άσχημη μάζα του θανάσιμου ιστού. Αλλά επειδή ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρο το στήθος, οι χειρούργοι μου είπαν ότι έπρεπε να εκτελέσουν μια τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή. Μόλις ανακτούσα από εκείνη την χειρουργική επέμβαση, θα έπρεπε έπειτα να αφαιρέσουν το άλλο στήθος λόγω του υψηλού κινδύνου να είναι καρκινώδες επίσης. Ακόμα χειρότερα, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί στα κόκκαλά μου και στον αριστερό πνεύμονα.
Συντετριμένη, και αισθανόμενη προδομένη από το ιατρικό σύστημα και από το σώμα μου, γράφτηκα σε μια ερευνητική μελέτη καρκίνου του μαστού που πραγματοποιείτο από τον συγγραφέα και γιατρό John McDougall, η οποία απαιτούσε να ακολουθήσω μια vegan διατροφή (ολική φυτοφαγία). Θα δοκιμάζα τα πάντα που θα βοηθούσαν να σώσω τη ζωή μου. Μίλησα στον τότε σύζυγό μου. Σκέφτηκε ότι ήμουν τρελλή να πιστεύω ότι η διατροφή είχε οποιαδήποτε σχέση με τον καρκίνο του μαστού, και θεώρησε ότι είχα περιέλθει στα χέρια ενός κομπογιανίτη.
Την περίοδο της διάγνωσής μου, είδα ένα αθλητικό γεγονός στην τηλεόραση που λεγόταν "Τρίαθλο του Σιδερένιου Άνδρα - Ironman Triathlon." Γοητεύτηκα καθώς παρακολουθούσα αυτούς τους θαυμάσιους νέους αθλητές να κάνουν 4 χιλιόμετρα κολύμπι, ακολουθούμενα αμέσως από έναν ποδηλατικό γύρο των 180 χιλιομέτρων, και έπειτα από ένα πλήρη μαραθώνιο των 42 χιλιομέτρων. "Θέλω να το κάνω αυτό," σκέφτηκα. Κατόπιν θυμήθηκα: "Μια στιγμή, κυρία μου, εσύ είσαι ασθενής με καρκίνο και είσαι σαράντα επτά χρονών - πάρα πολύ μεγάλη για να κάνεις κάτι τέτοιο; Αυτό δεν ήταν απλά μια αρνητική συζήτηση με τον εαυτό μου, ήταν η φωνή της λογικής. Στο κάτω κάτω, καμία γυναίκα της ηλικίας μου δεν είχε ακόμα προσπαθήσει το Ironman. Αλλά η ιδέα δεν έφευγε. Με τη νέα διατροφή μου, θα μπορούσα να ορκιστώ ότι αισθανόμουν ισχυρότερη, ελαφρύτερη, πιό ενεργητική, γρηγορότερη, και υγιέστερη.
Φυσικά, οι γιατροί σκέφτηκαν ότι ήμουν απολύτως παράφρων. "Θα πρέπει να ξεκουράζεστε," είπαν. "Όλη αυτή η πίεση στο σώμα σας δεν είναι καλή για αυτό. Το τρέξιμο μαραθώνιου (πολύ λιγότερο από τη κολύμβηση αντοχής και τα 180 χλμ ποδηλασία) θα πιέσουν το ανοσοποιητικό σύστημά σας. Τότε ήταν που σταμάτησα να στηρίζομαι αποκλειστικά στους γιατρούς για συμβουλές.
Πίσω σε εκείνες τις ημέρες, προτού οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ακόμη ακούσει για τρίαθλο, υπήρχε λίγη καθοδήγηση σχετικά με το πώς να προπονηθείς για τέτοιους εξαντλητικούς αγώνες αντοχής. Έτσι απλά πήγα εκεί και κολύμπησα έως ότου δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια μου, έως ότου δεν μπορούσα να κάνω άλλο πετάλι, έτρεξα έως ότου δεν μπορούσα να τρέξω άλλο ένα βήμα και σήκωσα τόσα κιλά όσα μπορούσα χωρίς να τραυματιστώ. Για να μιμηθώ τις πραγματικές συνθήκες αγώνα, έπαιρνα μέρος σε κάθε αγώνα που μπορούσα να βρώ. Εάν υπήρξαν δύο την ίδια ημέρα, τόσο το καλύτερο, επειδή αυτό θα με ανάγκαζε να αγωνιστώ όταν ήμουν κουρασμένη, μια κατάσταση που ήξερα ότι θα αντιμετώπιζα κάνοντας το Ironman. Πήρα μέρος στον αγώνα "Τρέξιμο στον ήλιο - The Run to the Sun," ένα τρέξιμο 60 χλμ μέχρι την κορυφή Haleakala, ένα ψηλό βουνό 3.000 μέτρων στο νησί Maui, στη Χαβάη. Θυμάμαι όταν έφτασα στο σημείο των 32 χλμ και κοιτώντας πίσω τον ωκεανό μακριά, κάτω, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά τα δύο πόδια με είχαν φέρει ήδη στο αντίστοιχο ενός πλήρους μαραθωνίου, τελείως ανηφορικά. Μετά γύρισα πίσω και κοίταξα προς τη βουνοκορφή, περισσότερα από 16 χλμ πέρα. Η εσωτερική απάντησή μου ήταν ότι δεν θα μπορούσα απλά να το κάνω. Η επόμενη σκέψη μου ήταν: Άκου, κυρία μου, εάν σκέφτεσαι ότι αυτό είναι ζόρικο, τότε περίμενε μέχρι να πάρεις μέρος στο Ironman! Εκείνη η τεχνική με εξυπηρέτησε καλά στους ερχόμενους μήνες. Και καθώς αγωνιζόμουν και κέρδιζα τρόπαια πρώτης θέσης στα γεγονότα της ηλικιακής μου κλάσης, αυτό μου πρόσθετε στην μετά τον αγώνα ευφορική μου κατάσταση.
Είδα τον εαυτό μου να ισχυροποιείται και να αναπτύσσει μυς που δεν ήξερα ποτέ ότι είχα. Περνούσα τις εξετάσεις καρκίνου μου επίσης: Τα καυτά σημεία στα κόκκαλά μου - κάποτε μια πηγή απελπισίας επειδή έδειχναν τον καρκίνο - εξαφανίζονταν, και ο όγκος στον πνεύμονά μου έμενε στο ίδιο μέγεθος.
Η μόνη πραγματική υπενθύμιση του καρκίνου ήταν οι δύο μεταχειρουργικές, κόκκινες πληγές, οι οποίες μου είχαν αφήσει ένα στήθος που εμοίαζε με ενός προεφήβου αρσενικού. Λόγω όλης αυτής της προπόνησής μου, έπρεπε να κάνω ντουζ και να θέλω πολύ να έχω ένα κανονικό σώμα ξανά. Εδώ έρχονται οι πλαστικοί χειρούργοι, οι οποίοι μου έδωσαν μια απίστευτη επιλογή. Θα μπορούσα τώρα να επιλέξω το νέο μέγεθός μου. Θέλετε ένα "Γ" μου είπαν. Μπορούμε να το κάνουμε. Τους είπα ότι δεν θα ήμουν άπληστη - Απλά δώστε μου ότι είχα πριν, ένα συμπαθητικό, μέσο "β." Μου έδωσαν επίσης και κάτι άλλο το οποίο ποτέ δεν θεωρούσα πιθανό: στήθη που δεν θα κρεμάσουν ποτέ. Πιστεύω ότι πρέπει να βλέπετε τη θετική πλευρά της ζωής, και τώρα, στα εβδομήντα μου, μπορώ πραγματικά να εκτιμήσω αυτό το όφελος.
Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα σημάδι του καρκίνου στο σώμα μου. Έχω συνεχίσει την vegan, χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά διατροφή μου τώρα για περισσότερο από είκοσι χρόνια, και δεν ήμουν ποτέ υγιέστερη ή σε καλύτερη φυσική κατάσταση στη ζωή μου. Μέχρι σήμερα, έχω πάρει μέρος στο Ironman Triathlon 6 φορές, συν πάνω από 100 πιό σύντομα τρίαθλα, συνολικά 67 μαραθώνιους, συν τις εκατοντάδες των πιό σύντομων αγώνων. Το 1998, στην ηλικία των 63 ετών, ανακυρήχτηκα μια από τις δέκα γυναίκες με τη καλύτερη φυσική κατάσταση στην Αμερική από το περιοδικό Living Fit (οι άλλες εννέα ήταν όλες κάτω από 35 ετών). Η οστική μου μάζα έχει αυξηθεί στις δεκαετίες των '50 μου και '60 μου, που υποτίθεται ότι είναι "αδύνατο" δεδομένου ότι στους περισσότερους ανθρώπους λέγεται ότι θα χάσουν την οστική τους μάζα ως συνέπεια της "φυσικής" διαδικασίας της γήρανσης. Η εξέταση μου της VO2max μου, που είναι το μέτρο της δυνατότητας του σώματός μου να επεξεργαστεί το οξυγόνο, είναι μια από τις υψηλότερες που έχουν ποτέ καταγραφεί στο γενικό νοσοκομείο στρατού Tripler στη Χονολουλού, Χαβάη, όπου ζω. Η πίεση αίματός μου είναι στο 90/60, το οποίο σημαίνει ότι οι αρτηρίες μου είναι πολύ ελαστικές και ουσιαστικά πολύ ανοικτές. Η χοληστερόλη μου είναι κάτω από το 150 [ 3,9 mmol/Ι]. Έχω 15 τοις εκατό λίπος σώματος, και η αιμογλοβίνη μου - η δοκιμή για το σίδηρο στο αίμα - είναι στην κορυφή των διαγραμμάτων.
Δεν μοιράζομαι αυτές τις πληροφορίες για τη φυσική κατάστασή μου για να καυχηθώ (αν και αναγνωρίζω ότι είμαι υπερήφανη γι αυτό), αλλά για να παρουσιάσω τι μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αφοσίωσης και της πειθαρχίας.
Ίσως είμαι μια ανωμαλία με βάση τα περισσότερα ιατρικά πρότυπα. Και ίσως μια vegan διατροφή και άσκηση αντοχής δεν θα είναι μια μαγική απάντηση για τον καθένα, αλλά στέκομαι ως παράδειγμα μιας αλλαγής τρόπου ζωής που αξίζει να ερευνηθεί.
Πότε θα τελειώσει αυτό το τρομερό ταξίδι; Μήπως θα πρέπει να επιβραδύνω βαθμιαία, να αφεθώ, να περιοριστώ σε γύρους περπατήματος γύρω από μια κοινότητα συνταξιούχων; Δεν μπορώ πραγματικά να πω. Αλλά ξέρω αυτό: Είχα καρκίνο και είχε εξαπλωθεί. Μπορούσα να είχα διπλώσει τα χαρτιά μου τότε, αλλά επέλεξα τη ζωή, και σκοπεύω να ζήσω όσο μπορώ και να τρέχω τον καλό αγώνα. Ίσως μόνο μερικοί θα ακολουθήσουν την πορεία που έχω επιλέξει, αλλά εάν μοιραζόμενη την ιστορία μου βοηθήσω μερικούς ακόμα να περπατήσουν μπροστά και με το δικό τους τρόπο να αγωνιστούν για τη ζωή, θα είναι ακόμα πιό σημαντικό.
