Παραδίδουμε κυριολεκτικά καμμένη γη
στο μέλλον του πλανήτη.
Πάρνηθα: κρανίου τόπος
Ποιός νους να χωρέσει ότι όλος αυτός ο πλούτος ζωής, που υπήρχε για εκατομμύρια χρόνια, και που συνεχώς εξελισσόταν σε ομορφιά και χάρη, δεν υπάρχει πια;
Έλατα και ελάφια, άχρονα μέσα στους αιώνες, σύνδεσαν τις τύχες τους σε μια ευγενή άμιλλα για την επίτευξη της απόλυτης ομορφιάς και της απόλυτης χάρης.
Κλαδιά και κέρατα, μπλεγμένα σε ένα μεγαλειώδες έργο της Φύσης.
Όσο ομόρφαινε το ένα, τόσο πιό χαριτωμένο γινόταν το άλλο.
Και η ζωή του δάσους κυλούσε αρμονικά συμπαρασύροντας σε οίστρο δημιουργικής έμπνευσης όλα τα άλλα πλάσματα, ακόμα και τον αέρα και τα νερά που σμίλευαν με απαράμιλη τέχνη το τοπίο του βουνού.
Το δάσος ήταν ένας παράδεισος.
Ήταν τόσο εκτυφλωτικά όμορφο που ακόμα και οι κεραυνοί το έβλεπαν με δέος και δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να το κάψουν.
Το δάσος μετατράπηκε σε κόλαση από χέρι και μυαλό μανιακό, ανώμαλο, αρρωστημένο.
Όταν γίνεται στάχτη ένας ολόκληρος εθνικός δρυμός, που υποτίθεται ότι είναι ότι πιό προστατευόμενο υπάρχει, τότε τί να περιμένουμε και να ελπίζουμε για τα κοινά δάση και τα υπόλοιπα εναπομείναντα οικοσυστήματα αυτού του τόπου που κάποτε φημιζόταν για τα 6.000 είδη της πανίδας και της χλωρίδας του;
Η προοπτική είναι κατάμαυρη σαν το μακάβριο θέαμα των απανθρακωμμένων κορμών και κορμιών.
Παραδίδουμε καμμένη γη.
Παραδίδουμε θάνατο.
Συνεχώς και με ολοένα πιό εντεινόμενους ρυθμούς παραδίδουμε όλο και περισσότερο θάνατο στις επόμενες γενιές των ανθρώπων, των ζώων και των υπολοίπων ειδών του πλανήτη.
Και το εξωφρενικό είναι ότι είμαστε τόσο αποχαυνωμένοι και βυθισμένοι στην καταστροφική μας μανία που δεν βλέπουμε και το δικό μας τέλος.
Είμαστε σε ένα Τιτανικό που ενώ έχει χτυπήσει το παγόβουνο και ήδη βουλιάζει, ενεργούμε σαν να μην έχουμε πάρει είδηση και επιμένουμε ακόμα πιό ακάθεκτα και επιθετικά στην ίδια πορεία που μας οδήγησε στη σύγκρουση.
Είναι ένας περίεργος αυτισμός που αποκλείει κάθε επαφή με το περίγυρο μας.
Είναι ένας ανθρωποκεντρισμός άνευ προηγουμένου και ένας εγκλωβισμός στο θαυμαστό μας νέο κόσμο, περιχαρακωμμένο και ξεκομμένο από τους ρυθμούς και τους νόμους του πλανήτη, που καταρέει αδυνατώντας πλέον να αμυνθεί στον ολοκληρωτικό πόλεμο που του έχουμε εξαπολύσει εδώ και χιλιετίες.
Όλο το ιστορικό των 10.000 χρόνων του ανθρώπινου "πολιτισμού" είναι μια συνεχής καταστροφή της φύσης και γενοκτονίας των άλλων ειδών.
Οι επιστήμονες λένε ότι στην εποχή μας ζούμε την έκτη μαζική εξάλειψη ειδών, αυτή τη φορά όμως σε αντίθεση με τις πέντε προηγούμενες είναι προκαλούμενη από τον άνθρωπο.
Με τον όρο μαζική εννοούμε ότι εξαφανίζεται πάνω από το 95% των ειδών του πλανήτη, δηλαδή εκατομμύρια είδη, πολλά από τα οποία ούτε κάν έχουμε προλάβει να τα γνωρίσουμε και να τα μελετήσουμε.
Και όμως μπροστά στην ζοφερή αυτή πραγματικότητα της μαζικής καταστροφής της Φύσης, έχουμε υψώσει ένα τείχος μαζικής άρνησης της.
Έχουμε βαλθεί να δόσουμε το τελικό χτύπημα στη Γη όσο γίνεται πιό σύντομα.
Αυξάνουμε τους αριθμούς μας ανεξέλεκτα, εξαπλωνόμαστε συνεχώς σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη στερώντας ζωτικό χώρο από τα άλλα είδη, αυξάνουμε συνεχώς την κατανάλωση ενέργειας, σπαταλάμε άσκοπα και προκλητικά τους εναπομείναντες φυσικούς πόρους, προξενούμε ατέλειωτη και μόνιμη ρύπανση, προωθούμε τη ταχύτατη διάβρωση και ερημοποίηση της γης, αδειάζουμε από ζωή θάλασσες και ωκεανούς, προκαλούμε τη γενοκτονία δισεκατομμυρίων ζώων, και συνολικά ζούμε μια ζωή που βασίζεται στον όλεθρο και στο θάνατο.
Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία πλέον ότι η φύση και ο άνθρωπος με τις τρέχουσες καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές αντιλήψεις και συνήθειες του δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Όλη αυτή η χαοτική συμπεριφορά και η άλογη ύβρις προς την υπέρτατη αρμονία που εκπροσωπεί η Φύση μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος και στη μαζική εξάλλειψη μας από το πρόσωπο της Γης.
Είμαστε αντιμέτωποι με τη τελική πρόκληση: να αποδείξουμε με τις πράξεις μας πια ότι έχουμε θέση σε αυτόν τον μοναδικά μεγαλειώδη πλανήτη και να επανενταχτούμε στους ρυθμούς του έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία, να επουλωθούν οι πληγές και να ξεγίνει όλο αυτό το κακό που αδιάκριτα σκορπίσαμε.
.............................
Ναι ακούστηκε και αυτό.
Στις στιγμές του απόλυτου πανικού και της απεγνωσμένης μάχης για την επιβίωση από τις φλόγες, τα ελάφια που έτρεχαν να σωθούν από τη φωτιά, έπεφταν νεκρά από τις σφαίρες κάποιων απερίγραπτων ανθρωπόμορφων τεράτων.
