ΩΔΗ ΣΤΗ ΠΑΡΝΗΘΑ
Οι εξωγήινοι είναι ανάμεσα μας.
Περιφέρουν την αποκρουστική όψη τους ανενόχλητοι,
Αδιαφορώντας για τη δυσφορία που μας προκαλούν.
Γλιστρούν δίπλα μας με αλυσοπρίονα,
Ανοίγουν δρόμο με ερπύστριες,
Περνούν πίσω από τζάμια σκούρα, φρουρίων κινητών,
Μιλούν πίσω από πόρτες βαριές, οίκων αυθαίρετων, δασικών.
Ομορφιά τους είναι η ασχήμια.
Λογική τους η παράνοια.
Δημιουργία τους ο όλεθρος.
Και ηδονή τους μια διαστροφική μανία εμπρησμού.
Η ύπαρξη τους είναι ένας συνεχής θάνατος
Κι ούτε στιγμή δεν παύουν να μας θυμίζουν
πόσο εφιαλτικά ξένοι είναι σ’αυτή τη Γη.
Από τη πύρινη κόλαση του βουνού των Κενταύρων
ως το ολοκαύτωμα του Φλαμπουριού και της Πάρνηθας.
Πνίγοντας μέσα στην εκκωφαντική οχλαγωγία τους
το θρήνο του τελευταίου ελαφιού
που έσβησε πλάι στα καμμένα έλατα
αδυνατώντας να αντέξει
τη συμφορά που έπεσε στην αγέλη τους
αδυνατώντας να αντέξει
το χαμό του δάσους
που για αμέτρητες γενιές ήταν σπίτι τους.
